Energa Basket Liga. Przemysław Karnowski: uśmiech pojawił się na twarzy. Jestem gotowy i chcę pomóc zespołowi

Amerykańskie media zachwycone Polakiem. "Jest koszmarem dla przeciwników"

Znakomite warunki fizyczne, 218 centymetrów wzrostu, ogromny potencjał i wielki talent. Przemysław Karnowski w latach 2012–2017 występował w koszykarskiej lidze NCAA. Świetnie radził sobie w zespole Gonzaga Bulldogs.

Szczególnie w ostatnim sezonie. Otrzymał wtedy prestiżową nagrodę dla najlepszego centra ligi akademickiej. Próbował swoich sił w lidze letniej NBA. Ostatecznie nie trafił do koszykarskiego raju...

Przeniósł się do MoraBanc Andorra i jego kariera dość mocno wyhamowała. Ostatnie lata spędził na leczeniu, rehabilitacji i walce o pełną sprawność. Prawdopodobnie w środę 9 marca pojawi się na parkiecie. Na ten moment czekał... niespełna trzy lata (5 maja 2019). Niedawno podpisał kontrakt z Twardymi Piernikami Toruń. Utalentowany center liczy, że problemy ze zdrowiem wreszcie się zakończą.

* * *

Karnowski wrócił na parkiet w środę 9 marca. Rzucił 9 punktów i dołożył 7 zbiórek w wygranym 83:70 meczu z GTK Gliwice.

Jakub Kłyszejko, TVPSPORT.PL – Pytanie: "jak zdrowie?" było najczęściej słyszanym w ostatnich latach?
Przemysław Karnowski, Twarde Pierniki Toruń: – Na pewno tak. Nie była to łatwa droga. Trochę kontuzji się przydarzyło. Cieszę się, że nareszcie wszystko wygląda lepiej. Na razie zdrowie dopisuje i chciałbym, aby tak zostało.

– Półtora roku temu trenowałeś z Zastalem. Już wtedy mówiłeś, że jesteś zdrowy. Dlaczego przez kilkanaście kolejnych miesięcy nie udało się wrócić do gry?
– Wtedy okazało się, że niestety muszę przejść zabieg na drugie kolano. Zdecydowałem się na leczenie. Później rehabilitacja się przedłużała i po drodze pojawiły się nowe komplikacje. Od kilku miesięcy trenuję z drużyną z Torunia. Widziałem sporą poprawę i mam nadzieję, że nic się w tym aspekcie nie zmieni.

– Jak wyglądała rehabilitacja? Kiedy poczułeś ból w drugim kolanie? Czym był on spowodowany?
– Myślę, że bardziej przeciążeniem. Kilka rzeczy nawarstwiło się na siebie. Musiałem przejść zabieg w Warszawie. Później przechodziłem kilkumiesięczną rehabilitację w Poznaniu. Przez półtora miesiąca chodziłem o kulach. Sporo czasu spędziłem na rehabilitacji w basenie, żeby za szybko nie obciążyć stawu. Potem długo trenowałem indywidualnie, aby wzmocnić nogę i móc wrócić na siłownię. Od tego czasu, gdy czułem się już znacznie lepiej, to wprowadziłem trening koszykarski. Powoli wracałem do zajęć z piłką.

2️⃣4️⃣ znów zajęty!

Przemysław Karnowski wraca do Twardych Pierników!

Szczegóły �� https://t.co/I2l9aQ7Oxi#TwardePierniki #MadeInToruń #TwardeTransfery20212022 pic.twitter.com/GGpiuwSjj7

— Twarde Pierniki Toruń (@TwardePierniki) March 4, 2022

– Co czuje wciąż młody sportowiec, który odwiedza kolejne gabinety lekarskie i wciąż nie może robić tego, co kocha?
– Nie jest to łatwe i przyjemne. Cieszę się, że po tych wszystkich perturbacjach jestem w tym miejscu. Staram się bardziej patrzeć w przyszłość. Mam nadzieję, że zdrowie nie będzie już mnie opuszczać.

– Pojawił się moment zawahania, zwątpienia, załamania?
– Na pewno przytrafiały się takie chwile. Ciężko teraz powiedzieć konkretnie o jednej. Cały czas motywowało mnie, aby wrócić do gry w koszykówkę. Robiłem i robię to przecież całe życie. Kiedy wstawałem rano i szedłem na kilkugodzinną rehabilitację, to myślałem jedynie o tym, aby móc znowu normalnie ruszać nogą.

– Kiedy poczułeś, że z twoim organizmem dzieje się coś nie tak?
– Jeżeli się cofniemy, to wszystko rozpoczęło się od kontuzji pleców, jakiej nabawiłem się jeszcze podczas gry w Stanach. Był to bardzo poważny uraz. Później musiałem poddać się inwazyjnemu zabiegowi, żeby wszystko jakoś naprawić. Niektóre kolejne kontuzje mogły być następstwem operacji pleców. Nie mogę już patrzeć w przeszłość. Teraz biegam, skaczę, czuję się dobrze. Oby tylko do przodu.

