Lekkoatletyka. Złota z młota – jak Fajdek mistrzem był, a Nowicki go dogonił

Polscy młociarze zdominowali zawody. Fajdek i Nowicki odebrali medale

Korespondencja z Eugene

Ten konkurs o mistrzostwo świata młociarzy kiedyś będzie opisany w książkach. A już teraz można go wrzucać w całości do sieci i zapętlać w nieskończoność. Wojna na metry, w której aż pięciu zawodników przekroczyło 80 metrów, była tak dobra, że gdyby zmieścić tutaj wynik srebrnego medalisty MŚ sprzed trzech lat, teraz ledwo dawałby miejsce w czołowej ósemce. Na koniec jednak to Paweł Fajdek i Wojciech Nowicki wzięli wszystko, co było do wzięcia. Paweł nie patrzył na ostatni rzut kolegi. Po kwalifikacjach też nie udzielał wywiadów, podobnie jak jego trener Szymon Ziółkowski. Obaj przyszli, dopiero gdy znów olbrzym z Żarowa ucałował koło i podniósł w górę pięść. Do kamery rozpostarł wszystkie pięć palców i tej symboliki nie trzeba tłumaczyć. To jego piąty tytuł mistrza świata z rzędu, dla Nowickiego zaś – czwarty medal MŚ w karierze. Fajdek, gdyby był państwem, w tej chwili zajmowałby 36. miejsce w klasyfikacji wszech czasów, m.in. przed Belgią czy Brazylią. W MŚ jest niepokonany od 2013 roku, czyli dziewięciu lat. Więcej złota z rzędu w konkurencji indywidualnej – sześć sztuk – umiał wziąć do tej pory jedynie Siergiej Bubka. Natomiast Nowicki, odkąd zaczął w 2015 roku wyjeżdżać na duże imprezy, w każdej stawał na podium.

A to bynajmniej żaden ostatni rozdział.

Kiedyś wszyscy młociarze chcieli być Pawłem Fajdkiem, dzisiaj chcą być też Wojciechem Nowickim

Fajdek i Nowicki przez ostatnią dekadę wyrobili dla polskiej lekkoatletyki 18 (słownie: osiemnaście) medali różnego koloru. Są gigantami, których docenimy na dobre być może dopiero gdy kiedyś w męskim młocie nastanie kryzys – jak w żeńskiej tyczce. Po raz pierwszy w dziejach zresztą to Polacy dzierżą miano mistrzów wszystkich rodzajów międzynarodowych mistrzostw: świata, Europy (z 2018) i olimpijskich (2021).

Nowicki zadbał ostatnio o dwa takie miana, Fajdek o jedno. Ale przez większą część kariery Pawłowi miał czego zazdrościć.

Gdy pierwszy raz spotykali się ze sobą w jednych zawodach, mieli po 19 lat. Był 2008 rok, obaj rzucali jeszcze młotami o wadze sześciu kilogramów. Spotkali się w Zielonej Górze. Jeden pochodził z południowego zachodu, drugi z północnego wschodu Polski. Żyli po przekątnej, na dwóch różnych biegunach i to była nie tylko różnica geograficzna, ale również kwestia mentalna. Paweł, błyszczący w towarzystwie rozrabiaka, którego wszędzie było pełno, zwracał uwagę nawet tych, którzy generalnie młotem w środowisku za bardzo się nie interesowali. Wojtek był obecny tylko ciałem. Duchem zawsze chodził swoimi ścieżkami, był raczej słuchaczem – rzadko zabierającym głos, gdy tego nie potrzebował. Taki jest do teraz. Przyszedł też na stadion dużo później od Fajdka, bo jego pierwszy jakikolwiek młociarski występ datowany jest na 2007 rok. Zbliżał się do pełnoletności, gdy zaczął kręcić w kole, podczas gdy ten drugi już wówczas miał cztery lata doświadczenia. Fajdek, już będący młodą gwiazdą kadry i wyróżniającym się dzieciakiem, na którego spoglądały władze PZLA, był na innej planecie sportowej. Wtedy w Zielonej Górze uzyskał 71,35 metra i oczywiście zwyciężył. Nowicki tamtego dnia zajął piąte miejsce w stawce dziewięciu zawodników. Był w stanie zamachnąć się młotem co najwyżej na piętnaście metrów mniej od kolegi. I to była norma. Wszyscy wtedy chcieli być Fajdkiem, bo to Fajdek miał najbliżej, żeby kiedyś zostać nowym Ziółkowskim. Ale akurat w przypadku Nowickiego niewiele zapowiadało, żeby dorównanie poziomem kiedykolwiek miało się udać. Bo przecież – stale to podkreślano – bardzo późno zaczął.

Gdyby Paweł Fajdek był oddzielnym państwem zajmowałby 36. miejsce w klasyfikacji wszech czasów mając więcej złotych medali niż np. ?ﾟﾇﾷ?ﾟﾇﾷ?ﾟﾇﾪ?ﾟﾇﾮ?ﾟﾇﾺ razem wzięte

— Paweł Borkowski (@borek99) July 16, 2022

Gdy Nowicki w końcu pokonał Fajdka, Paweł zdobył mistrzostwo świata

– Wystarczy być cierpliwym – to słowa, które Nowickiemu przykleiły się jednak jako motto kariery. – To taki typ zawodnika, który rzadko koncentruje się na innych. Nawet przed dużymi imprezami nie bardzo go interesuje, jakie zajmuje miejsce w rankingach albo na ile stać kolegów. On się zawsze przede wszystkim skupia na sobie – opowiadała o Wojtku Joanna Fiodorow, kiedyś sparingpartnerka, a obecnie jego trenerka. Dodawała również, że chociaż też ma inny, bardziej przebojowy charakter, to tego spokoju i koncentracji mu po prostu zazdrościła. I pod tym względem Nowicki był dla niej wzorem.

