Teraz Abramowicz chce, dosłownie i w przenośni, przenieść się na stały ląd, a jego pierwszym krokiem będzie zakup Goeztepe. To zresztą przypomina żywo sytuację z 2003 roku i jego inwestycję w Chelsea – zanim zabrał się za inne interesy na Wyspach, zaczął od ocieplania swojego wizerunku.
Ale teraz to już nie tylko sportswashing po raz drugi, bo działa dwutorowo. Inwestycje w piłkę nożną to pożywka przede wszystkim dla Turków, Zachód kupić chce rzekomą mediacją między agresorami a Ukraińcami i w ten sposób rozpocząć proces odzyskiwania majątku.
"Abramowicz jest najbardziej wiernym i oddanym oligarchą Putina"
To i tak wersja optymistyczna i w sumie naiwnie zakładająca, że działa sam. Prawda jest pewnie zupełnie inna. "Roman Abramowicz jest najbardziej wiernym i oddanym oligarchą Putina. Jego lojalność jest krystalicznie czysta. Od dwóch dekad bezwarunkowo popiera wszystko, co robi Putin. Nawet teraz, w czasie wojny, Abramowicz jest przy prezydencie, przyjmuje jego rozkazy i salutuje" – podkreśla Pewczych.
"To właśnie wiemy z jego działań, z dwudziestu pięciu lat ich trwania. I dlatego nie mogę zrozumieć, jak to możliwe, że Abramowicz nagle stał się dobrym człowiekiem. Na czym to się opiera? Czy coś się zmieniło? Nie dostałam notatki z taką informacją. Czy Abramowicz powiedział coś publicznie? Złożył oświadczenie? Udzielił wywiadu? Widzę tylko, że kręci się wokół rosyjskiej delegacji w Turcji, a rosyjscy urzędnicy są z tego powodu bardzo zadowoleni. To nie jest dobry znak" – napisała żyjąca w Wielkiej Brytanii rosyjska dziennikarka i aktywistka.
Rzecznik Kremla przyznał z kolei, że Abramowicz "odegrał swoją rolę na wczesnym etapie rozmów, ale teraz proces należy do zespołów negocjacyjnych". Jaką rolę pełni więc w Stambule? Co jest prawdą, a co fikcją w tej sprawie? A co jeszcze fikcją z elementami prawdy, wplecionymi zręcznie przez odpowiednie służby? Każdy rozgrywa tu swoje interesy, nie tylko Rosjanie, nie tylko Turcy, ale choćby i Amerykanie, bo jak wyjaśnić ten ich brak sankcji przeciwko Abramowiczowi przy równoczesnym ostracyzmie zastosowanym wobec niego przez większość Europy?
Skomplikowany jest nawet każdy pojedynczy, często poboczny wątek tej sprawy. Czy Abramowicz rzeczywiście został otruty? Czy w trakcie negocjacji? Jeśli tak, to przez kogo i na czyje zlecenie? I w takim razie jakim cudem w Dolmabahce wyglądał już tak zdrowo i rześko?
Miłośnikom sportu pozostaje tylko boleć nad tym, że gdy już rządowi brytyjskiemu udało się de facto wyeliminować tego osobnika ze świata futbolu, wraca on jako właściciel innego klubu. Może i mniejszego, ale czy to ma znaczenie? Czy naprawdę warto sprowadzić kilku lepszych piłkarzy, zdobyć nawet kilka trofeów, ale za pieniądze poplecznika zbrodniarza? Niestety, dla wielu kibiców Chelsea odpowiedź na to pytanie jest twierdząca.
