PKO Ekstraklasa. Jaki to był sezon Lecha? Oceniamy piłkarzy mistrza Polski

Najciekawszy sezon od lat, czyli co wiemy po zakończeniu Ekstraklasy

Bramkarze:

Filip Bednarek (21 meczów we wszystkich rozgrywkach, 1812 minut) – ocena 7 (skala 1-10)
Ściągany przed rokiem jako zmiennik, ale po raz kolejny potrafił wygrać rywalizację z van der Hartem (tym razem zimą). Stabilniejszy niż w poprzednich rozgrywkach. Zachwycił zwłaszcza w meczu z Górnikiem, kiedy to uchronił swoich kolegów przed porażką. To jednak za mało, aby zameldować się w ścisłej czołówce bramkarzy ligi. Bednarek należy do najsilniejszych postaci w szatni Lecha.

Bartosz Mrozek (2 meczów, 180 minut) – bez oceny
Trzeci bramkarz w hierarchii Skorży, zagrał w dwóch meczach Pucharu Polski. Otrzymał szansę debiutu w Ekstraklasie, ale w barwach Stali Mielec, do której został wypożyczony na dwa ostatnie mecze ligowe.

Mickey van der Hart (19 meczów, 1608 minut, 1 asysta) – 6
Zaczął i zakończył ten sezon jako podstawowy golkiper. W międzyczasie odniósł jednak poważną kontuzję, przez którą stracił pół jesieni. Holender stracił mniej bramek od Bednarka, lecz to on zawiódł w ważniejszym meczu. W finale Pucharu Polski mógł zachować się lepiej przy dwóch golach piłkarzy Rakowa. Świeżo w pamięci pozostaje także wpadka z Wartą. Odchodzi z Lecha.

Obrońcy:

Filip Borowski (1 mecz, 45 minut) – bez oceny
Zagrał jedną połowę w meczu pucharowym przeciwko Garbarni. Zimą został wypożyczony do Zagłębia Sosnowiec, gdzie zaliczył trzy asysty. Raczej bez szans, aby przebić się na razie na prawą obronę Kolejorza.

Alan Czerwiński (14 meczów, 725 minut, 2 gole, 1 asysta) – 5
Przypomniał o sobie w ostatniej kolejce sezonu bramką i asystą. Był to jednak jego ostatni mecz od marca. Były reprezentant Polski pograł trochę jesienią, jednak w kolejnych miesiącach przegrał rywalizację z Pereirą, Kędziorą, a także przesuwanym na bok obrony Satką. Jego przyszłość w klubie pozostaje pod znakiem zapytania.

Barry Douglas (19 meczów, 1468 minut, 4 gole, 3 asysty) – 6
Powrót Szkota, który był członkiem poprzedniej mistrzowskiej ekipy, przyniósł całkiem niezłe liczby, choć nabite głównie w meczach pucharowych ze słabszymi przeciwnikami. Forma Douglasa nie zawsze należała do najlepszych, szczególnie w obronie. Nie dziwi więc, że Skorża częściej sięgał po Pedro Rebocho. Nie do przecenienia jest jednak jego rola w szatni. 32-latek bez wątpienia jest duszą towarzystwa.

Another memory that will last a lifetime 🙌🏼💙🏆 @LechPoznan pic.twitter.com/PtaAdMrggP

— Barry Douglas (@barrydouglas03) May 22, 2022

Tomasz Kędziora (7 meczów, 426 minut, 1 gol) – 6
Wychowanek zawitał ponownie na Bułgarskiej tylko dzięki splotowi okoliczności. Z powodu ataku Rosji na Ukrainę musiał poszukać nowego pracodawcy. Reprezentant Polski wywalczył kolejne mistrzostwo, ale ku sporemu zaskoczeniu przegrał rywalizację z Joelem Pereirą. Wśród pozytywów – bardzo dobry mecz ze Śląskiem Wrocław, kiedy z konieczności zagrał na środku obrony. W Lechu nie pozostanie.

Antonio Milić (28 meczów, 2410 minut, 4 gole, 2 asysty) – 8
Pozytywna metamorfoza Chorwata, który poprzedniej wiosny był bardzo niepewny. Teraz stał się opoką defensywy Lecha. To właśnie Milić z doborowego tercetu stoperów grał najwięcej, ma także najlepsze liczby w ofensywie. Co ważne, niemal wszystkie gole były na wagę punktów. Obrońcę rozlicza się jednak przede wszystkim z gry w defensywie, a tutaj do Chorwata również nie można mieć żadnych zastrzeżeń.

