Loty AD 2022. "Wykastrowany" mamut i taniec FIS z belkami

207 metrów – tyle skoczyło w drugiej serii dwóch z trzech podiumowiczów. Który mamy rok? 2003? 2007? Nie, jest 2022, rekord świata wynosi 253,5 metra (oczywiście z innego obiektu, ale jednak), a na skoczni imienia Heiniego Klopfera linia HS wyznaczona jest na 235. metrze, zaś rekord to 238,5. Może panowały więc wyjątkowo trudne warunki? Wiatr zmieniał się co prawda na niekorzystny, ale w końcówce zmagań wiał (po uśrednieniu) nie mocniej niż 0,2 m/s w plecy.

Festiwal krótkich lotów był pokłosiem decyzji jury (doskonale wpisujących się w politykę FIS z ostatnich lat), a w szerszej perspektywie zmian technologicznych, które sprawiają, że sprzęt jest coraz bardziej czuły na warunki. W sobotę doczekaliśmy sytuacji przedziwnej. Trzy pierwsze odległości rundy finałowej – należące do skoczków z miejsc 30-28 na półmetku – były lepsze niż... trzy wyniki zawodników zamykających rywalizację z pozycji 1-3.

Loty zawodników zaczynających drugą serię: 223 215,5 218 m.
Loty zawodników kończących konkurs: 207 220 207 m.#fucklogic #Oberstdorf #skijumping

— inSJders (@inSJders) March 19, 2022

Sobotnia rywalizacja toczyła się z pięciu różnych najazdów. Jury wyjątkowo często dokonywało zmian. Postanowiono między innymi obniżyć belkę przed pierwszym lotem Timiego Zajca, choć warunki zaczynały się... pogarszać, a nikt wcześniej nie doleciał do punktu HS (zresztą nie miało to miejsca w całym konkursie).

70 skoków sobotniego konkursu w Oberstdorfie
32 skoki z 18. belki
14 skoków z 15. belki
11 skoków z 17. belki
9 skoków z 16. belki
4 skoki z 20. belki

Najbardziej irytująca roszada miała chyba jednak miejsce po... trzech(!) próbach rundy finałowej. 223 metry Eetu Nousiainena, 215,5 Daniela Tschofeniga i 218 Niko Kytosaho tak bardzo wystraszyły jury, że belka powędrowała w dół. A przecież każdy z tej trójki miał prawo odlecieć, bo w tym sezonie (lub w przypadku Finów w ostatnim czasie) wykazał zauważalny potencjał.

Ale przedstawiciele FIS nie chcą dziś dalekich odległości. Słynne są słowa Waltera Hofera, że "udany konkurs to taki, w którym wszystkie skoki mieszczą się przed HS". Bezpieczeństwo jest rzeczą nadrzędną, ale nadmierna asekuracja psuje widowisko. Loty w granicach 200-220 metrów nie są dziś czymś nadzwyczajnym, bo przecież większość kibiców widziała w swoim życiu kilkaset dalszych.

Świątynią odległości stała się ponad dekadę temu Vikersundbakken. Norwegowie z dumą twierdzili, że mają u siebie "Monsterbakken", a kolejne rekordy świata padały na ich terenie. Wielka euforia towarzyszyła w 2015 roku ćwierćkilometrowym próbom Andersa Fannemela i Petera Prevca. Rekord świata Stefana Krafta (wspomniane 253,5 m) był wielką ozdobą dwa lata później.

Ale dziś to przeszłość. Wszyscy, którzy nastawiali się na rekordowe loty w trakcie mistrzostw świata 2022 roku czuli zawód. FIS przed sezonem 2018/19 nakazała zmiany na zeskoku w Vikersund. Postanowiono twarde warunki – albo zeskok stanie się łagodniejszy, albo oficjalne konkursy nie zawitają do Norwegii. W efekcie dziś na dawnym "Potworze" wręcz niemożliwe jest lądowanie za 247-248 metrem.

Przyjrzyjcie się numerkom na bandach i kątowi nachylenia zeskoku. Dziś w #Vikersund loty na 245+, a już na pewno 250 metrów byłyby zabójstwem.#skijumpingfamily pic.twitter.com/d0n2pY2pGq

— Michał Chmielewski (@chmiielewski) March 9, 2022

Loty narciarskie stały się dziś do bólu pragmatyczne. Najważniejsza jest chłodna kalkulacja – skakanie za zieloną linię w ładnym stylu. Świeżo upieczonym mistrzem świata został w Vikersund Marius Lindvik, który w czterech próbach uzyskał łącznie 26 metrów mniej niż drugi Timi Zajc. 21 punktów Norweg odrobił na notach sędziowskich, bo przecież dalekie loty Słoweńca wiązały się z trudnościami przy lądowaniu. A skoczek gospodarzy zbierał kolejne "19".

Tylko, że pewne loty na 220-230 metr z niższej belki, nagrodzone wysokimi notami są czymś o wiele mniej porywającym niż próby w okolice HS skoczni. W skokach coraz rzadziej chodzi o odległości – i w klasyfikacjach, i dla samego jury. FIS serwuje coraz mniej atrakcyjny produkt, a w przypadku lotów zawód wydaje się podwójny. Bo przecież im więcej obiecujemy sobie przed – pamiętni rekordów Romoerena, Krafta czy Stocha – tym bardziej czujemy się rozczarowani.