Grzegorz Szeliga w szczerej rozmowie na temat korupcji. "Zeszmaciłem się tylko raz"

"Sprzedałem Legii mecz o tytuł. Teraz umieram na raka"

Czytaj też

"Sprzedałem Legii mecz o tytuł. Teraz umieram na raka"

Z Grzegorzem Szeligą miałem spotkać się w Warszawie, ale były piłkarz odwołał spotkanie. Twierdzi, że wyjechał z Warszawy w obawie o własne bezpieczeństwo. Porozmawialiśmy za pomocą telefonu.

Mateusz Miga, TVPSPORT.PL: – W poniedziałek udzielił pan TVPSPORT.PL głośnego wywiadu w którym potwierdził pan przyjęcie pieniędzy za ustawienie meczu Wisły z Legią w 1993 roku. Spodziewał się, że burza po tych słowach będzie aż tak duża?
Grzegorz Szeliga:– Tak, wiedziałem, że będzie gorąco. Od czasu tamtego meczu nie byłem na stadionie Legii, a widzę go z okna mieszkania. Nie byłem tam na żadnym meczu przez trzydzieści lat. A przepraszam, byłem raz – by wziąć... szczepionkę na COVID-19. Właśnie tam wyznaczyli mi szczepienie. Nowy stadion jest piękny, ale mecze oglądam tylko w telewizji.

– Bez ogródek przyznał pan, że wziął pieniądze za tamten mecz.
– Zeszmaciłem się. Ale to zdarzyło się tylko raz. Nigdy nie wziąłem pieniędzy za inny mecz, a trochę ich rozegrałem. Na drugim poziomie mam prawie 200 meczów. W Ekstraklasie – ponad 100. I tylko raz zdarzyło się, że ktoś włożył mi pieniądze do kieszeni, a ja ich nie wyrzuciłem.

– Żadną tajemnicą nie jest to, że Wisła sprzedała w tamtym sezonie jeszcze jeden mecz. Przegrała z Siarką Tarnobrzeg, która walczyła o utrzymanie.
– Nic nie wiem na ten temat. Kiedy był ten mecz?

– Kilka kolejek przed Legią.
– Nie znam tematu. Naprawdę.

– Ówczesny sponsor klubu Piotr Voigt zgodził się, by piłkarze sprzedali ten mecz, w zamian za zaległą premię.
– Dla mnie pan Voigt to wspaniały człowiek. A tematu meczu z Siarką naprawdę nie znam. Być może byłem za krótko w zespole. Byłem zielony. Grałem w tym spotkaniu?

– Tak, pełne 90 minut.
– Zaskoczył mnie pan tą historią. Naprawdę…W jeszcze jednym klubie miałem ciekawą historię. Przynieśli mi pieniądze do domu… Proszę zapytać Andrzeja Strejlaua*, bo on był wtedy moim trenerem i robił wszystko, by ten mecz nie został sprzedany.

– Pracowaliście razem w Legii i Zagłębiu.
– Proszę mnie nie ciągnąć za język. Przegraliśmy ten mecz, a ja jako jedyny nie wziąłem pieniędzy. Dzień przed meczem przyjechali do nas przedstawiciele drużyny przeciwnej. Mieszkałem 200 metrów od stadionu. Przyszli z pieniędzmi. Wyrzuciłem je za drzwi. Dosłownie.

– Skoro przegraliście to zapewne reszta drużyny przyjęła tę ofertę?
– Wiem, że tak. Nie wiem, jak było w Wiśle, ale co do tego meczu – mam pewność. Wyrzuciłem te pieniądze, bo nie chciałem szmacić się kolejny raz. Rywal wygrał i utrzymał się w lidze.

– Dlaczego nie chodzi pan na stadion Legii? Ze wstydu?
– Ze wstydu. Nigdy nie byłem na żadnym meczu.

