Brennan Ward wrócił do klatki Bellatora. Za nim najtrudniejsza walka – z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków

– Mam duże szczęście, że nie skończyłem martwy. Goście, z którymi codziennie ćpałem, leżą już w piachu. Narkotyki były sposobem na radzenie sobie ze wszystkim przez ponad dziesięć lat. W ten sposób reagowałem na możliwe stany emocjonalne – mówił kilka tygodni temu w rozmowie z portalem MMAJunkie. Ward jest "czysty" od ponad roku. Zwycięstwo podczas gali Bellator 274 to ostatni etap powrotu na jasną stronę.

Nie był przypadkiem gościa z "trudnej rodziny". Matka – nauczycielka, ojciec – spawacz i właściciel klubu bokserskiego. Ward od najmłodszych lat przejawiał smykałkę do sportu. Skateboarding, surfing, boks, zapasy – w każdej z tych dziedzin Amerykanin radził sobie co najmniej dobrze. Ostatecznie górę wzięły sporty walki. Jako zapaśnik reprezentował swoje liceum, a następnie uczelnię na zawodach stanowych i krajowych. Zawodowy debiut w formule MMA zaliczył już w 2008 roku, jednak na dobre za walki w tej formule wziął się dopiero cztery lata później. Tak rozpoczęła się jego droga do sukcesów i… zguby.

– MMA było łatwym sposobem na dużą kasę i pozwoliło mi wieść szalone, lekkomyślne życie. Mogłem non stop podróżować, imprezować i się narąbać. Przez kilka ostatnich lat kariery nawet nie trenowałem. Zwykle to wyglądało tak, że podpisywałem kontrakt na walkę, imprezowałem, a potem po prostu zjawiałem się na miejscu i walczyłem – twierdzi Ward. Początek kariery wyglądał bardzo obiecująco. Amerykanin po czterech wygranych na lokalnej scenie walkach, w 2012 roku trafił do Bellatora. Po zwycięstwie w debiucie nadeszła pierwsza porażka. Aaron Johnson poddał go w zaledwie 15 sekund.

Przegrana nie zatrzymała Warda. Zaledwie dwa tygodnie później wrócił do klatki i w 57 sekund udusił Yaira Moguela i rozpoczął udaną passę, która na koniec 2013 roku doprowadziła go do triumfu w turnieju wagi średniej. "Irish" był wschodzącą gwiazdą Bellatora. Widowiskowy styl gwarantował emocje i rozstrzygnięcia przed czasem. Do dzisiaj jedyną jego walką, w której zwycięzcę musieli wyłonić sędziowie punktowi, jest pojedynek z Harleyem Beekmanem w kwietniu 2012 roku. Triumf w turnieju wagi średniej utorował mu drogę do starcia o pełnoprawny pas z legendarnym Aleksandrem Szlemenką.

Jak twierdził w styczniu Ward, to była ostatnia walka, do której podszedł na poważnie. Choć używki były mu znane już wcześniej, chęć rywalizacji i budowania kariery były jeszcze wtedy celem nadrzędnym. – Reprezentuję Amerykę i to, co można osiągnąć ciężką pracą – mówił w materiałach przed mistrzowskim starciem. Rosjanin okazał się jednak mocniejszy. W drugiej rundzie Ward zanurkował po nogę rywala, jednak Szlemenko skontrował próbę obalenia, przechwytując szyję rywala. Amerykanin odklepał. To był koniec marzeń o mistrzowskim pasie… i początek życiowej równi pochyłej.

O ile wcześniej alkohol i narkotyki nie były takim problemem, w następnych latach wzięły nad Wardem górę. Zawodnik przyznaje, że sam nie wie, jakim cudem był w stanie wygrywać kolejne walki, żyjąc swoim trybem. Próby interwencji rodziny i przyjaciół poskutkowały jedynie tym, że „Irish” przez większość czasu tułał się po kraju, imprezując w różnych zakamarkach Stanów Zjednoczonych, uciekając od najbliższych. – Zapytaj mojego trenera, ile moich numerów telefonu ma zapisanych. Ludzie, którzy znają mnie od kilkunastu lat, muszą mieć pewnie setki moich numerów. Dopiero niedawno kupiłem prawdziwy plan taryfowy. Wcześniej zmieniałem kartę za kartą. Kończyłem walkę i wyrzucałem telefon. Wchodziłem do Walmartu i kupowałem nową "jednorazówkę". Trudno było mnie znaleźć, a co dopiero przemówić mi do rozumu. Bywałem tu i tam, chlejąc i ćpając.

