PKO Ekstraklasa. Ivan Djurdjević chce odbudować Śląsk. "Nabrałem dużo pokory"

Szybka emerytura Papszuna? Ta propozycja zmieni jego plany

Czytaj też

Szybka emerytura Papszuna? Ta propozycja zmieni jego plany

Maciej Rafalski, TVPSPORT.PL: – Jaką atmosferę zastał pan w szatni Śląska?
Ivan Djurdjević: – Nie jest łatwo być w drużynie, która wygrała raz na kilkanaście meczów. To na pewno wymagało delikatnego podejścia. Zawodnicy otrzymali wsparcie. Pierwsze tygodnie wymagają poznania się i nawiązania kontaktu. Na zgrupowaniu spędziliśmy razem sporo czasu, mogliśmy porozmawiać o tym, co było w poprzednim sezonie. Widzę po piłkarzach, że powoli wydarzenia z tamtych rozgrywek odchodzą w niepamięć. Nie można jednak oczekiwać, że wszystko zmieni się od pierwszej kolejki nowego sezonu. Potrzeba będzie cierpliwości i czasu.

– Jak ocenia pan potencjał zespołu?
– Dzisiaj nie wskażę, na które miejsce konkretnie nas stać. Drużyna jest w przebudowie, będziemy młodym zespołem. Odeszło kilku bardzo doświadczonych graczy, teraz to nowi muszą być liderami. Nie chcę wskazywać jednego piłkarza, który ma odpowiadać za grę. Ta odpowiedzialność musi rozłożyć się na wszystkich. Potencjał jest jednak spory. Nie potrafię wytłumaczyć tego, że zespół, który w jednym sezonie awansował do europejskich pucharów, w drugim musiał martwić się o utrzymanie.

– Jest pan zadowolony ze wzmocnień?
– Nie należę do zwolenników dużych zmian kadrowych. W to lato musieliśmy ich jednak dokonać. Później zamierzam skupić się tylko na tych, którzy są już w zespole. Idealnie byłoby, gdyby co okno transferowe można było wymienić jednego czy dwóch zawodników. Wtedy można mówić o stabilizacji.

– Jako trener pracował pan już w Ekstraklasie w Lechu Poznań. Jak zmienił się pan od odejścia z Kolejorza?
– Mam zdecydowanie większe doświadczenie. To była bardzo szybka jazda, przyspieszony kurs dorastania. Nabrałem dużo pokory. Trzeba było się wycofać, popracować w spokoju.

Szybka emerytura Papszuna? Ta propozycja zmieni jego plany

Czytaj też

Szybka emerytura Papszuna? Ta propozycja zmieni jego plany

– Nie uważa pan, że podjęcie pracy pierwszego trenera w Lechu przyszło zbyt szybko?
– Można na to patrzeć różnie. To kwestia momentu. W tym zawodzie jest wielu świetnych trenerów, którzy być może nigdy nie staną przed szansą pracy w Lechu. Albo dostaną taką okazje i im się nie uda. To był trudny okres dla klubu i było to widać także po moim odejściu. Taka sytuacja jest jednak potrzebna każdemu trenerowi. To była cenna nauczka.

– Co było wówczas największym błędem w pana pracy?
– Za dużo patrzyłem na boisko, a za mało czasu poświęcałem na relacje z ludźmi. Jeśli myślisz, że wszystko wiesz i jesteś najmądrzejszy, to życie szybko to zweryfikuje i pokaże, jaki jesteś mały. Doświadczenia z Lecha miały duży wpływ na mój obecny warsztat pracy. Nie pomagało także zaangażowanie emocjonalne. To był klub, do którego byłem niezwykle przywiązany. Żyjesz w tym mieście, ludzie do ciebie zagadują, ciągle pytają o Lecha. Siedzisz w tej maszynie i nie masz nawet chwili na to, by odpocząć. To było dużym problemem.