Joel Pereira (32 mecze, 2091 minut, 9 asyst) – 8
Grę w Lechu zaczął od mocnego uderzenia, a właściwie… kopnięcia. Pereira szybko jednak zerwał z łatką brutala. Portugalczyk wygrał rywalizację na jednej z najsilniej obsadzonych pozycji w klubie. Nie ma w tym jednak niczego na wyrost. Pereira znakomicie napędzał ataki prawą stroną, dobrze współpracował z Amaralem. Ma pewne braki w defensywie, ale do gry z przodu nie można mieć do niego większych zastrzeżeń – tym bardziej, że zaliczył najwięcej asyst w drużynie.


Pedro Rebocho (23 mecze, 2020 minut, 1 gol, 5 asyst) – 8
Dużo oczekiwano po przyjściu Portugalczyka, a ten spełnił pokładane w nim nadzieje. W zasadzie nie schodził poniżej solidnego poziomu. Pewniejszy w obronie niż jego vis a vis po drugiej stronie obrony Pereira, w ofensywie równie produktywny. Wiele dała mu również rywalizacja z doświadczonym Douglasem.

Thomas Rogne (3 mecze, 198 minut) – 2
Jego czteroletnia przygoda z Lechem zakończyła się zimą. Rogne wystąpił w tylko jednym spotkaniu ligowym – przeciwko Radomiakowi. Kolejorz sensacyjnie wtedy przegrał. Norweg dał się zapamiętać nie tyle z niezłych umiejętności, co bardziej z poważnej kontuzjogenności. Obecnie gra w cypryjskim Apollonie Smyrnis.

Bartosz Salamon (26 meczów, 2340 minut, 3 gole) – 9
Wodzirej Lecha nie tylko na mistrzowskiej fecie, ale też i na boisku. 31-latek ma za sobą znakomity sezon. Trudno przypomnieć sobie jakikolwiek poważny błąd obrońcy, który dzięki swojej dyspozycji powrócił do reprezentacji Polski. Niestety, tam odniósł kontuzję wykluczającą go z końcówki sezonu. Być może gdyby Salamon mógł grać z Rakowem, Kolejorz nie przegrałby finału Pucharu Polski.

🥂 pic.twitter.com/zEgbzD6r4J

— Bartosz Salamon (@salamon1591) May 22, 2022

Lubomir Satka (28 meczów, 2238 minut, 1 gol, 2 asysty) – 8
Kolejny dobry sezon w wykonaniu reprezentanta Słowacji. W defensywie rozumiał się równie dobrze z Salamonem, jak i Miliciem. Czasem, gdy było to konieczne, występował na prawej obronie i tam również nie zawodził. Ważne skalpy w ofensywie – gol z Legią i asysta przy "mistrzowskiej" bramce Ishaka z Piastem. Prawdopodobnie to ostatnie tygodnie Satki w Lechu. Słowak budzi duże zainteresowanie, między innymi Ferencvarosu.

Mateusz Skrzypczak (7 meczów, 409 minut) – 5
Ulubieniec kibiców, bowiem jest niesamowicie zaangażowany we wspieranie swojego zespołu. Na boisku nie miał jednak szans, aby wygrać rywalizację z Salamonem, Miliciem czy Satką. Zagrał w niemal wszystkich meczach pucharowych, natomiast w lidze otrzymał tylko dwie krótkie szanse. Po sezonie odchodzi, najpewniej do Jagiellonii.

Pomocnicy:

Joao Amaral (36 meczów, 2394 minuty, 17 goli, 8 asyst) – 9
Wrócił do Poznania i z miejsca stał się liderem ofensywy. Ma za sobą zdecydowanie najlepszy sezon w karierze. Kluczowe okazało się przesunięcie go ze skrzydła na pozycję numer 10. Amaral zachwycał udanymi zagraniami, wielokrotnie również trafiał do siatki. Miewał mecze, w których niemal całkowicie znikał, ale całokształt wystarczy, aby umieścić go wśród trzech najlepszych piłkarzy sezonu. Co ważne, Portugalczyk nie chce opuścić Lecha. Dowodem tego jest przedłużony zimą kontrakt.

Jakub Antczak (1 mecz, 20 minut) – bez oceny
Ostatni z wychowanków, który otrzymał szansę debiutu w pierwszej drużynie Lecha. 17-letni skrzydłowy zaimponował Skorży podczas zimowego obozu w Belek. W nagrodę otrzymał krótki epizod w spotkaniu przeciwko Niecieczy.

Adriel Ba Loua (29 meczów, 1316 minut, 1 gol, 3 asysty) – 6
Milionowa inwestycja, która również nie do końca zachwyciła, ale nie jest takim rozczarowaniem, jak Velde. Iworyjczyk miał sporo drobnych problemów, które nie pozwoliły mu rozwinąć skrzydeł. Pod koniec sezonu zaczął jednak łapać dobrą formę, co jest powodem do optymizmu na przyszły sezon. Szybki, silny i dobrze wyszkolony technicznie. Na razie brakuje mu konkretów. Ma jednak dużo pecha, bowiem trafiał w słupki i poprzeczki najczęściej w lidze. Podwójny mistrz, bo ma również minuty w Viktorii Pilzno.

