05 gru 2021 | Łyżwiarstwo

Andżelika Wójcik: będę płynąć przez życie w stylu "have fun"

Andżelika Wójcik wygrała rywalizację w Pucharze Świata w Salt Lake City (fot. Getty Images)

Za dystans 500 metrów nie ma jeszcze złota mistrzostw kraju, a Pucharu Świata – a i owszem. Andżelika Wójcik w sobotę wygrała rywalizację w Salt Lake City, zostając drugą w historii Polką, która triumfowała w prestiżowym cyklu. – Nie boję się. To zwycięstwo utwierdziło mnie w przekonaniu, że największe marzenie jest na wyciągnięcie ręki – stwierdziła w rozmowie z TVPSPORT.PL.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Rekord rodem z kosmosu. Andżelika Wójcik wygrała zawody Pucharu Świata

Dawid Brilowski, TVPSPORT.PL: – Pamiętasz naszą rozmowę podczas Pucharu Świata w Tomaszowie? Mówiłaś, że sport to branża rozrywkowa, a wy macie być jak małpki w cyrku. Dziś dałaś wreszcie spektakularne show.
Andżelika Wójcik: – Tak właśnie jest. I wiesz? Fajnie jest być w centrum. To przyjemne pod warunkiem, że jest się w nim z powodu czegoś pozytywnego. Cieszę się, że przyszli kibice, choć nie było ich wielu. To nie Holandia, zdecydowanie łyżwiarstwo szybkie nie jest tu sportem narodowym, ale super było przez moment zaistnieć z polską flagą. Pokazać, że jesteśmy, istniejemy i że też potrafimy.

– Twoja mina, gdy spojrzałaś na tablicę wyników po biegu była bezcenna. Nie spodziewałaś się takiego czasu?
– Po piątkowym starcie byłam przekonana, że mogę zejść poniżej 37 sekund. Ale starałam się nie nanosić żadnej presji. Przyjechałam na te zawody, żeby przejechać 500 metrów – zrobić swoją robotę i tyle. Podczas biegu skupiałam się na tym, by popełnić jak najmniej błędów technicznych. Dopiero na mecie myślałam o wyniku. No i stało się. Spojrzałam i nie mogłam uwierzyć, że jest aż tak dobrze.

– Możesz powiedzieć, że ten bieg był idealny?
– Nic z tych rzeczy! Stąd też zdziwienie. Popełniłam minimum dwa błędy. Pod koniec pierwszych stu metrów wyrwało mnie z "kompaktowej" pozycji, a wchodząc w drugi mały łuk podniosłam biodra. Nie chcę myśleć co by się stało, jaki osiągnęłabym wynik, gdybym w obu sytuacjach zachowała się lepiej. W każdym razie: mam co poprawiać.

– Tobie w jakiś sposób bardziej odpowiadają szybsze tory? W Tomaszowie i Stavanger twoja jazda nie zwiastowała nic spektakularnego. A był to tylko przerywnik między Inzell a Salt Lake City.
– Myślę, że startowanie na tak szybkich obiektach poszerza perspektywy wszystkich zawodników – czy to w sprintach, czy biegach długich. Dla mnie było, i zresztą co roku jest, nieco denerwujące, że po zawodach przedsezonowych na szybkim lodzie w Inzell trafiamy na początek w miejsce, gdzie jest znacznie wolniej. To daje takie uczucie wyhamowania w progresie. Cieszę się, że przyjechaliśmy wreszcie na szybki tor. Tu są większe możliwości. Za tydzień Calgary, więc kolejna szansa na poprawę.

– Rekord Polski pobiłaś już w piątek. Wtedy czas starczył na czwarte miejsce. W takiej sytuacji miałaś bardziej pozytywne czy negatywne odczucia?
– Żadne. Odwróciłam grę mentalną. Nie nastawiałam się na nic. I "bum", przyszło samo. Mimo to nadal staram się tym nie podniecać – skupić na zawodach w kontekście tego, czy przejechałam dobry bieg, a nie które miejsce zajęłam. Gratyfikacja w postaci podium jest fajna, ale muszę podchodzić do tego na chłodno.

– Ale tego typu sukces dodaje chyba pewności siebie? Choć tej, nie ukrywajmy, nie brakowało ci od początku sezonu.
– W piątek wygrałam z mistrzynią olimpijską i było to miłe zaskoczenie. W sobotę wygrałam z nią ponownie i zgarnęłam złoto. To fajne uczucie, ale też dające poczucie dużej rotacji. Erin Jackson – dziewczyna, która od pierwszego startu w sezonie nie schodziła z podium – teraz wylądowała poza "trójką". Z jednej strony mogę spojrzeć na to pod kątem, że zmienia się na moją korzyść, a z drugiej: że te zmiany następują stale. Czy da się ustabilizować formę na tyle, by ciągle stawać na podium? Chciałabym tego dokonać.

– A w kontekście igrzysk?
– Wiem jaki jest mój cel. A z drugiej strony nie ma co się podniecać pojedynczym wynikiem. Postaram się skupić na tym, co najważniejsze. I dobrać narzędzia treningowe tak, by iść do przodu.

– Kolejne kroki stawiasz bardzo szybko. Przypomnę, że sezon zaczynałaś w dywizji B. Mamy trzeci weekend Pucharu Świata, a ty wygrałaś zawody...
– Mam nadzieję, że moje starty w dywizji B to już przeszłość. Mam inne cele do osiągnięcia. Z kwalifikacją olimpijską nie będzie już problemu, więc teraz mogę spokojnie skupić się na budowaniu formy na luty. Wynik, który osiągnęłam, daje ten komfort.

– Skoro robota z kwalifikacją olimpijską wykonana, czego oczekujesz po sobie w kolejnych dwóch miesiącach od dziś do startu w Pekinie?
– Świetne jest to, że doszłam do momentu, w którym w dużej mierze kontroluję to, jak chcę się czuć. Robię tak, by to co najlepsze zostawiać na starty i póki co mi wychodzi. Pozostaje iść dalej swoją drogą. Jeśli trzeba będzie przykręcić śrubkę z formą, mocniej potrenować i poświęcić nieco nadchodzące starty w Pucharze Świata, by zbudować lepszą formę na igrzyska - idę w to. Nie boję się. To zwycięstwo utwierdziło mnie w przekonaniu, że moje największe marzenie jest w zasięgu ręki. Że jest do zdobycia.

– A woda sodowa po tym sukcesie ci nie grozi?
– Mowa jest srebrem, a milczenie złotem. A ja będę płynąć przez życie w stylu "have fun".