PKO Ekstraklasa. Artem Putiwcew: gdybym teraz kończył karierę, nie chciałbym wracać na Ukrainę

Legia gra o przełamanie na wyjeździe. Oglądaj mecz z Cracovią

Czytaj też

Legia gra o przełamanie na wyjeździe. Oglądaj mecz z Cracovią

Przemysław Chlebicki, TVPSPORT.PL: – Niedawno przyjąłeś polskie obywatelstwo. Czujesz przywiązanie do kraju?
Artem Putiwcew, piłkarz Bruk-Betu Termalica Nieciecza: – Jestem w Polsce już prawie sześć lat. Dobrze mi tutaj i jestem zadowolony z gry w klubie.

– Spodziewałeś się, że w Termalice spędzisz największą część kariery?
– Gdy grałem cztery lata w Mariupolu, wydawało mi się, że będę tam całe życie. A wyszło inaczej i w Termalice gram jeszcze dłużej niż tam. Czas szybko leci...

– Na Ukrainie grałeś także w Metaliście Charków i Metałurhu Donieck, które grały w europejskich pucharach. Czy odczułeś przeskok po transferze do klubu, który dopiero pół roku występował w najwyższej lidze?
– Wcześniej nie interesowałem się polską ligą i nie wiedziałem, czego mogę się spodziewać. Na miejscu okazało się, że bywa ciężko – dużo fizycznej gry, ale także inne podejście trenerów. Wiele analiz przeciwników, stałych fragmentów gry – spotkałem się z tym u każdego szkoleniowca, od kiedy gram w Termalice. Na Ukrainie nikt nie przykładał do tego takiej wagi...

– Możesz ocenić, czy na Ukrainie było łatwiej czy trudniej?
– Na Ukrainie u jednego trenera na okrągło tylko biegaliśmy! Byli też tacy, którzy przykładali się bardziej do taktyki. Nie miałem jednak takiego nacisku na treningi siłowe i pracę na siłowni, jak w Polsce. A czy było łatwiej? Trudno mi oceniać po tylu latach.

– Szybko się zaaklimatyzowałeś w Termalice?
– Dużo pomagał mi Wołodymyr Kowal, a także Sebastian Nowak, który dobrze znał się z moim menedżerem. Zależało mi na tym, żeby chłopaki dobrze mnie przyjęli w szatni. Na początku nie znałem języka, więc nie odzywałem się. Inna kultura, inne żarty... Potrzebowałem kilka miesięcy, by się zaadaptować.

– Wspomniałeś o żartach. Więcej ich było w szatni w ukraińskiej czy polskiej szatni?
– Na Ukrainie nigdy nie spotkałem się z tym, że cała drużyna przed treningiem spotykała się w szatni. U nas wszędzie były duże bazy, w których każdy miał swój pokój. Czasami też przyjeżdżaliśmy przed treningiem, żeby wypić kawę, zjeść coś, ale w mniejszym gronie. A tutaj wszyscy siedzieli w szatni, co mnie trochę zaskoczyło. Dlatego w Termalice było więcej okazji do żartów.

– Co najbardziej ci się spodobało w Polsce?
– Od samego początku trener i właściciel otwarcie mówili o mojej sytuacji w klubie. Jeśli coś mi wychodziło albo nie, usłyszałem o tym, nikt niczego nie ukrywał. Zdecydowanie Polacy mają do siebie większe zaufanie.

– A często zdarzało ci się dostać burę od kogoś?
– Na początku nawet często, bo nie rozumiałem polskiego! Ale gdy już się nauczyłem i byłem dłużej, raczej mi się to nie zdarzało.

Legia gra o przełamanie na wyjeździe. Oglądaj mecz z Cracovią

Czytaj też

Legia gra o przełamanie na wyjeździe. Oglądaj mecz z Cracovią

Papszun dogadany z Legią? "Zimą szanse są zerowe"

Czytaj też

Papszun dogadany z Legią? "Zimą szanse są zerowe"

– W trakcie gry w Termalice zadebiutowałeś w ukraińskiej reprezentacji.
– Byłem zaskoczony powołaniem! Gdy grałem w kraju, czasami znalazłem się na liście rezerwowej, ale nigdy ostatecznie nie znalazłem się w pierwszej kadrze. Zagrałem pierwsze mecze w Termalice, nawet nieźle to wyglądało... I nagle się udało. Miałem oczywiście trochę szczęścia, bo kilku obrońców reprezentacji było kontuzjowanych. Ale była to bardzo miła niespodzianka.

– Myślisz, że w kadrze wykorzystałeś swoją szansę, czy mogło być lepiej?
– Więcej już mnie nie powołali, więc chyba nie wykorzystałem. Ale myślę, że wtedy z Cyprem zagrałem dobry mecz – wygraliśmy i zachowaliśmy czyste konto. To był mecz przed Euro. Liczyłem, że dostanę powołanie na mistrzostwa, tym bardziej, że graliśmy z wami. Ale ostatecznie nie byłem nawet na liście rezerwowej. Przyszedł trener, który bardziej stawiał na chłopaków, którzy występowali w lidze ukraińskiej, może poza kilkoma wyjątkami.