Jakub Kamiński (36 meczów, 2803 minuty, 9 goli, 8 asyst) – 9
Dojrzał do wyjazdu zagranicznego. Po nieudanej poprzedniej kampanii, Kamiński znów imponował dynamicznymi rajdami, udanymi pojedynkami i mądrymi zagraniami. Nieco mógłby popracować jedynie nad skutecznością. Zdecydowanie najlepszy młodzieżowiec w lidze. Autor pierwszego gola dla Lecha w sezonie, który wyciągnął klub z ubiegłorocznego letargu. Od tego momentu zaczęła się świetna gra Kolejorza.

Jesper Karlstrom (36 meczów, 2739 minut, 1 gol, 1 asysta) – 9
Kolejny wygrany tego sezonu. Był szefem środka pola w Lechu. Świetny w destrukcji ataków rywala, szybko reagujący na straty piłki, ale również coraz częściej włączający się do akcji ofensywnych. Najlepszym podsumowaniem udanej kampanii w wykonaniu Karlstroma było powołanie do reprezentacji Szwecji i gra w dwóch spotkaniach barażowych. Zatrzymanie go w Poznaniu może być trudne, gdyż swoją grą wzbudził zainteresowanie innych klubów.

Antoni Kozubal (4 mecze, 99 minut, 1 gol, 1 asysta) – bez oceny
Prawdopodobnie to ten pomocnik, nazywany przez kolegów "małym Tibą", jest pierwszy w kolejce do otrzymania poważniejszej szansy w pierwszym zespole. Już się udało mu pokazać z dobrej strony, dzięki bramce przeciwko Skrze Częstochowa i asyście z Garbarnią w Pucharze Polski. Wiosnę spędził w Górniku Polkowice.

Nika Kwekweskiri (35 meczów, 1454 minuty, 2 gole, 1 asysta) – 7
Częściej wchodził z ławki, niż rozpoczynał mecz w pierwszej jedenastce. Zazwyczaj gwarantował solidny poziom, wprowadzał też dużo zamieszania wśród przeciwników udanymi dośrodkowaniami. Duży plus za mecz z Górnikiem Zabrze, w którym wydatnie pomógł odwrócić losy spotkania. Gruzin ma za sobą pozaboiskową, alkoholową wpadkę, ale kibice dość szybko o tym zapomnieli.

Filip Marchwiński (23 mecze, 436 minut, 1 gol) – 3
Kolejny sezon, w którym Marchwiński nie notuje progresu. Jeden z najzdolniejszych zawodników akademii Lecha nie zaczął żadnego meczu ligowego w pierwszym składzie, a wchodził głównie dlatego, aby wypełnić kryterium młodzieżowca. Jeden gol zdobyty w Pucharze Polski to zdecydowanie za mało. Marchwiński ma coraz mniej czasu na potwierdzenie swojego talentu. Przydałoby mu się wypożyczenie.

Radosław Murawski (26 meczów, 1658 minut, 2 gole) – 8
Pozyskany z Denizlisporu pomocnik był wygranym zimowych przygotowań. Jesienią grał rzadko, wiosną natomiast tworzył z Karlstromem niemal żelazny duet w środku pola. Nie był tak efektowny jak Szwed, ale również zapewniał spokój w tej części boiska. Szczególnie zaimponował w meczu z Pogonią Szczecin.

Dani Ramirez (31 meczów, 1073 minuty, 2 gole, 8 asyst) – 6
Najlepszy przykład obrazujący, jak szeroką kadrę miał w tym sezonie Lech. Ramirez miałby pewne miejsce w większości ekstraklasowych składów, natomiast w Kolejorzu był bez szans w rywalizacji z Amaralem. Zważywszy na to, że był raczej zmiennikiem, to i tak uzbierał całkiem niezłe liczby, choć połowę dorobku stanowią asysty z Pucharu Polski. Hiszpan nie może jednak być zadowolony z tego sezonu. Być może opuści Poznań.

Michał Skóraś (35 meczów, 1632 minuty, 2 gole, 2 asysty) – 7
Ostatni sezon w charakterze młodzieżowca był całkiem udany. Na początku rozgrywek był raczej beneficjentem przepisów, natomiast wiosną dał drużynie sporo. Przesądził o wygranej w bardzo trudnym meczu przeciwko Śląskowi Wrocław, zaliczył również kluczową asystę w Płocku. W nagrodę otrzymał tytuł młodzieżowca kwietnia w lidze.

