Podobno przed sezonem mówił, że marzą mu się jeszcze jedne igrzyska. Ludzie z otoczenia słuchali, ale raczej wątpliwi – przecież w poprzednim cyklu Pucharu Świata wywalczył raptem dwa punkty. Stefan Hula dopiął swego – po raz czwarty w karierze zazna smaku olimpijskiej rywalizacji. Wygrał wyścig o Pekin, choć jeszcze w czwartek wydawało się to mało realne.
Ten obrazek mają przed oczami wszyscy fani skoków narciarskich w Polsce. Pjongczang, skocznia normalna. Stefan Hula, mający za sobą życiowe wyniki w Pucharze Świata, prowadzi po pierwszej serii olimpijskiego konkursu. W drugim skoku znów ląduje daleko. "Może nie starczy na pierwsze miejsce, ale na medal? Musi. Chyba musi. Boże, niech wystarczy!" – myślimy.
Kamera obserwuje twarze czterech polskich skoczków. Czekają, aby fetować sukces "Stefanka". Pierwszy wynik dostrzega Maciej Kot. Widzi, że poczciwy druh z kadry wypada z podium. Życiowa szansa nie kończy się upragnionym medalem. Do dziś wielu wątpi w to, co tamtego wieczora w trakcie skoku Huli wykazały przeliczniki.
Szczyrkowianin po czterech latach wraca na igrzyska. Nie łudźmy się. Szansa taka jak w Korei najpewniej nie wróci. Być może Hula natrafi na duże problemy, aby w ogóle dostać się do konkursowych czwórek. W jego przypadku powątpiewania to jednak norma.
Spójrzmy na jego sezony po ostatnim olimpijskim – stopniowy regres w Pucharze Świata. Wielu podważało słuszność wyjazdu Huli na pierwsze konkursy tego sezonu. Sceptycy znaleźli dowody na własną słuszność – 35-latek po raz pierwszy od wielu lat zaliczył cztery kolejne porażki na etapie kwalifikacji. – To była katastrofa – oceniał na początku stycznia.
Hula nazywa rzeczy po imieniu. – Moje skoki są dobre? Będą jak każdy będzie pięć metrów dalszy – podsumował w niedzielę w Zakopanem. Na Wielkiej Krokwi pokonał młodszych rywali do miejsca w składzie na Pekin. Wygrał z Andrzejem Stękałą i Jakubem Wolnym, choć notowania tej dwójki przed weekendem stały znacznie wyżej. Ale w tym wyścigu fanów Formuły 1 "bolid" "Stefanka" zdawał się najmniej wadliwy.
Stefan Hula (prawie 36 lat) jedzie na igrzyska. Porażka pokolenia: Murańka (rocznik 94), Zniszczoł (94), Stękała (95), Wolny (95). #skokoholicy#skijumpingfamily
Olimpijskie przygody Huli są mocno związane z Zakopanem. Szesnaście lat temu wywalczył pierwszą nominację na igrzyska, po tym jak pierwszy raz w karierze wskoczył do "30" Pucharu Świata. Tym razem wyjazd na imprezę czterolecia załatwiły mu cztery punkty zawodów, będące zwieńczeniem solidnego weekendu.
To będą czwarte igrzyska Huli, czym dorównuje wielkim sławom polskich skoków – Stanisławowi Marusarzowi i Adamowi Małyszowi. Częściej w kadrze na tę imprezę znajdował się tylko Kamil Stoch (pięciokrotnie).
Polscy skoczkowie z największą liczbą startów na zimowych igrzyskach olimpijskich: 5 - Kamil Stoch (2006, '10, '14, '18, '22*) 4 - Stanisław Marusarz (1932, '36, '48, '52) 4 - Adam Małysz (1998, '02, '06, '10) 4 - Stefan Hula (2006, '10, '18, '22*)#skijumpingfamily@Skijumpingpl
Pierwsze igrzyska? Turyn i lekki zawód w "drużynówce". Złudna szansa na medal zniknęła po skokach Huli. Potem było Vancouver z solidnymi skokami, gdy po raz pierwszy w Huli zaczęto dostrzegać "powiernika mistrzów", bo to on mieszkał w pokoju z Małyszem (potem często łączono go ze Stochem) i to SMS do niego miał obudzić Adama w noc przed jednym z konkursów. Wydarzenie nie miało oczywiście realnego wpływu na wyniki wiślanina, ale ewoluowało w anegdotę.
Wreszcie Pjongczang. Tam Hula nie obronił prowadzenia na skoczni normalnej. Nie został jednak z niczym. Wraz z drużyną sięgnął po brąz, który zapewnia olimpijską emeryturę. Właśnie – emerytura. Wszyscy, którzy wysyłali na nią Hulę mają dziś powody do refleksji. Hula skorzystał co prawda na niskim poziomie rywalizacji, ale też trudno mieć wątpliwości, czy zasłużył na nominację