– To znaczy, że nie jest pan głuchy na to, co mówi panu sumienie.
– W piątek dokonałem tego wpisu na Facebooku i od tego czasu się z tym mierzę. Musiałem uciekać z Warszawy…

– Spotkały pana jakieś nieprzyjemności?
– Można tak powiedzieć, ale bardziej boję się tego, co nastąpi w ciągu najbliższych dni. Choćby przy okazji meczu Legii z Jagiellonią.

– Boi się pan o swoje bezpieczeństwo?
– Boję się.

– Sąsiedzi wiedzą, że pan to pan?
– Wiedzą. Ja dziś mieszkam tam, gdzie się wychowałem, więc znają mnie tu wszyscy dookoła.

– Mówi pan o negatywnych głosach. A czy pojawiły się pozytywne sygnały? Przecież za ten mecz pieniądze wzięli i inni piłkarze, a do dziś wszyscy siedzą cicho.
– Mogę mówić tylko za siebie. Najważniejsze jest to, że od paru dni jestem w stanie spojrzeć prosto w lustro. Musiałem to powiedzieć. Wiem, że to był jeden z najsłynniejszych meczów w polskiej piłce.

"Sprzedałem Legii mecz o tytuł. Teraz umieram na raka"

Czytaj też

"Sprzedałem Legii mecz o tytuł. Teraz umieram na raka"

Powrót do kraju coraz bliżej. Napastnik opuści latem Serie A

Czytaj też

Powrót do kraju coraz bliżej. Napastnik opuści latem Serie A

– A więc są jakieś pozytywne głosy?
– Tak. Ale więcej jest negatywnych.

– W jaki sposób docierają do pana?
– Są to wiadomości wysyłane poprzez Facebooka.

– Pochodzą pod groźby karalne?
– Nie wiem… Najbardziej boję się o moje dzieci. Synów i córkę. Boję się o chłopaków, bo obaj grają w piłkę.

– Nie chciał pan zgłosić tych wiadomości na policję?
– Na razie to tylko groźby wysyłane przez Internet. A jednak bałem się wyjść z domu, dlatego postanowiłem wyjechać ze stolicy.

Powrót do kraju coraz bliżej. Napastnik opuści latem Serie A

Czytaj też

Powrót do kraju coraz bliżej. Napastnik opuści latem Serie A

"1993? Każda bramka została sprzedana"

Czytaj też

"1993? Każda bramka została sprzedana"

– W konsekwencji "Niedzieli cudów" PZPN odebrał później tytuł Legii i dał go Lechowi Poznań. Jaka jest pańska opinia na ten temat?
– Uważam, że za ten sezon nikt nie powinien dostać mistrzostwa. Dali Lechowi, który zakończył sezon za Legią i ŁKS. To powinien być sezon bez tytułu – takie jest moje osobiste zdanie.

– W kolejnym sezonie strzelił pan dla Wisły osiem bramek. Niezły wynik, ale nie uratował was przed spadkiem.
– Spadek to było pokłosie meczu z Legią. Wielu piłkarzy odeszło, część została zawieszona. Nie było kim ratować ligi.

– Pamięta pan atmosferę jaka panowała wówczas w klubie?
– Ja żałowałem tego meczu przez całe życie. Bardzo szanuję pana Voigta i byłem załamany, że i on musiał wkrótce uciekać z klubu. Za jego czasów mieliśmy w Wiśle bardzo dobrze. Po tym meczu pan Voigt przestał sponsorować drużynę. Bardzo tego żałowałem.

– Jak pan sobie radzi po zakończeniu gry w piłkę?
– Przez dwadzieścia lat pracowałem w Dolcanie Ząbki, który też został ukarany za korupcję. Byłem asystentem różnych trenerów – Kubickiego, Mroczkowskiego, Podolińskiego. Prowadziłem też drużyny młodzieżowe, a potem otworzyłem swoją szkółkę UKS Szel-Gol.

– Nadal funkcjonuje?
– Nie. Zawiesiłem ją. Padło mi to przez koronawirusa, bo przecież nie można było prowadzić żadnych zajęć. A miałem pod sobą prawie 130 dzieciaków.

