22 lis 2021 | Łyżwiarstwo

Marek Kania: aż do ostatnich par komentarze na temat podium były mówione półżartem

Przed tygodniem Marek Kania zadebiutował w Pucharze Świata, a w sobotę – w swoim trzecim występie – wywalczył pierwszy medal. – Aż do ostatnich par komentarze na temat podium były mówione półżartem – przyznał w rozmowie z TVPSPORT.PL.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Kaja Ziomek: po występie w Tomaszowie zaczęłam fantazjować o podium

Dawid Brilowski, TVPSPORT.PL: – Co miałeś w głowie od razu po sobotnim biegu - gdy zobaczyłeś swój czas na tablicy?
Marek Kania: – Przede wszystkim zadowolenie z siebie, bo podczas tego przejazdu nie popełniłem większych błędów. Pobiłem życiówkę, więc byłem świadomy, że wynik jest niezły, ale szczerze mówiąc wydawało mi się, że to kwestia lodu. Wszyscy mówili, że jest dobrze przygotowany. Pomyślałem: "wow, chyba utrzymałem się w dywizji A". Zresztą pewność dała mi już kolejna para. Jechały kolejne, a ja wciąż prowadziłem.

– Stałeś, czekałeś, obserwowałeś innych. Kiedy doszło do ciebie, że to może być medal?
– Po piątej czy szóstej parze zszedłem na śródtorze. Byłem liderem, więc stanąłem z Arturem Wasiem i Witoldem Mazurem. Wtedy zaczęło do mnie dochodzić, że będę wysoko. Ale nie, że na podium! Komentarze odnośnie medalu pojawiły się w naszej rozmowie jedynie półżartem. Na dwie pary do końca pomyślałem, że jest duża szansa na miejsce w "piątce". Wow, to byłoby coś. Nie wierzyłem, że Tatsuya Shinhama czy Wiktor Musztakow mnie nie wyprzedzą.

Nadzieja jednak rosła z każdą sekundą. Tu jeden się potknął, drugi wywrócił, trzeci nie dał rady ze mną wygrać. Gdy ostatnia para wjeżdżała na prostą finiszową poczułem, że oni także będą wolniejsi. Przy ich ostatnich metrach, zanim pojawiły się ostateczne wyniki, nadzieja niesamowicie wzrosła.

– A później dołożyłeś do tego jeszcze medal w drużynie sprinterskiej. Trudno było zasnąć po takim dniu?
– Z toru wróciliśmy bardzo późno, właściwie na kolację. Później czekały nas testy PCR i dopiero po nich mogliśmy udać się do pokoi. Tam zacząłem odczytywać wszystkie wiadomości z gratulacjami i dopadła mnie druga fala emocji. Trochę zajęło, nim się ogarnąłem. Na szczęście udało się uspokoić na tyle, żeby się wyspać.

– Dotychczas w karierze byłeś na dwóch Pucharach Świata i dwukrotnie byłeś dekorowany. Chyba trzeba podtrzymać serię.
– Oby (śmiech). Teraz będzie znacznie trudniej. Po pierwsze: dlatego, że będę się ścigał w dywizji A. Po drugie: dlatego, że lecimy za ocean, na najszybszy lód na świecie. Nigdy tam nie byłem, a lodowiska w Salt Lake City i Calgary znam tylko z opowieści. Słyszałem, że rozwija się tam znacznie większe prędkości niż na innych torach i jest to odczuwalne. Że trzeba dobrze układać się w łukach. Zobaczymy, czy przesunięcie czasowe i te specyficzne warunki dobrze na mnie zadziałają. Nie jestem pewny jak sobie poradzę. Sam jestem ciekaw.

– Masz obawy?
– Nie, nic z tych rzeczy. Cieszę się, że tam będę, bo zawsze tego chciałem. Jestem podekscytowany.

– Będziesz miał też szansę na kolejne pobicie życiówki. Zastanawiałeś się, gdzie jest twoja granica?
– Przed sezonem w Inzell wydawało mi się, że będę w stanie przejechać na poziomie 35,0. Zrobiłem to już w Tomaszowie Mazowieckim, na wcale nie tak szybkim lodzie. W Stavanger znów się poprawiłem. Co dalej? Nie mam pojęcia. Naprawdę nie myślałem, że będę tak szybki.

– Gdy rozmawialiśmy w Tomaszowie Mazowieckim mówiłeś, że fajnie będzie przejechać te cztery Puchary Świata i zobaczymy co dalej. Wiele się zmieniło przez ten tydzień. Jak teraz do tego podchodzisz?
– Nadal jest fajnie przejechać te cztery Puchary Świata. Cel się nie zmienia, bo nie ma co odlatywać. Choć oczywiście zaczynam myśleć, żeby utrzymać się w dywizji A na dobre. W Tomaszowie po pierwszym przejeździe wydawało się to odległe. Jeśli trzy z czterech biegów na 500 metrów zakończę w "dziesiątce", będzie naprawdę mega.