– Byłeś rozczarowany?
– Czekałem na szansę, przed Euro, ale też po nim. Mieliśmy dobry sezon, zakończyliśmy w górnej połowie, dlatego mogłem na coś liczyć. Na jedną-dwie szanse na pewno zasłużyłem.

– Myślisz, że przestali cię obserwować?
– Pamiętam, że gdy graliśmy w Polsce z Kosowem, dziennikarze potem zapytali Szewczenki o mnie. Odpowiedział, że mnie obserwują i wiedzą jak gram. Ale później powołanie nie przyszło.

– Miałeś okazję rozmawiać z Andrijem Szewczenką?
– Tylko wtedy, gdy byłem powołany i on był asystentem. Przyjemnie mi się z nim rozmawiało. Ale potem już nasze drogi się nie spotkały. Byłem tylko na liście rezerwowej i koniec. W każdym razie, rozmowa z legendą ukraińskiej piłki to na pewno miłe wspomnienie.

– Czy niedawne odejście Szewczenki z reprezentacji nie wpłynęło na jego postrzeganie w kraju?
– Wciąż jest darzony szacunkiem i traktowany jak legenda. Długo prowadził reprezentację, osiągnął z nią dobry wynik na Euro 2020. Myślę, że odejście nie wpłynie na jego postrzeganie.

– Wróćmy do Polski. Gdy Termalica spadła z ligi, podobno interesowały się tobą inne kluby. Nie chciałeś odchodzić?
– Miałem ważny kontrakt z Termalicą i chciałem udowodnić sobie, właścicielom i wszystkim, że nasz spadek to był wypadek przy pracy. Myślałem, podobnie jak inni, że szybko uda się wrócić...

– A jednak zajęło wam to trzy lata, dlaczego?
– Myśleliśmy, że pójdzie łatwo i łatwo wszystkich ogramy. A większość grała niestety poniżej poziomu pierwszej ligi. Nie doceniliśmy rywali, byliśmy zbyt pewni siebie. Mogę przyznać, że pierwszy sezon po spadku był moim najgorszym od kiedy jestem w Polsce.

– Czuliście wtedy presję?
– Przyszły nieudane mecze, spadliśmy w tabeli i straciliśmy szanse na awans. Szczerze mówiąc, byliśmy rozbici psychicznie.

– Musieliście zmienić myślenie, by awansować?
– Gdy przyszedł trener Lewandowski, ciągle mieliśmy w głowie pierwszy sezon. Na szczęście znaleźliśmy w barażach, ale nie wyszło. I znowu było rozczarowanie. Trener wtedy nam powiedział, że chce z nami zostać, bo widzi w nas duży potencjał. Stwierdził wtedy, że za rok już na sto procent wrócimy do Ekstraklasy. Miał rację…

Papszun dogadany z Legią? "Zimą szanse są zerowe"

Czytaj też

Papszun dogadany z Legią? "Zimą szanse są zerowe"

Mucha o sytuacji w Legii. "To nie powinno mieć miejsca"

Czytaj też

Mucha o sytuacji w Legii. "To nie powinno mieć miejsca"

– Początek sezonu okazał się jednak dla was trudny. Gra nie zawsze wyglądała źle, ale na pierwsze zwycięstwo czekaliście do ósmej kolejki.
– Może zabrakło trochę szczęścia. Może i doświadczenia, bo wielu chłopaków dopiero zadebiutowało w Ekstraklasie. Ale nie zasługiwaliśmy na strefę spadkową, bo niewiele meczów zagraliśmy poniżej naszego poziomu.

– Zanim zapytam o pracę z trenerem Mariuszem Lewandowskim... Miałeś okazję zagrać przeciwko niemu w lidze ukraińskiej?
– Tak, dwa razy. Za pierwszym, w 2010 roku, byłem zawodnikiem Metalista Charków, a trener Lewandowski grał w Szachtarze. Przegraliśmy wtedy 1:2, a trener strzelił nam gola. A potem znowu zagraliśmy przeciwko sobie trzy lata później – ja w Mariupolu, on w Sewastopolu. Udało się zrewanżować! Wygraliśmy 1:0. Gdy po latach się spotkaliśmy, trochę powspominaliśmy tamte mecze.

– Gdy Lewandowski prowadził Zagłębie, cieszył się dobrą opinią u młodych zawodników. W Termalice także stawia na młodzież, szczególnie w tym sezonie. Jako starszy zawodnik, możesz odczuć, że młodzi piłkarze czują się doceniani.
– Jest u nas sporo młodych, którzy mogą grać w pierwszym składzie. Ernest Terpiłowski, Bartek Kukułowicz, Kacper Śpiewak, Marcin Grabowski, który niedawno wrócił po kontuzji. Myślę, że każdy z nich czuje się dobrze w drużynie, a trener ma na nich dobry wpływ. To jest widoczne.

