Reprezentacja Polski. Po co kadrze Konrad Michalak? Michniewicz szuka nowego Grosickiego

Media błyskawicznie wyciągnęły fakt, że menedżerem zarówno Michniewicza, jak i Michalaka, jest ten sam człowiek – Mariusz Piekarski. To on miał ponoć naciskać na selekcjonera, by ten powołał jeszcze jednego zawodnika z jego agencji. Innego wytłumaczenia przecież nie było.

Poprzedni szkoleniowcy reprezentacji Polski nie zwracali nawet uwagi na Michalaka, a teraz – przy odpowiedniej koniunkturze – znalazło się dla niego miejsce w kadrze. I to pomimo tego, że ten nie wyróżniał się w lidze tureckiej niczym więcej, niż tylko szybkością.

Zaczęto węszyć więc spisek, mający na celu skompromitowanie nowego selekcjonera. Bo skoro ten zdecydował się powołać Michalaka, to nie mógł o tym zdecydować sam. Musiał być do tego zmuszony. Inaczej nie zaprosiłby na zgrupowanie piłkarza, który w tym sezonie strzelił tylko dwa gole i miał tyle samo asyst. To byłoby niedorzeczne...

Dawny znajomy

A jednak selekcjoner zdecydował się to zrobić. I to – wbrew obiegowej opinii – bez żadnej presji ze strony agenta. Powołał po prostu piłkarza, którego zna doskonale i ma do niego pełne zaufanie...

Michalak był przecież jedną z kluczowych postaci prowadzonej przez niego młodzieżówki. W ciągu trzech lat rozegrał w niej 820 minut, ustępując w tym aspekcie tylko jedenastu piłkarzom. Trzech z nich – Kamil Grabara, Szymon Żurkowski i Sebastian Szymański – znalazło się zresztą w kadrze na mecze barażowe. Czwarty – Mateusz Wieteska – może dołączyć do niej już wkrótce.

Michniewicz powołał więc dawnych znajomych. I trudno się mu dziwić. Przez wzgląd na wspólną pracę wie o nich niemal wszystko. Jest świadomy tego, do czego są zdolni, a czego zrobić nie potrafią. Zdaje sobie sprawę, z jakim rywalem mogą mu się przydać, a przeciwko któremu mogą tylko zaszkodzić.

Na każdego z nich z pewnością ma swój pomysł. Zna przecież ich możliwości i nie będzie oczekiwać od nich cudów. O te byłoby bowiem niełatwo. Zwłaszcza w przypadku Michalaka...

Struś pędziwiatr

W jego przypadku cudów prędzej oczekiwać można byłoby na bieżni lekkoatletycznej, niż na boisku piłkarskim. To na niej Michalak mógłby wykorzystać swój główny atut – przyspieszenie. W tym aspekcie jest przecież najlepszy w całej lidze tureckiej.

Michniewicz wie o tym doskonale. Po starej znajomości wysłał mu więc powołanie, nie zważając przy tym na głosy krytyki. Był świadomy tego, że takie się pojawią. Michalak na miejsce w kadrze nie zapracował przecież liczbami.

Dzięki swojej szybkości wpasował się jednak w plan nowego selekcjonera. Dał alternatywę na wybrakowanej pozycji, otwierając przy tym możliwość do zastosowania różnych rozwiązań taktycznych. Zwłaszcza takich, które sprawdzą się, gdy kadra będzie grała głęboko.

To wtedy Michalak będzie mógł się przydać. Z podobnych założeń wywiązuje się bowiem w klubie. W Turcji nikt nie oczekuje od niego tego, że będzie kreował grę i czarował widowiskowymi zagraniami. Ma być po prostu szybszy od rywali. A to wychodzi mu doskonale.

Zazwyczaj ustawiany jest więc po prawej stronie, gdzie gra jako typowy skrzydłowy. Szarżuje do linii końcowej i kończy swoje akcje dośrodkowaniami. Jest zawodnikiem, którego w polskiej kadrze ostatnio brakowało.

Pod nieobecność Kamila Grosickiego powiedzenie o tym, że Polska skrzydłowymi stoi, zupełnie straciło sens. Za kadencji Paulo Sousy rolę bocznych atakujących pełnili często wahadłowi. Teraz, zgodnie z zapowiedziami Michniewicza, boczni obrońcy mają dostać wsparcie.

Wyjściową formacją reprezentacji Polski ma być 3-4-3. Oznacza to, że boczne sektory atakowane będą nie tylko przez wahadłowych, ale i skrzydłowych. Michalak może odnaleźć się w tym systemie.

Pod warunkiem, że będzie grał tuż za napastnikiem, a nie na boku obrony. Jego praca w defensywie pozostawia bowiem wiele do życzenia. Doskonale zdają sobie z tego sprawę w Konyasporze. Dlatego też, gdy cała drużyna cofa się pod bramkę, Michalak zostaje wyżej – bliżej prawej flanki.

Gdy jego partnerzy odbierają piłkę, błyskawicznie kierują ją do niego. On ustawia się wówczas w linii z obrońcami, licząc na to, że będzie mógł wejść w pojedynek szybkościowy. Defensorzy mają na niego tylko jedną receptę – pułapkę ofsajdową. Gdy jednak ta zawodzi, Michalak staje się nie do zatrzymania.

Żaden z graczy Konyasporu, który rozegrał w tym sezonie przynajmniej tysiąc minut, nie wchodził w dryblingi tak często, jak on. Żaden nie biegał też z taką szybkością. To dawało wymierne efekty. Bo choć Michalak strzelił tylko dwa gole i tyle samo razy asystował, to i tak wywiązywał się ze swoich zadań.

Konyaspor zdobył w tym sezonie jedenaście bramek po kontratakach, co stanowiło 39 procent wszystkich trafień z gry. Osiem z nich padło z prawej flanki – tej, po której zazwyczaj biegał Michalak.

24-latek mógłby odgrywać podobną rolę w reprezentacji – zapewniać opcję do podania tuż po przechwycie. Mógłby też wbiegać w wolne strefy, wykreowane dzięki współpracy ze środkowym pomocnikiem i wahadłowym.

Co najważniejsze – mógłby również pełnić rolę dżokera. Tak, jak nierzadko robi to w klubie. Po wejściu z ławki rezerwowych mógłby wykorzystywać swoje przyspieszenie, umożliwiając drużynie inne rozegranie ataku.

Nowy Grosicki

Przez lata podobną rolę w reprezentacji odgrywał wspomniany już Grosicki. Dzięki swojej szybkości i nieszablonowości dawał kadrze coś, czego jej brakowało – nieprzewidywalność. Teraz podobną funkcję spełniać mógłby Michalak.

Trudno nie zauważyć bowiem podobieństwa pomiędzy oboma piłkarzami. Nie tylko w stylu ich gry, ale i w całej karierze. Gdy Grosicki kończył 24 lata, miał za sobą trzy sezony w lidze tureckiej. Zagrał w ich trakcie w 79 meczach, strzelił trzynaście goli i miał dziewiętnaście asyst.


24-letni Michalak rozgrywa właśnie swój trzeci sezon w Superlidze. Jak do tej pory zagrał w niej siedemdziesiąt razy, zdobył trzy bramki i dziesięciokrotnie asystował.

Podczas najbliższego zgrupowania będzie musiał potwierdzić, czy porównywanie go do Grosickiego ma jakikolwiek sens. W jego wieku piłkarz Pogoni Szczecin miał już bowiem 26 spotkań w narodowych barwach. Jeśli Michalak chce pójść jego śladem – musi przyspieszyć. A to akurat potrafi doskonale.