– Podobała się panu ta praca?
– Tak. Zawsze lubiłem pracować z dziećmi. Nie wiem, czy pan wie, ale ja jako pierwszy w Polsce zacząłem pracować z dziećmi w przedszkolach. W Warszawie miałem ponad 20 przedszkoli. Jeździłem tam i uczyłem pięcio-, sześcioletnie dzieci gry w piłkę. To było piętnaście lat temu. Dopiero potem inni zaczęli pracować z tak małymi dziećmi. Cieszy, że dziś kilku z nich gra wyżej.

– To najlepsza nagroda dla trenera młodzieży. Kogo przepuścił pan przez swoje ręce?
– W seniorach w Dolcanie trenowałem obecnego kapitana Legii, Artura Jędrzejczyka. Był wtedy na wypożyczeniu jako młody, początkujący chłopak.

– Już podczas naszej pierwszej rozmowy wyznał pan, że jest poważnie chory. Czuje się pan na siłach, by powiedzieć więcej?
– Chce pan wiedzieć jak to wygląda? Wylądowałem w szpitalu, pod respiratorem. Nie było już nadziei... Żona zamówiła księdza i udzielono mi ostatniego namaszczenia... Na szczęście Bóg zdecydował, że mam jeszcze trochę pożyć. Ledwo mnie wyratowali… Mam raka jelita. Czułem, że muszę zdobyć się na wyznanie dotyczące meczu z Legią.

– Co dziś mówią lekarze?
– Cały czas jetem pod ich opieką. Co powiedzieli? Trzeba czekać.

– No i żyć, póki można.
– No i żyć. Ja już byłem na tamtym świecie.

– Mówił pan, że synowie nie ucieszyli się z pańskiego wyznania. A jak przyjęła je żona?
– Tak jak synowie. Cały czas walczyła ze mną, bym o niczym nie mówił. Mam kochającą żonę, ale teraz musiałem wyjechać i nie mamy możliwości, by zobaczyć się twarzą w twarz. Próbowała mnie powstrzymać, ale ja czułem, że muszę opowiedzieć historię meczu z Legią. Ale tą Siarką to mnie pan zaskoczył...

"1993? Każda bramka została sprzedana"

Czytaj też

"1993? Każda bramka została sprzedana"

– Nikt nie zna całej prawdy. Pewnie okazałoby się, że ″Piłkarski Poker″ to niewinna igraszka.
– No tak. Wyobraża pan sobie, że wyrzuciłem pieniądze za drzwi? Zrobiłem to także ze względu na trenera Strejlaua. Chciałem móc powiedzieć mu, że nie wziąłem. Mam do niego ogromny szacunek.

– Co się stało z tą kasą?
– Zabrali ją ci, co przynieśli.

– Wróćmy na chwilę na start pańskiej kariery. W młodym wieku zadebiutował pan w Legii, strzelił kilka goli, ale musiał odejść. Dlaczego?
– Roman Kosecki – mój serdeczny kolega – był wtedy w Gwardii Warszawa. Wyróżniał się, powołali go do kadry Polski, więc Legia postanowiła go wziąć w zamian za trzech zawodników. Jeden pułkownik z Gwardii uparł się, że nie chce trzech piłkarzy, a tylko mnie. I dlatego musiałem zmienić klub.

– Układy decydowały, kto gdzie lądował.
– Gwardia była milicyjnym klubem. Cały czas walczyliśmy o awans do Ekstraklasy, ale się nie udało i wzięła mnie Jagiellonia, potem była Wisła.

– Znów klub milicyjny. Przyjechał pułkownik do Białegostoku?
– Nie. Przyjechał po mnie Zdzisław Kapka. Zapakował do pociągu i od razu do Krakowa, bo jest mecz za trzy dni.

– Dało się odmówić?
– Dla mnie Wisła to najpiękniejsze, co mnie w życiu spotkało. Jechałem do wielkiego klubu! Tam przeżyłem najlepszy czas w karierze.

– Trzeba było zastąpić nie byle kogo, bo Tomasza Dziubińskiego.
– Najpierw odszedł on, a potem do Belgii wyjechał Zbyszek Świętek.