Z dziewięciu młociarzy, którzy brali udział we wspomnianej lidze juniorów, nie rzuca już nikt poza Pawłem i Wojtkiem. Wykruszali się po kolei, chociaż w przypadku kilku mówiono o sporym potencjale. To musiało być jednak frustrujące, jeżeli jadąc na zawody, z góry wiedzieli, że do rozdania na podium są wyłącznie miejsca drugie i trzecie. Nowicki nie był wyjątkiem. Dopiero po trzech latach harówki wreszcie zajął drugie miejsce, czyli pierwsze wśród nie-Fajdków. I to na salonach, bo w meczu Polska-Niemcy U23 w Bydgoszczy. Ale żeby w końcu z Pawłem wygrać, od pierwszego oficjalnego spotkania ich obu w jednych zawodach musiało minąć pięć długich lat. Był 2013, mistrzostwa Polski seniorów, Toruń: Nowicki drugi, Fajdek trzeci, obu pogodził król Szymon Ziółkowski. I to był przełom. Chwilę później Paweł w Moskwie rzucił 81,97 metra i po raz pierwszy został mistrzem świata, a na koniec roku trzecim sportowcem w Plebiscycie "Przeglądu Sportowego". Ale skoro on tak zabłysnął, dla Nowickiego oznaczało to tyle, że i on zaczyna zbliżać się do czołówki.

KRÓL MŁOTU ?ﾟﾥﾇ?ﾟﾥﾇ?@Pawel_Fajdek ?ﾟﾇﾱ defeats Olympic hammer champion and fellow Pole Wojciech Nowicki ?ﾟﾇﾱ with a world-leading 81.98m throw!

This is his FIFTH STRAIGHT WORLD TITLE ‼️#WorldAthleticsChamps pic.twitter.com/booxf2FIKM

— World Athletics (@WorldAthletics) July 16, 2022

Pięć złotych to za mało. Paweł chce być pierwszy, nawet przed Bubką

Oczywiście, Fajdek w kolejnych latach stał się symbolem polskiej lekkoatletyki. Dowodem numer jeden jest jego seria tytułów w MŚ. Jest rekordzistą Polski, tu w Eugene chciał jeszcze zostać rekordzistą imprezy, bo ten status Ziółkowskiemu odebrał przed laty dopingowicz Iwan Cichan. Nie udało się (jeszcze), mimo że Ziółkowskim to Fajdek w sobotę nawet rzucał. Tak nazywa się model młota, który wyprodukowała firma Polanik. Może kiedyś wyprodukują też młot Fajdkowi, Paweł lubi taki splendor. Nowickiemu prawdopodobnie jest to wszystko jedno. On poza tym budował się pomału, inaczej. W innym rozumieniu jest też ikoną konkurencji. W bezpośrednich pojedynkach z Pawłem, co po drodze stało się również rywalizacją na szczycie światowego młota, według bazy PZLA triumfował tylko 25 razy przy aż 92 porażkach. To Fajdek ma na koncie niebywałe 69 startów kończonych wynikiem powyżej 80 metrów. I to Fajdek, a nie Nowicki, już grubo ponad sto razy posyłał młot poza tę magiczną granicę, co stawia go w gronie najlepszych w historii. W piątek w Eugene znów to zrobił – nawet w eliminacjach, co do tej pory mu się nie zdarzało.

– Cieszę się, że jest nas dwóch. Że razem idziemy przez te kariery i możemy się tak napędzać. Paweł jest wielkim mistrzem i mu tego gratuluję. Poza tym najważniejsze, że zajęliśmy znowu dwa pierwsze miejsca. Że biliśmy się o złoto znów między sobą. Rok temu w Tokio wygrałem je ja, ale Paweł mógł na podium posłuchać Mazurka Dąbrowskiego. Teraz jest odwrotnie. To jest piękne, nawet jeżeli czasem to ty jesteś tym słabszym. Obaj robimy to dla Polski – stwierdził z uznaniem Nowicki.

A Fajdkowi ciągle jest mało.

– Rywalizacja z Wojtkiem napędza nas obu. Ale ja chcę mieć nie pięć, nie sześć, a siedem tytułów. To możliwe do wywalczenia do 2025 roku. Mam nadal wielką moc, którą trzeba tylko odpowiednio przełożyć na technikę. Orzucać się na większych prędkościach. Za rok Budapeszt i kolejne MŚ. Chcę być pierwszy. Lubię być pierwszy. Zawsze.

Fajdek mówi: chcę więcej, siedem, lubię być pierwszy. Tu pomogła mi maskotka od córki - gdzie ją miałem, tam na obozie daleko rzucałem. Zaginęła w kurtce, znalazłem ją tuż przed MŚ.
Złota z młota, razy pięć. Król@sport_tvppl #lekkoatletyka pic.twitter.com/g7z3qTXOM5

— Michał Chmielewski (@chmiielewski) July 16, 2022