– Później pojawił się Chrobry Głogów. To było dla pana idealne miejsce do odbudowania się?
– Będę wspominał ten czas bardzo dobrze. Zaznałem tam wszystkiego: walki o utrzymanie, gry w środku tabeli, a na koniec rywalizacji o awans. Osiągnęliśmy wynik ponad stan, bo budżet klubu nie był duży. W szatni było wielu piłkarzy po przejściach, którzy chcieli coś sobie udowodnić. Wielu udało się odbudować. Trzeba też podkreślić świetne zachowanie działaczy. Miałem tam kilka kryzysów i za każdym razem dostawałem szansę na to, by wyprowadzić z nich drużynę. To w Polsce nie jest takie oczywiste, bo często jedyną receptą na kłopoty zespołu jest zmiana trenera. Chrobry to dobrze zorganizowany, poukładany klub i to także przekładało się na udaną współpracę.

– Jeszcze przed barażami o awans do Ekstraklasy ogłoszono, że pożegna się pan z Chrobrym niezależnie od wyniku. Dlaczego zapadła taka decyzja?
– Wydawało mi się, że to optymalny moment, szczyt mojej pracy w Głogowie. Z niektórymi piłkarzami bardzo się zżyłem, a wiedziałem, że po ewentualnym awansie z wieloma trzeba będzie się pożegnać. Wszyscy razem zrobiliśmy tam kawał świetnej pracy.

– Rafał Leszczyński chwalił pana za dobre relacje z zawodnikami. Jak zmieniło się pana podejście do podopiecznych na przestrzeni lat?
– Przekonałem się i zrozumiałem, że nie chodzi o mnie, a o drużynę. Zawodnicy też są ludźmi – mają swoje życie rodzinne, problemy. Czasami trzeba zrozumieć to, że przydarzy im się słabszy dzień. Ja wraz ze sztabem muszę im pomóc, zadbać o nich. Porozumienie z zawodnikami jest kluczowe do tego, by coś osiągnąć.

– Wspomniał pan o cierpliwości w Chrobrym. Nie obawia się pan, że w Śląsku może nie dostać takiego zaufania?
– Na ten kredyt trzeba zapracować. Wiem, jaki jest to zawód i że nikt nie będzie czekał na zwycięstwa w nieskończoność. Z władzami klubu mamy jednak podobne spojrzenie na drużynę, co napawa mnie optymizmem. Poprzedni sezon może okazać się przydatny, jeśli wszyscy wyciągną z niego odpowiednie wnioski.

– Jak ma grać pana zespół?
– Na początku na pewno będzie zależało nam na bezpieczeństwie i dyscyplinie. Trzeba być dobrze zorganizowanym i tracić mniej bramek, by nie powtórzył się scenariusz z ostatniego sezonu. Oczywiście, z czasem chciałbym by drużyna coraz bardziej kontrolowała grę, ale to nie przyjdzie od razu. Za nami kilka sparingów, lecz one nie pokażą wszystkiego. W meczach ligowych dojdzie o wiele większa presja. Zobaczymy, jak zawodnicy na nią zareagują.

– Wspomniał pan o tym, że będziecie dość młodym zespołem. Brak doświadczenia nie będzie kłopotem?
– To wartościowi zawodnicy, każdy będzie miał do odegrania swoją rolę i wierzę, że wywiąże się z zadania. Nie patrzę na wiek, a na charakter i ambicje tych ludzi. Są głodni sukcesów, młodość ciągle idzie do przodu. Młodzi mogą popełniać błędy, ale będą mieli też olbrzymią energię, by je naprawiać.

– Co będzie celem na ten sezon?
– Na początku na pewno stabilizacja, chcemy zdobyć jak najwięcej punktów, by czuć się bezpiecznie. Jak już wspomniałem, trudno sprawić, by zespół, który parę miesięcy wcześniej walczył o utrzymanie nagle zaczął bić się o tytuł. Nie można popadać ze skrajności w skrajność. Nie będziemy się spieszyć, cały czas musimy się nawzajem poznawać. Liczę jednak na to, że efekty naszej pracy zaczną być widoczne jak najszybciej.