– Twój głód koszykówki chyba ciężko opisać słowami.
– Tak. Przez bardzo długi okres nie mogłem trenować koszykówki. Od niedawna zacząłem funkcjonować z drużyną i ponownie brałem udział w treningach pięć na pięć. Uśmiech pojawił się na twarzy. Cieszyłem się, że mogę wrócić po tak długiej przerwie. Trenowanie i rzucanie to jedna rzecz. Walka "na kontakcie" to zupełnie coś innego.

– Organizm wysłał jakiś sygnał, po którym stwierdziłeś, że możesz już wrócić do gry?
– Pod koniec ubiegłego roku pojawił się kontakt ze strony trenera Ivicy Skelina. Porozmawialiśmy dłużej i czułem, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Widziałem, że jestem w stanie dać z siebie więcej. Klub starał się powoli wprowadzać mnie do treningów. Zaczęło się od wspólnej siłowni z drużyną, potem pojawiło się trochę rzutów, biegania i tak krok po kroku szedłem do przodu. Od półtora miesiąca wykonuję wszystkie normalne ćwiczenia i nareszcie czuję się dobrze.

– Klub pierwszy się odezwał czy sam podpytywałeś o możliwość trenowania w Toruniu?
– Kilka klubów monitorowało moją sytuację i rehabilitację. W trakcie sezonu otrzymałem parę telefonów. Sam nie wiedziałem, czy będę gotowy do gry w listopadzie, styczniu, czy w marcu. Ciężko było mi odpowiedzieć. Miałem kontakt z różnymi ekipami. Również z Twardymi Piernikami.

– Duży wkład w powrocie do koszykarskiej sprawności miał trener Dominik Narojczyk? W środowisku koszykarskim mówi się, że trudno o lepszego fachowca.
– Zgadzam się w stu procentach. Trener Dominik bardzo mocno mi pomógł. Nie znamy się od dzisiaj. Mieliśmy ze sobą do czynienia i wcześniej współpracowaliśmy razem. Nadzorował cały proces rehabilitacji i pilnował, aby wszystko przebiegało spokojnie, a zarazem, żebyśmy widzieli progres.

– W ostatnich dniach cokolwiek sprawia ci jeszcze problem, czy czujesz, że możesz skakać i walczyć na sto procent?
– Na tę chwilę jestem gotowy. Ciężko mi powiedzieć, czy czegoś nie mogę robić. Staram się wykonywać wszystkie ćwiczenia. W większym lub mniejszym stopniu. Dopiero parkiet zweryfikuje, jak będę wyglądać.

– Jeszcze kilka lat temu wydawało się, że wielka kariera stoi przed tobą otworem. Czujesz, że kilka lat uciekło w mgnieniu oka?
– Na pewno tak. Ostatnie lata spędziłem na rehabilitacji. Moje dni przez większość czasu wyglądały tak samo. Wizyty u lekarzy i wykonywanie podstawowych ćwiczeń. Pewnych rzeczy już nie zmienię. Mogę mieć wpływ jedynie na swoją przyszłość.

– Co obiecujesz sobie po tym kolejnym powrocie do basketu?
– Nie chcę sobie stawiać żadnych długoterminowych celów. Liczy się tu i teraz. Najpierw muszę zobaczyć, jak będę sobie radził do końca tego sezonu. Wtedy zastanowię się, co dalej.

– Ustalenie warunków współpracy z Twardymi Piernikami przebiegło bardzo szybko?
– Trenowałem z zespołem przez blisko dwa miesiące. Cały czas byłem w kontakcie z trenerem i prezesem. Kiedy się spotkaliśmy, to wiedzieliśmy, że dojdziemy do porozumienia. Klub chciał, abym dołączył do drużyny, a ja chciałem zostać w miejscu, które świetnie znam. Rozmowy potoczyły się bardzo szybko.

– Na koniec zapytam o rozmowy z trenerem Skelinem. Jaką rolę w zespole dla ciebie przewiduje, czego oczekuje w tych kilku spotkaniach?
– Zespół jest już ułożony i gra ze sobą od kilku miesięcy. Na początku otrzymam pewnie mniejszą liczbę minut. Mam pomóc drużynie na tablicach, żeby Aaron nie musiał walczyć pod koszem. Razem z Danielem mamy być za to odpowiedzialni. Trener wymaga walki o każdą piłkę i chce skorzystać z mojego koszykarskiego IQ.

– Z czego będziesz zadowolony na koniec sezonu?
– Przede wszystkim ze zdrowia. Tak długo nie grałem w koszykówkę i moja rehabilitacja była trudna i żmudna. Chcę być zdrowy, a dopiero potem będę myśleć o indywidualnych i zespołowych celach.