Odszedł ze świata, który znów go kusi. Pikujący Cesare Prandelli z chrapką na polską kadrę

Krzysztof Piątek blisko zmiany klubu. Warunki ustalone

Reformacja i upadek

– Mam nadzieję, że nasz pomysł na futbol, który zdał egzamin, okaże się sygnałem dla całego kraju. Jeżeli reformy w nim pójdą w tę stronę, w którą idzie nasza piłka, to będzie dobrze – mówił Prandelli wkrótce po tym, jak Italia pod jego wodzą była pozytywną rewelacją polsko-ukraińskiego turnieju i uznała w nim wyższość Hiszpanii dopiero w finale.

To miał być start wielkiej kariery trenera z Lombardii, który wcześniej pokazał się ze świetnej strony jako trener Fiorentiny. Życie okazało się jednak dużo bardziej brutalne. W 2014 roku Włosi odpadli z mistrzostw świata już po fazie grupowej, co spowodowało rozstanie selekcjonera z kadrą i powrót do pracy w klubach.

Bilans? Kiepski, by nie powiedzieć beznadziejny. Najdłużej, bo nieco ponad pół roku, Prandelli wytrwał w Genoi, w której prowadził Krzysztofa Piątka. Właśnie za kadencji Włocha Polak opuścił Gryfy za 35 milionów na rzecz AC Milan, a ówczesny szkoleniowiec rozpływał się nad jego zaletami. – Piątek w polu karnym jest piłkarzem, którego potrzebuje każdy trener. Ma znakomity instynkt. Trenował wielu mistrzów, wielu napastników, ale rzadko spotyka się takiego piłkarza, który w polu karnym wydaje się nieobecny, a potem zawsze potrafi wykończyć akcję.

Piątek odszedł do Milanu, Prandelli dokończył sezon i pożegnał się z Genoą. Jego inne przygody klubowe od czasu rozstania ze Squadra Azzurra? Złe albo bardzo złe. Po kilka miesięcy w Galatasaray i Valencii, krótki pobyt na Bliskim Wschodzie w Al-Nasr, wreszcie jego ostatnia przygoda – w Fiorentinie.

Romantyzm, który nic nie wniósł

To był powrót pełen romantyzmu. We Florencji Włoch przepracował pięć sezonów w latach 2005-2010, a Toskańczycy pod jego wodzą liczyli się w walce o wysokie pozycje w Serie A i notowali dobre wyniki także w europejskich pucharach. Z sezonem 2007/2008 na czele, kiedy udało im się dojść nawet do półfinału Pucharu UEFA i odpaść tam z Glasgow Rangers dopiero po rzutach karnych.

Słowem – wtedy Prandelli stworzył na Stadio Artemio Franchi wszystko, o czym przedstawiciele klubu marzą aktualnie. Bogaty właściciel Rocco Commisso obdarzył doświadczonego trenera zaufaniem, pozwolił mu ponownie pokazać się w zawodzie, ale… zakończyło się wielką klapą.

Fiorentina nie potrafiła wydostać się z dolnych rejonów tabeli, aż po marcowej porażce 2:3 z Milanem i nadejściu przerwy na reprezentacje Włoch stwierdził, że czas powiedzieć "pas". Drużyna dokończyła sezon bezpiecznie dojeżdżając do mety i mając poczucie kolejnych kiepskich rozgrywek za plecami.

"Już się nie odnajduję"

Żegnając się z kibicami opublikował trafiający do ich serc list. Starał się w nim wytłumaczyć powody swojej decyzji, a z jego słów zaczęła wydobywać się aura ukazująca, że pociąg… po prostu mu odjechał.

"W ostatnich miesiącach powstało we mnie wrażenie, że zmienił się także i sposób, w który ja widzę pewne rzeczy. Przyszedłem tu, żeby dać z siebie sto procent, ale nabrałem wrażenia, że to być może już niemożliwe. Dla dobra wszystkich podjąłem decyzję, aby wykonać ten krok w tył" – napisał Prandelli.

Najbardziej symptomatyczne wydają się być jednak kolejne słowa. "Prawdopodobnie ten świat, do którego należałem przez całe życie, nie jest już przeznaczony dla mnie i się w nim nie odnajduję" – takie słowa zostały odebrane jako jasny zamiar zakończenia kariery trenerskiej przez 64-latka.

Wiosną Prandelli dawał sobie jeszcze trochę czasu. Nie chciał jasno powiedzieć, czy drugie – i nieudane – podejście do Fiorentiny całkowicie zamyka jego przygodę z futbolem w roli szkoleniowca. Teraz, w przypadku objęcia reprezentacji Polski, za Włochem z pewnością przemawiałoby doświadczenie, ale… chyba nic poza tym.

Karierę wicemistrza Europy po zgarnięciu srebrnego medalu w Euro 2012 można określić mianem wygasającej, nieudanej, niejako podsumowanej słowami, o które sam trener pokusił się opuszczając Florencję.

"Potrzeba siły i odwagi nie tylko po to, by iść do przodu, ale również by powiedzieć, że już się tego nie potrafi. Z listu Prandellego bije wielki przekaz – nie bójcie się osądzenia przez innych, nie bójcie się zatrzymać, bo życie w zgodzie z samym sobą jest warte więcej niż cokolwiek innego" – pisała wtedy "La Gazzetta dello Sport" niejako ogłaszając już emeryturę trenera, który teraz ma chrapkę na poprowadzenie Polaków do Kataru.

Ryzyko podjęcia takiej decyzji wydaje się jednak ogromne, nawet jeżeli praca w reprezentacji cechuje się zupełnie czym innym niż codzienne działanie w klubie.