Jan Sykora (4 mecze, 53 minuty) – bez oceny
Czech nie spełnił oczekiwań w poprzednim sezonie, dlatego latem poszukiwano dla niego wypożyczenia. Trafił do Viktorii Pilzno, w której odżył i był jednym z liderów. Cztery gole i siedem asyst to solidna cegiełka do wywalczonego przez Viktorię tytułu mistrza Czech. Może też się czuć czempionem Polski, bo czterokrotnie wszedł z ławki w letnich meczach. Kibice liczą, że w najbliższych miesiącach Sykora podąży drogą Amarala.

⏰ 64' | Sýkora parádně obešel dva hráče a mířil těsně nad břevno ostravské branky! 🙌

❤️💙 1:0 ⛏ #PLZOVA pic.twitter.com/BQMstj4yzX

— FC Viktoria Plzeň (@fcviktorkaplzen) May 15, 2022

Pedro Tiba (27 meczów, 1301 minut, 1 gol, 1 asysta) – 6
Słodko-gorzkie pożegnanie Portugalczyka z Bułgarską. U schyłku czteroletniej przygody w Poznaniu Tiba wreszcie sięgnął po mistrzostwo. W tym sezonie jednak częściej niż dotychczas oglądał boisko z perspektywy ławki. Miał poważnych i silnych konkurentów, ale też prezentował gorszą formę niż 2-3 lata temu. Skorża przyznał, że doświadczony pomocnik miał problemy z intensywnością pracy. Swój wkład w tytuł jednak ma – w pierwszym meczu z Pogonią strzelił arcyważnego gola na wagę punktu.

Kristoffer Velde (10 meczów, 396 minut, 1 asysta) – 3
Duże pieniądze (kosztował ponad milion euro), duże oczekiwania (ściągnięty jako następca Jakuba Kamińskiego) i duży zawód. Szybkości nie można mu odmówić, jednak ma spore problemy w kwestiach taktycznych. Z jego dotychczasowej dyspozycji nie jest zadowolony trener Skorża, o czym najlepiej świadczy liczba minut.

Napastnicy:

Roko Baturina (3 mecze, 105 minut) – 2
Pamiętacie w ogóle takiego zawodnika? Chorwacki napastnik przemknął niemal niezauważony przez Bułgarską. Dostał kilka szans na początku sezonu, ale nie wyróżnił się kompletnie niczym. Nie zabłysnął także w rezerwach, więc zimą powrócił do Ferencvarosu. To przez niego z listy zgłoszonych do rozgrywek skreślono i wypożyczono Sykorę.

Mikael Ishak (33 mecze, 2753 minuty, 18 goli, 6 asyst) – 9
Kapitan Lecha to najlepszy napastnik w lidze i jeden z trzech najbardziej wartościowych zawodników tego sezonu. Strzelał nawet wtedy, gdy był w gorszej formie. Jego liczne gole zazwyczaj dawały drużynie impuls lub też były na wagę punktów. Decydujące bramki z ostatnich spotkań z Piastem i Wartą bezpośrednio poprowadziły Kolejorza do mistrzostwa. Jeśli wierzyć Bartoszowi Salomonowi, Ishak zakochał się w Lechu i pozostanie w nim na kolejny rok.

Dawid Kownacki (17 meczów, 974 minuty, 5 goli, 3 asysty) – 8
Ten powrót był potrzebny zarówno klubowi, jak i samemu Kownackiemu. Po perturbacjach zdrowotnych były reprezentant Polski zaczyna odzyskiwać formę. Wykorzystywany zarówno w ataku, jak i przedniej linii pomocy. Dał drużynie bardzo dużo, zwłaszcza w spotkaniu przeciwko Pogoni Szczecin. Sam przyznał, że po powrocie został liderem zespołu. Lech walczy o to, aby Kownacki mógł zostać na dłużej. Nie będzie to jednak łatwe.

Nasz 🥹 pic.twitter.com/FUrQ17bNTI

— Lech Poznań 🥇 (@LechPoznan) May 22, 2022

Norbert Pacławski (2 mecze, 45 minut) – bez oceny
Grał głównie w rezerwach, ale dwukrotnie wszedł na boisko w meczach pucharowych. W drugiej lidze występuje sporo. W tym sezonie 18-latek strzelił jednak tylko cztery gole. Mógł zdecydować o awansie drugiego zespołu do baraży o 1. ligę, ale w kluczowym momencie spudłował.

Artur Sobiech (15 meczów, 348 minut, 1 gol) – 3
Jesienią nie miał szans w rywalizacji ze znakomicie dysponowanym Ishakiem. Dostawał sporo szans w końcówkach meczów, lecz nie zdołał w nich błysnąć. Były reprezentant Polski stracił całą wiosnę z powodu problemów kardiologicznych. Jego obecna dyspozycja stoi pod znakiem zapytania.