W 2015 roku, mimo postępującej autodestrukcji, jakimś cudem trzymał się w ryzach. Zakończył go zresztą z nieskazitelnym rekordem czterech zwycięstw przed czasem. Ostatnią z nich było starcie z Kenem Hasegawą na sylwestrowej gali RIZIN. Przebywający w Japonii Ward nie miał pojęcia, skąd zdobyć narkotyki. Uzależnienie było na tyle silne, że będąc na głodzie, „Irish” doznawał napadów lęku i drgawek. Mimo to dzień później wygrał z Hasegawą przez duszenie zza pleców w drugiej rundzie. Po raz kolejny na przekór jakiejkolwiek logice. Amerykanin wspomina, że wychodząc do ringu obiecywał Bogu, że jeśli uda mu się jakoś przewalczyć z Japończykiem, nigdy więcej nie zażyje narkotyków. Obietnicę złamał tuż po powrotnym locie do USA.

Według Warda problemy zaczęły się, gdy w wyniku kryzysu na rynku opioidów, przez co stały się one trudniej dostępne. Amerykanin przerzucił się na heroinę i fentanyl – silnie uzależniający lek przeciwbólowy i anestezjologiczny. W latach 2016-2017 przegrał trzy z czterech walk i zdecydował się zakończyć karierę. – Po prostu nie było mnie już w klatce. Ani mentalnie, ani fizycznie. Podchodziłem do tego na zasadzie: jak wygram to wygram, jak przegram to przegram. Miałem niesamowitą szansę zarabiać dobre pieniądze i występować w ogólnokrajowej telewizji, ale codziennie wciągałem kreski i chlałem. Nie byłem w stanie przekonać już nawet siebie, że zasługuję na wygraną. Ta świadomość dawała w kość – wspominał.

Bodaj jedynym pozytywnym akcentem tamtego okresu było zdarzenie, które uczyniło z Warda bohatera lokalnych wiadomości. Tankując samochód na stacji benzynowej "Irish" zobaczył wózek z dzieckiem, który z niewiadomych przyczyn znalazł się na ruchliwej drodze. Zareagował błyskawicznie, wbiegając na jezdnię i pchając wózek do znajdującej się po drugiej stronie remizy strażackiej. Dwuletniej dziewczynce na szczęście nic się nie stało. Ironią losu jest fakt, że gdy kilka godzin później znaleziono śpiącego w męskiej toalecie na dworcu ojca dziecka, 25-letni mężczyzna był pod wpływem…

Rzucenie MMA miało być receptą na problemy, jednak tak się nie stało. Podejmowane próby odwyku spełzły na niczym, a środowisko nowej pracy, choć już nie tak dochodowej, było równie "przyjazne" pod względem dostępu do używek. Ratunkiem okazała się jego dziewczyna i narodziny pierwszego dziecka. – Bez niej już dawno byłbym martwy albo skończył w więzieniu. Dzięki niej jestem tu z wami – mówił niedawno.

Punktem zwrotnym było zawodzenie na linii partnera i ojca. Kilka lat wcześniej został aresztowany za przepychanki z funkcjonariuszami. Sprawa wróciła już po narodzinach jego córki. W 2019 roku, po trzech latach procesu, został skazany na 120 dni więzienia. – Przegapiłem pierwsze urodziny dziecka, bo byłem na odwyku. Przegapiłem nasze pierwsze Boże Narodzenie, bo trafiłem do więzienia. To sygnał, że zbaczasz z drogi. Jeśli jesteś człowiekiem i masz serce, nie możesz tego dłużej znosić. Nie mogłem niszczyć kolejnych istnień. Moja córka nie będzie mieć ojca-ćpuna – przyznał.

W międzyczasie Ward miał stoczyć kilka walk w różnych formułach – MMA, grapplingu, starciu na gołe pięści. Do żadnej z nich nie doszło, z niektórych "Irish" wycofał się zaledwie kilka dni przed galą, oficjalnie "z powodów kontraktowych", choć mało kto w to wierzy. W minioną sobotę wreszcie zobaczyliśmy go w klatce. Na gali Bellator 274 wygrał z Bellem przez nokaut w 32. sekundzie drugiej rundy. – Chcę pokazać wszystkim – jeśli ja mogłem trafić do piekła i z niego wrócić, to wy też możecie – powiedział w klatce tuż po zwycięstwie.

Ward ma obecnie 33 lata. Zapowiada, że w następnym pojedynku chciałby zmierzyć się z kimś w pierwszej dziesiątki rankingu wagi półśredniej lub średniej. Czy może jeszcze wspiąć się na szczyt i zawalczyć o pas Bellatora? Obecnie to wróżenie z kart. Wygląda jednak na to, że najważniejszą walkę swojego życia już wygrał.