– I w pewnym stopniu te luki udało się załatać. Kibice przyjęli pana dobrze.
– Wiadomo, jakie są niesnaski między Legią a Wisłą. A ja, podczas pobytu w Krakowie, nie odczułem żadnej wrogości. No, aż do tego meczu w 1993... Mnie Kraków przyjął bardzo serdecznie. Miałem plan, by osiedlić się tam na stałe, ale żona wolała wrócić do Warszawy, ze względu na rodzinę. Chciałem kupić w Krakowie dom lub mieszkanie, bo to jest... moje miasto. Tak to czuję. Żałuję, że to wszystko się zepsuło. Dziś od razu wyrzuciłbym te pieniądze.

– Wrócił pan do Krakowa, by grać w Wawelu.
– Wcześniej zanotowałem najgorszy okres w karierze. W Ruchu miałem kontuzję nogi, nie mogłem tego wyleczyć. Nie byłem w stanie tam zaistnieć.

Pożegnali się z elitą i... przestali istnieć. Tak Legia spadała z ligi

Czytaj też

Pożegnali się z elitą i... przestali istnieć. Tak Legia spadała z ligi

– Wówczas opieka medyczna w klubach była na nieco innym poziomie niż dzisiaj.
– Mieli pretensje, że kupili mnie z Zagłębia z kontuzją, a ja się cały czas leczyłem. Ruch to dla mnie najgorszy epizod. Później był Wawel i powrót do mojego Krakowa. Tak, mojego Krakowa. I mówi to człowiek z Warszawy. Nie wiem, czy zna pan warszawską Pragę? Dzielnica o złej sławie, tylko dla dla najtwardszych. Teraz się zmienia, ale za moich czasów to była mocna szkoła życia.

– Działo się?
– Tak, ale mi krzywda nie groziła, bo grałem w Legii. Teraz nie wiem, co się będzie działo, dlatego na razie wyjechałem. Poczekam, aż to się skończy.

– To życzę panu optymizmu i spokojnego powrotu do domu.
– Taki mam plan. A wie pan, co mi się jeszcze przypomniało? Raz była propozycja ustawienia meczu w… oldbojach. Grałem w Dolcanie i przyjechała do nas drużyna walcząca o utrzymanie. Przywieźli trzy skrzynki piwa. Od razu powiedziałem: "Nie ma takiej możliwości". Piwo mogę kupić w sklepie. Biegałem w tym meczu za sześciu, bo jeszcze miałem zdrowie. A piwa nie wziąłem ani jednego. Nie chciałem znów się szmacić, nawet na takim poziomie.

– I przegraliście?
– Mieliśmy rzut karny, a ja nigdy się nie myliłem. Pod tym względem byłem jak Robert Lewandowskim. Wziąłem piłkę i... wie pan, że nie strzeliłem? Tak bardzo chciałem. Na przekór kolegom. Za bardzo.

– A więc to pan były głównym podejrzanym.
– No i przegraliśmy. Tak jak chłopaki chcieli. Nie będę mówił, kto grał w tym meczu, a nie brakowało tam znanych dziś trenerów. A ja co, miałem się położyć na boisku?

– Ustawianie meczów w takiej lidze? Przecież to zupełnie bez sensu. To tylko zabawa.
– Też tego nie rozumiem. Ja zeszmaciłem się raz i wystarczyło mi na całe życie. Bardzo tego żałuję. Kocham Kraków i żałuję wszystkich kibiców, których wówczas oszukałem.

* Chodzi o Zagłębie Lubin. O korupcji w tym klubie Andrzej Strejlau mówił w książce "On, Strejlau" napisanej razem z Jerzym Chromikiem. Gdy widział, że nie jest w stanie zapobiec ustawieniu meczu, poszedł na zwolnienie lekarskie.

Pożegnali się z elitą i... przestali istnieć. Tak Legia spadała z ligi

Czytaj też

Pożegnali się z elitą i... przestali istnieć. Tak Legia spadała z ligi