Pekin 2022. Kamiła Walijewa jak Czarny Łabędź? Sukces za niewyobrażalną cenę. Ona już ją płaci

Jest zjawiskowa i co do tego trudno mieć wątpliwości. Ale jest też naznaczona aferą, o której mówi cały świat sportu. Rozgłos w Pekinie – choć już wcześniej zdobyła złoto mistrzostw Europy – dał jej historyczny, wylądowany poczwórny skok. Razem z reprezentacją Rosyjskiego Komitetu Olimpijskiego zdobyła złoto. Za chwilę obok słów "rewelacyjna piętnastolatka" pojawił się dopisek "na dopingu". Najpierw ze znakiem zapytania, później już bez, bo okazało się, że otrzymała pozytywny wynik testu antydopingowego przeprowadzonego w grudniu.

Minęło kilka dni, w międzyczasie głos zdążył zabrać Kreml, broniła jej cała Rosja, na moskiewskich wieżowcach wywieszano wręcz wielkie transparenty ze słowami wsparcia "Kamiła, jesteśmy z Tobą", ona znów wyjechała na taflę, wręcz płynęła po lodzie do muzyki młodego rosyjskiego kompozytora, Kiriła Richtera, zachwyciła w programie krótkim, i znów... media poinformowały o substancjach, które wykryto w jej organizmie. Ta historia szybkiego zwieńczenia na pewno nie będzie miała. Nawet rosyjskie media pisały, że "może ciągnąć się miesiącami i latami".

A piętnastolatka już płaci za to cenę. W czwartek nie wytrzymała, posypała się. Upadała, robiła błędy. To koszt – wielki – presji, zamieszania. Koszt sukcesu, który może stracić, bo wciąż nie wiadomo, co z wynikami drużynówki. Odpowiada za to, za co pewnie powinien odpowiadać ktoś inny. Ten, kto podał dziecku doping. I wywrócił życie tego dziecka do góry nogami.

Chciałaby innego życia. Ale wie, że to później

Jej nazwisko jest odmieniane przez wszystkie przypadki. Z jednej strony – rewelacja, diament, brylant. Z drugiej – dopingowiczka. I na dalszy plan zeszła Kamiła, piętnastolatka, która wciąż jest dzieckiem i być może, wręcz bardzo prawdopodobne, że pokutuje za nieswoje winy. Świat zdążył ją poznać z dwóch stron – patrząc tylko przez pryzmat występu, wybałuszając przy tym oczy, a z drugiej, mówiąc o "dopingowiczce". A w tym wszystkim jest jeszcze – choć nieodłączna – historia młodej dziewczyny, pewnie marzącej o karierze wybitnej łyżwiarki. Tylko czy za taką cenę? Bo ona tego, co się wokół niej dzieje, nie chciała. O tym nie marzyła.

Sama wie, że te imponujące starty, które czynią z niej fenomen łyżwiarstwa figurowego, już kosztowały ją wiele. Nawet nie w Pekinie, nie w ostatnich dniach. W wywiadzie z "La Personne" przyznała, że chętnie zaznałaby życia normalnej piętnastolatki. Innego życia niż to, które ma na lodzie.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Kamila Valieva (@kamilavalieva26)

– W życiu profesjonalnego sportowca, który także się uczy, po prostu nie ma czasu na nic innego niż sport i nauka – mówiła w obszernej rozmowie. Wyrażała swoje potrzeby, pragnienia. Ale to na razie marzenia. – Oczywiście, chciałabym się nauczyć, jak profesjonalnie robić zdjęcia, tańczyć coś współczesnego w różnych stylach, chodzić do teatrów, muzeów, na wystawy, podróżować, nauczyć się języków obcych, czytać, może rysować albo jeździć motocyklem. Ale... na to wszystko i jeszcze więcej pora przyjdzie później. Teraz jest tylko łyżwiarstwo figurowe. I szkoła – odpowiadała dojrzale.

Droga do sukcesu? Krótsza niż w balecie. A balet pozwala się jej rozwijać

Potrafi mówić dojrzale, ale to słowa. Patrzeć na sukces jak dorosła, ale to wywiad. Rozmowa z przyjemnym otoczeniu, bez zarzutów, bez kontrowersji, bez konieczności tłumaczenia się. I bez ogromnej presji, z którą spotkała się podczas igrzysk w Pekinie.

