Lekkoatletyka. Patryk Sieradzki – pacemaker, który w końcu pobiegł dla siebie

W piątek w Bydgoszczy Patryk Sieradzki teoretycznie nie zrobił niczego wielkiego. Po pierwsze, wcale nie pobiegł najszybciej w stawce, bo choćby wśród Polaków znalazł się Mateusz Borkowski – właściciel nowej, okazałej życiówki 1:44.79. Sieradzki w 4. Memoriale Ireny Szewińskiej finiszował za nim. Ale zrobił to szybko – w 1:45.13 – i to jest zaskoczenie numer jeden. Jeszcze większym jest fakt, że reprezentant Zawiszy Bydgoszcz w ogóle dotarł do mety. Bo zwykle nie docierał.

Pacemaker Patryk Sieradzki obsługuje gwiazdy Diamentowej Ligi. Żeby godnie żyć

Jeśli spojrzeć w historię jego wyników z ostatnich miesięcy, w ponad połowie przypadków przy jego nazwisku widnieją litery DNF (ang. did not finish – nie ukończył). Zawodnik prowadzony przez Bartosza Sobowca wybrał ścieżkę kariery, w której na dużych mityngach pomaga nominalnym rywalom. Został pacemakerem. W ten sposób, nie będąc jeszcze żadną światową gwiazdą, zaczął zwiedzać największe mityngi i stadiony, a na nich spotykać swoich idoli. W ubiegłym roku na 22 występy aż 18 razy schodził z bieżni przedwcześnie (po umówionej części dystansu), żeby zrobić miejsce innym! W CV uzbierał już takie ikoniczne imprezy jak Diamentowe Ligi w Sztokholmie, Monako, Paryżu, Brukseli czy Zurychu.

– Bez dobrego pacemakera nie da się nabiegać rekordów – zawsze powtarzał Marcin Lewandowski, który zresztą w piątek oglądał bieg Sieradzkiego i Borkowskiego w Bydgoszczy. I miał powód, żeby bić brawo.

Sieradzkiego czasami zatrudniają organizatorzy biegów, niekiedy zrzutkę na jego usługi przeprowadzają między sobą zawodnicy. Ale to, kto płaci, ma drugorzędne znaczenie. Dużo ważniejsze, że młody Polak zapracował sobie już na międzynarodowe zaufanie. Tylko po co, jeśli w wieku 24 lat mógłby jeszcze wyłącznie "grać na siebie"?

– Po to, żeby móc samodzielnie żyć – mówi TVPSPORT.PL. – Realia w polskiej lekkoatletyce są takie, że przy moich wcześniejszych wynikach musiałbym normalnie iść na etat. Tak jak wcześniej, gdy dowoziłem jedzenie. Bo wiadomo, już nie jestem dzieckiem, musiałem gdzieś zacząć zarabiać, odciąć się od łatwych źródeł. Za coś trzeba się utrzymywać. Kto miałby mi płacić, jeśli latami byłbym "któryśtam" na metach przeciętnych mityngów? To przykre, ale dopiero zającowanie dało mi spokój finansowy. Tym bardziej szkoda, że u nas panuje przekonanie, że jak ktoś bierze takie role, to oznacza, że rezygnuje z kariery. A to bzdura, ja tego właśnie dowiodłem. Nie jesteśmy żadną gorszą kategorią, tylko po prostu wykonujemy usługi – przekonuje Sieradzki.

Życiówka była kwestią ambicji. Zrobił ją nie pomimo zającowania, tylko dzięki temu

Patryk od początku miał plan, żeby w piątek pokazać się na własnym stadionie. I teraz, po błysku w Bydgoszczy, świat wokół niego jednak trochę się zmieni. Już zimą w hali wyskoczył z drugiego szeregu i sięgnął na dystansie 800 m po pierwsze krajowe złoto, pokonując m.in. Patryka Dobka – medalistę olimpijskiego z Tokio. Nie było tam cudownego wyniku, tylko taktyczny bieg na miejsca. Ale i tak to był sygnał, że o tym chłopaku może być jeszcze głośno nie tylko z uwagi na rolę zająca.

– To był strzał w dziesiątkę. Okazało się, że zającowanie pchnęło mnie do przodu jako biegacza. Bo i powinno. Przecież szykując formę do takiej pracy, trenowałem normalnie, obiegałem się na dużych arenach, nie czuję już wielkiego stresu. Jestem przyzwyczajony do dobrego tempa, umiem je dobrze kontrolować. Pomyślałem: dlaczego by nie spróbować? W końcu wypada mieć jakąś porządną życiówkę. To była kwestia osobistych ambicji – przyznaje.

Krajowa czołówka do Chorzowa, Sieradzki na Diamentową Ligę. Jako jedyny

Teraz sytuacja nabrała dodatkowych rumieńców: czas 1:45.13 to wynik lepszy od minimum na mistrzostwa świata i Europy. Na ten moment drugi w Polsce w tym roku – przed wspomnianym Dobkiem, a także zdolnym Kacprem Lewalskim czy Michałem Rozmysem. Nie warto też zapominać o Krzysztofie Różnickim, który jednak walczy teraz z kontuzją. I bez ostatniego z wymienionych Polska ogółem ma już czterech 800-metrowców z minimami na najważniejszą tegoroczną imprezę lekkoatletyczną. A PZLA będzie mogła wystawić na USA tylko trzech.

– Nie mam żadnej gwarancji, że znajdę się w tej trójce. Ale nie ukrywam, że Bydgoszcz jest jakimś momentem zwrotnym. Dowiodłem sam sobie, że umiem. I teraz pięknie byłoby, gdyby udało się to powtórzyć w mistrzostwach Polski, a te są lada moment. Jeśli tam zdobędę medal, to kto wie? Może mnie powołają? – zastanawia się Sieradzki.

W niedzielę specjaliści od 800 m pokażą się Polsce raz jeszcze – tym razem w Memoriale Janusza Kusocińskiego w Chorzowie. Borkowski stwierdził w piątek, że traktuje ten moment sezonu jak turniej. Eliminacje wyszły mu dobrze, teraz pora na wewnętrzny finał. Rozstrzygnięcia mogą być szalenie interesujące. Ale nasz eksportowy pacemaker na Śląsk się nie wybiera. W sobotę był już w samolocie do Rabatu, gdzie znów pomoże innym w mityngu Diamentowej Ligi. On, dotąd biegacz drugiej kategorii, będzie jedynym naszym reprezentantem na te zawody. I to też jest jakaś miara sukcesu. Sukcesu, który bynajmniej nie przekreśla innych.