– Jaki jest plan Termaliki na ten sezon? Macie konkretny cel, czy awansowaliście do Ekstraklasy z myślą, że "jakoś to będzie"?
– Wszyscy jesteśmy ambitni – my, trener, właściciele. Może nie wszystko nam wychodzi tak, jak byśmy chcieli, ale jesteśmy w stanie bardzo się rozwijać. Dlatego cieszę się, że tylu młodych chłopaków otrzymuje szanse. Wierzymy, że w przyszłym roku wciąż będziemy w Ekstraklasie.

– Termalica ma szeroką kadrę, co trochę się odbija na tobie – częściej wchodzisz z ławki niż grasz od początku.
– W końcówce poprzedniego sezonu dostałem czerwoną kartkę i po awansie nie mogłem grać. Wróciłem i doznałem kontuzji kolana, która mnie wyłączyła z gry na miesiąc. Potem wróciłem do formy i znowu kontuzja – tym razem mięśnia przywodziciela. Początek nie był dla mnie łatwy, ale myślę że teraz będę grał częściej.

Mucha o sytuacji w Legii. "To nie powinno mieć miejsca"

Czytaj też

Mucha o sytuacji w Legii. "To nie powinno mieć miejsca"

Sędziowie się boją... Prezes PZPN zdradził, jaki ma plan

Czytaj też

Sędziowie się boją... Prezes PZPN zdradził, jaki ma plan

– W tym roku skończyłeś 33 lata. Wiążesz swoją przyszłość z Polską?
– Trudno na razie powiedzieć, pomysłów na przyszłość mam dużo. Także takich, żeby zostać w Polsce. Ale na razie jestem jeszcze profesjonalnym piłkarzem i patrzę głównie na to. Tak jak jednak powiedziałem na początku, jestem zadowolony, że mieszkam właśnie tutaj.

– Często bywasz na Ukrainie, od kiedy mieszkasz w Polsce?
– Przez cztery ostatnie lata – rzadko. Raz na cztery-pięć miesięcy. Od kiedy spadliśmy z ligi nie mieliśmy przerwy reprezentacyjnej. Na wakacje zawsze lecę do domu, ale nie ma mnie tam często.

– Pochodzisz z Charkowa. W trakcie wojny w Donbasie, w twoim rodzinnym mieście doszło do serii ataków terrorystycznych. Czy teraz jest już tam spokojnie?
– W 2014 roku było nerwowo. Nie było u nas wojny, ale niektórzy próbowali mącić – chcieli by było tak, jak w Doniecku i Ługańsku. Parę tysięcy mieszkańców i policja wyszli na ulice, ludzie chcieli, żeby Charków był ukraiński, a nie "nie wiadomo jaki". Ale teraz już jest wszystko dobrze.

– Trudna sytuacja odbiła się także na Metaliście.
– Przed przyjazdem do Termaliki, grałem tam. Wewnątrz wyglądało to bardzo źle. W klubie tak naprawdę nikt już nie myślał o piłce, nie można było skupić się w tym wszystkim na piłce. Przyszła wojna, a w klubie zmienił się właściciel, który nie wiem, po co kupił klub. Uciekł do Rosji, rosły długi, a nam nie płacono... Wiedzieliśmy, że nic z tego nie będzie. Na szczęście były właściciel wrócił do Metalista, który teraz jest liderem pierwszej ligi i w przyszłym roku prawdopodobnie awansuje. Niedawno widziałem wywiad z prezesem – powiedział, że chciałby, żeby było tak jak wcześniej. Chce grać w pucharach i walczyć o mistrzostwo. Oby więcej klubów również wróciło.

– Myślisz o tym, co będzie po zakończeniu kariery?
– Mam pewne przemyślenia. Ale jestem pewien, że gdybym miał kończyć teraz, nie chciałbym wracać na Ukrainę. Mało pracy, co najwyżej mógłbym się zaczepić w akademii. Na razie słabo to wygląda i nie wiem, co będzie za dwa-trzy lata... Dlatego w tej chwili wolałbym zostać w Polsce. Zimą planuję zrobić uprawnienia trenerskie – może kiedyś będę pracować w tej roli.

– Chciałbyś pracować z młodzieżą, czy dorosłymi zawodnikami?
– Stopniowo, najpierw z dziećmi i młodzieżą, potem może ze starszymi. Najpierw chciałbym to poznać z bliska. Myślę, że z trenerami jest jak z piłkarzami. Żeby się przebić, też trzeba od czegoś zacząć. Jako piłkarz też musiałem zbierać doświadczenie w trzeciej i drugiej lidze...

Sędziowie się boją... Prezes PZPN zdradził, jaki ma plan

Czytaj też

Sędziowie się boją... Prezes PZPN zdradził, jaki ma plan