14 maj 2022 | Lekkoatletyka

Mistrzostwa Polski w chodzie sportowym. Dawid Tomala o problemach zdrowotnych: ból jest nie do wytrzymania

W Opolu przeprowadzono pierwsze w historii mistrzostwa Polski w chodzie sportowym na dystansie 35 kilometrów. Złoto zgarnął Artur Brzozowski. Srebro trafiło do Dawida Tomali. Brąz wywalczył Rafał Augustyn. – Bolało mnie kolano. Jak szedłem i skręcałem było nie do wytrzymania – powiedział mistrz olimpijski z Tokio w rozmowie z TVPSPORT.PL.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Mistrzowie olimpijscy: sport to dobry życiowy wybór

Czytaj też

Mistrzowie olimpijscy: sport to dobry życiowy wybór

Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Po przekroczeniu linii mety na twarzy pojawił się grymas bólu. Co się dzieje?
Dawid Tomala: – Powróciły problemy, które miałem przed igrzyskami. Nie było pewności, że wystartuję w Opolu. Bolało mnie kolano. Cały czas walczę, by było dobrze. Jak szedłem i skręcałem ból był nie do wytrzymania. Nawet nie chce o tym myśleć.

– To poważny uraz?
– W sobotę było tak poważnie, że zastanawiałem się czy iść dalej, czy odpuścić i zrezygnować, żeby nie popsuć zdrowia jeszcze bardziej. Muszę porozmawiać z fizjoterapeutką. Na tę chwilę jest średnio na minus, jeśli chodzi o kolano. Będę musiał pojechać do Warszawy, skonsultować uraz z lekarzem.

– Jak wyglądały ostatnie tygodnie?
– Okres przygotowawczy był bardzo trudny. Przesunąłem go mocno. Dopiero zaczynam sezon. Dwa miesiące walczyłem, by w ogóle móc chodzić na treningu. Przechodziłem kilometr i nie byłem w stanie iść dalej. Nie mówiłem o tym wcześniej. Nie chciałem się żalić. Nie mogę jednak nadal milczeć, bo problem mi poważnie doskwiera. Nie chce robić z tego tajemnicy. Później ktoś mi wypomni, że chodzę słabo, a nie mam kłopotów. Niestety, one są. Noga nie pozwala mi działać tak, jakbym chciał. Nie przekładam pełnej energii na asfalt. To irytujące.

– Kolejne dni to odpoczynek?
– Jestem dobrej myśli. Wyjeżdżam na obóz wysokogórski. Potrzebuję spokoju, którego nie miałem w ostatnich miesiącach. Bardzo dużo się działo. Atencja w moim kierunku jest niesamowicie duża.

– Życie się wywróciło do góry nogami?
– Pozwoliłem na to. Muszę być bardziej asertywny. Częściej mówię "nie". Chciałbym dzielić się szczęściem i sukcesem, ale brakuje czasu. Wyznaczyłem granicę, bo w pewnym momencie zacząłem "cierpieć”. Trzeba wszystko wypośrodkować.

– Będzie potrzebny zabieg albo operacja?
– Liczę, że wyprowadzimy to przez ćwiczenia i terapie manualne. Rozmawiałem z doktorem, uspokoił mnie. Jeśli zabieg będzie konieczny, pomyślimy o nim po zakończeniu sezonu.

– Drugie miejsce w mistrzostwach Polski to zawód?
– Wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale bardzo się cieszę! Ludzie zrozumieją, że nie zawsze się wygrywa. Po mnie już każdy, zawsze i wszędzie oczekuje triumfów. Artur to wspaniały zawodnik. Nie wziął się znikąd. Był dwunastym zawodnikiem igrzysk w Tokio. W Japonii był mój dzień, w Opolu jego. Atmosfera w kadrze jest bardzo dobra. Motywujemy się. Każdy chce wygrać. Wymieniamy się.

– Czujesz presję?
– Tak! Każdy podchodzi i mówi: "O, jedziesz po pewne złoto. Na luzie". Tak nie jest. Tłumaczę ludziom, ale większość tego nie rozumie.

– Sypiasz spokojnie?
– Raz jest lepiej, raz gorzej. Pozostanę przy pierwszej wersji.

– Korzystasz z porad psychologa?
– Jestem po pierwszym spotkaniu.

– Jak wrażenia?
– Nie zniechęciłem się w tym przypadku. Wcześniej trafiałem na nieodpowiednie osoby. Odpuszczałem ten element przygotowań. Teraz jest zdecydowanie lepiej. Poprzedni psychologowie mi nie przypasowali. Teraz jest zupełnie inaczej. Zrozumiałem, że aspekt psychologiczny jest bardzo ważny. Mam duże pole do rozwoju.

– Pasuje ci dystans 35 kilometrów?
– Czuję się dobrze na tym dystansie. Ogranicza mnie jedynie zdrowie. Będę trenował dopóki zdrowie i motywacja pozwolą. Nadal jest podobnie. Na 35 kilometrów dobrze się bawię.

– Przydałaby się większa liczba zawodników?
– Tak. Stara gwardia pozostała. Nie ma następców. To smutne. Szkolenie młodzieży kuleje. Ubolewam nad tym. Mam nadzieję, że szybko się to zmieni. Niedługo kończę 33 lata. Rywale są jeszcze starsi. Nasz czas niedługo się skończy. Czas nadrabiać straty.

– Na koniec nieco weselszy wątek. Robert Lewandowski zagra w Barcelonie?
– O kurde! Masz mnie. Nieoficjalnie, półtora miesiąca temu, słyszałem, że "Lewy" będzie w Barcelonie. Nie mogę być niczego pewny, bo przecież dopiero zasiedli do poważnych rozmów. Zmiany u sportowców są potrzebne. Jeśli widzi się w nowej koszulce, to spoko. Byłem na meczu na Camp Nou. To znakomity klub. Wrażenia są ogromne. Coś pięknego.

– Miałbyś wejście VIP!
– Haha, spokojnie. Jeśli Robert widzi tam swoje miejsce, będę mu kibicował. Być może zakończy tam karierę. Bardzo się polubiliśmy. To super człowiek.

– Planujecie wspólne inicjatywy?
– Nie będę nic zdradzał.