– Zawsze powinno się go dzielić na trzy części. Jedna to sukces zawodnika. Druga to praca trenerów. A trzecia to wsparcie rodziców. Łyżwiarstwo figurowe zaczyna się bardzo wcześnie, w wieku trzech czy czterech lat. Dziecko należy zabrać na trening, najpierw trzy razy w tygodniu, potem cztery, w końcu sześć razy. I to nie trwa przez rok czy dwa. Dla przykładu, ja już trenuję od dwunastu lat. Rodzice nie mają wolnych dni, wakacji, praktycznie poświęcają całe swoje życie – opowiadała w tej samej rozmowie z "La Personne".

Walijewa wiedziała, jak z jak wieloma wyrzeczeniami wiąże się kariera solistki, ale chyba nie do tego stopnia. Tym bardziej w takim kraju jak Rosja, gdzie łyżwiarki są wręcz produkowane na potęgę. Ta, która się nie wybije, wypada z gry. Raz gwiazdą jest jedna, za chwilę pojawia się druga. Właśnie taka jak piętnastoletnia Kamiła. Trochę jak z baletnicami. Stwierdziła wręcz, że droga baletnic do sukcesu bywa jeszcze dłuższa i jeszcze trudniejsza. Ale dostrzegła w balecie szansę na urozmaicenie swojego warsztatu. Rad zasięgała u jednej z balerin występujących w słynnym teatrze Bolszoj, Olgi Smirnowej.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Olga Smirnova (Official page) (@leka.spb.ballet)

– Balet i choreografia od zawsze były obecne w moim życiu, bo to składowe treningu łyżwiarki figurowej. W centrum przygotowawczym Moskiewskiej Państwowej Akademii Sztuk chciałam spróbować sił obok dziewczyn, które marzą o zostaniu baletnicami, zobaczyć proces nauczania od wewnątrz, popracować z nauczycielami baletu – tłumaczyła.

Nie uciekała od tego, że i tu liczy się selekcja. Ta najbardziej przyziemna, czyli naturalna. – Balet to profesja, w której bardzo wiele zależy od natury. Baleriny powinny mieć długie kończyny, niezbyt rozbudowane mięśnie, wąskie ramiona, długie szyje, małe głowy, wyraźnie zarysowany łuk stopy, odpowiednie kształt nóg, krok, zdolność do rotacji, gibkość, skoczność. Wszystkie potrzebują poczucia rytmu, muzykalności, zdolności tanecznych. Ale w łyżwiarstwie figurowym to wszystko też jest konieczne. I właśnie dlatego choreografia odgrywa u nas istotną rolę – wyjaśniała.

W efekcie, zrozumiałam, że balet to równie ciężka, czasem wyczerpująca praca, tak samo jak łyżwiarstwo figurowe. Ale w łyżwiarstwie figurowym po roku treningów możesz wyjechać na lód i brać udział w zawodach, a w balecie ta droga jest dużo dłuższa – nie kryła.

Talent jak największe przekleństwo

W programie krótkim imponowała. Może siłą rozpędu. Może na przekór. Może dlatego, że wciąż nie wszystko do niej docierało. Ale w czwartek, mówiąc potocznie, posypała się. Nie lądowała skoków, które pewnie jeszcze kilka, kilkanaście dni temu wylądowałaby wdzięcznie, z gracją i łatwością. Nie była tak pewna, tak magiczna. Jechała znów ładnie, momentami zachwycająco, ale te momenty tylko przypominały, co potrafi. Niczym przerywnik w występie pełnym trwogi, niepewności. Jej historia już jest filmowa. Nie na komedię. Na dramat.

O rywalizacji baletnic, także w smutny sposób, postanowił opowiedzieć Darren Aronofsky, kręcąc "Czarnego Łabędzia". Kto obejrzał, zrozumie analogię. Ten film nie pokazuje rzeczywistego świata baletu. Ale pokazuje, jak wielką cenę można zapłacić za sukces. Kamiła Walijewa już ją płaci. Płaciła, kiedy rezygnowała z życia nastolatki. I płaci teraz, kiedy świat na nią patrzy i przekrzykuje się "oszustka – wybitna". Trochę też zapominając, że to wciąż dziecko, którego największym przekleństwem w życiu może okazać się nieprawdopodobny talent.