Kryzys w reprezentacji Polski skoczkiń narciarskich. Rafał Kot: dziewczyny chciały dyktować, który trener ma je trenować

Mocny głos z polskiej kadry: skoki się cofnęły zamiast pójść naprzód

Czytaj też

Mocny głos z polskiej kadry: skoki się cofnęły zamiast pójść naprzód

Sara Kalisz, TVPSPORT.PL: – Jeszcze nie tak dawno Apoloniusz Tajner mówił po konkursie w Seefeld, że możemy powalczyć o medal ZIO w mikstach. Ostatecznie padło na 6. miejsce i to po zawodach, w których rywale dyskwalifikacjami pomagali. Jak oceniłby pan postawę polskich skoczkiń?
Rafał Kot: – Ten konkurs przejdzie do historii, ale nie za sprawą postawy naszych dziewczyn, a dyskwalifikacji, które dotknęły najlepsze zespoły. W innych okolicznościach walczyłyby one o medale. Nadużycia musiały być więc bardzo duże. Nikt w czasie igrzysk olimpijskich nie rzucałby się do dyskwalifikacji, gdyby nie było bardzo poważnych dowodów.

Wypowiedź Chiki Yoshidy, która jest szefową Pucharu Świata kobiet – to odpowiednik Sandro Pertile – powiedziała, że uchybienia były wskazaniem do dyskwalifikacji. Na pewno nikt tego złośliwie nie robił. Nie wierzyłbym tu teoriom spiskowym. Jeśli coś się nie zgadzało, Agnieszka Baczkowska postąpiła słusznie.

Co do postawy naszych zawodniczek i to nie tylko w mikście, ale również indywidualnie, to był to bardzo słaby występ. To i tak delikatne słowa, by opisać to, co się stało. W mistrzostwach świata w Seefeld mieszana reprezentacja Polski uplasowała się na 6. miejscu. Prezes Tajner zapowiedział rozkwit kobiecego skakania na arenie międzynarodowej. Nie stało się tak u nas z wielu przyczyn. Sytuacja jest skomplikowana. Będzie to poddane szerszej analizie po całym sezonie. Można powiedzieć, że paradoks jest taki, że szóste miejsce w mikście w Seefeld trochę zaszkodziło.

– Dlaczego?
– Dziewczyny zaczęły gwiazdorzyć. To one chciały dyktować, który trener ma je trenować. Zachowywały się, jakby miały osiągnięcia na nie wiadomo jakim poziomie. Dlaczego mogły tak robić? Dlatego, że nie mieliśmy innych skoczkiń. Porównując Polskę do innych krajów mocnych w kobiecych skokach, jesteśmy Kopciuszkiem. Dopiero zaczęliśmy szkolenie. Za kilka lat, kiedy dorosną dziewczynki, które teraz zaczynają, będzie inaczej. Tamte nie miały konkurencji. Wiedziały, że wszystko im się należy, bo nie było kogo za nie wziąć, a startować trzeba. Spoczęły więc na laurach.

Trenerem jest Łukasz Kruczek. Można oceniać go przez pryzmat wyników i tego, że jest regres. Osobiście go znam, miałem okazję lata z nim pracować. Wiem, że w przygotowanie skoczkiń i skoczków wkładał całe swoje życie. To szkoleniowiec z bardzo bogatym CV.

– Można wkładać w coś całe swoje życie, a i tak nie otrzymać satysfakcjonującego wyniku. Może w jego przypadku to kwestia tego, że praca z kobietami jest jednak inna niż z mężczyznami?
– Praca z kobietami to jest coś innego niż z mężczyznami. Dochodzą do tego typowo kobiece, dziewczęce emocje, płacze, śmiechy, chichy, frustracje. Trzeba się dotrzeć. Nie wiem czy Łukasz był za miękki lub stanowczy. Szkoleniowiec kobiecych skoków powinien umieć wszystko zbalansować i wiedzieć, jak dotrzeć do zawodniczek. Myślę, że zatrudnienie go było dobrym posunięciem ze strony Polskiego Związku Narciarskiego. Coś wewnątrz nie zagrało. Wiemy, że były tarcia między nim a zawodniczkami.

– Którymi? Wiemy o dość bolesnych wpisach Kamili Karpiel w mediach społecznościowych. Joanna Szwab powiedziała z kolei, że Łukasz Kruczek jest trenerem stawiającym za bardzo na trening siłowy, mniej na koordynacyjny czy precyzji.
– Powiedzmy sobie szczerze – co Joanna Szwab osiągnęła, by tak oceniać pracę trenera?

– Nie szłabym w tę stronę, bo mam świadomość, że żadna z zawodniczek pod okiem trenera Kruczka nie odniosła spektakularnego sukcesu, a to w omawianej kwestii bardzo wiele mówi.
– Dlatego dziewczyny powinny się uczyć, a nie pouczać, podporządkować się. Wiem, że dochodziło do tego, że nie chciały trenować z niektórymi osobami, chciały innego szkoleniowca. To nie sprzyja przygotowaniom. Nie chcę ich potępiać, bo na pewno talent mają. Po prostu nie wszystko skupione było na drodze, która powinna być wytyczona.

– Wymagamy wyników, bez nich nie mogą nic mówić, a niektóre z nich przez lata musiały pracować i łączyć z tym treningi.
– Dotykamy sprawy dawniejszej. Jesteśmy krajem, w którym szkolenie dziewcząt do skoków narciarskich zaczęło się bardzo późno. Inne kraje miały wyniki, a u nas z łapanki szukało się kandydatek do dyscypliny. To nie jest takie łatwe u kobiet. Niewiele dziewczyn się do tego garnie. Były traktowane po macoszemu, jeśli chodzi o zgrupowania czy dostęp do sprzętu. Możliwe, że nie miały dobrych trenerów. Wszystko robiło się pod ich charakter, by nie odeszły ze sportu.

Jeśli z naboru weźmiemy dziesięciu chłopców i dziesięć dziewcząt, to z tych pierwszych do wieku juniora zostanie czterech. W przypadku kobiet to maksymalnie jedna, dwie. Wpływ na to mają kwestie dorastania, fizjologii, charakterów. Trzeba mieć szersze spectrum tego wszystkiego.

– Będą nowi trenerzy skoczków i skoczkiń?
– Mieliśmy pewne rozmowy wśród działaczy, ale umówiliśmy się, że nie będziemy poruszać tego tematu do końca igrzysk, a być może także do końca sezonu.

Mocny głos z polskiej kadry: skoki się cofnęły zamiast pójść naprzód

Czytaj też

Mocny głos z polskiej kadry: skoki się cofnęły zamiast pójść naprzód