23 lip 2022 | Inne

Piotr Michalski: na igrzyskach treningi były momentami odpoczynku. Powroty do wioski olimpijskiej były dobijające

Piotr Michalski podczas tegorocznych igrzysk zajął czwarte miejsce na 1000 i piąte na 500 metrów. Na lodzie błyszczał, choć poza nim musiał radzić sobie z silnymi emocjami. W wiosce olimpijskiej rozgrywał się dramat znacznej części kadry – w tym narzeczonej Michalskiego, Natalii Maliszewskiej. Po niemal połowie roku od tych wydarzeń porozmawialiśmy z naszym panczenistą o jego olimpijskich doświadczeniach.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Trwa rewolucja w pięcioboju nowoczesnym. Polska medalistka olimpijska zabrała głos

Dawid Brilowski, TVPSPORT.PL: – Wróćmy na moment do igrzysk w Pekinie. Osiągnąłeś tam dwa świetne wyniki, na 500 i 1000 metrów, choć atmosfera wokół nie była najlepsza. Jak poradziłeś sobie mentalnie?
Piotr Michalski: – Rok przed igrzyskami powiedziałem sobie, że w Pekinie chcę być w takiej kondycji mentalnej, w jakiej nie byłem nigdy wcześniej. Założyłem, że wszyscy zawodnicy z czołówki są na podobnym poziomie, jeżdżą niemal tak samo, a to co nas różni, to detale. Starałem się znaleźć czynnik, który będzie moją przewagą i stwierdziłem, że może dać mi ją spokój i pewność siebie. Opanowany w trakcie zawodów byłem zawsze, a moją pewność podniosły wyniki z początku sezonu.

Byłem przełączony na tryb "szybkie ściganie". A później tylko powtarzałem sobie, że igrzyska to dokładnie taki sam start jak Puchar Świata - takie same zawody, dokładnie ci sami rywale. Trzeba było troszkę oszukać mózg. Myślenie o tym, że to szansa jedna na cztery lata spowodowałaby przytłoczenie.

– Potrafiłeś się wyłączyć z tego, co działo się wokół Natalii [Maliszewskiej, narzeczonej Piotra - przyp. red.]?
– Treningi na torze były dla mnie momentami odpoczynku od tego, co się działo. Poprawiał mi się humor, zaczynałem nawet żartować, zapominałem na chwilę o tym, co czeka poza halą. Powrót do wioski, w której brakowało połowy reprezentacji, był dobijający. Trudno było się też w pełni zregenerować, bo brakowało snu. No ale musiałem sobie radzić. Paradoksalnie może zmęczenie tym wszystkim pomogło mi wyłączyć całkowicie stres przedstartowy. Po prostu nie miałem już na niego siły.

– Stres życiowy wyparł z głowy stres olimpijski?
– Być może. Nie jestem specjalistą w tej dziedzinie, ale jest to jakiś materiał na badania psychologiczne. W każdym razie pobyt na torze był dla mnie momentem odcięcia się.

– Słyszałem, że po przejechaniu swojego biegu na 1000 metrów poszedłeś od razu na kontrolę antydopingową. Nie wierzyłeś, że uzyskany wynik może dać medal?
– Trudno było ocenić, na co może starczyć mój wynik, bo nigdy wcześniej nie było zawodów na tym obiekcie. Nie miałem więc punktu odniesienia. Po biegu uznałem, że dałem z siebie wszystko i że było dobrze. Ale przecież wcześniej nie raz byłem już z siebie zadowolony, a lądowałem w okolicach dziesiątego miejsca. Uznałem, że skoro przyszła po mnie delegacja z kontroli antydopingowej, pójdę od razu. I tak miałem po igrzyskach, a czym szybciej, tym lepiej.

Na miejscu dowiedziałem się, że muszę oddać akredytację i czekać na koniec zawodów, bo metoda badania będzie zależna od tego, które miejsce zajmę. I w ten sposób ostatnie pary oglądałem w sali pełnej Chińczyków. Przy ostatnich nie wysiedziałem, wstałem i patrzyłem z drżącymi rękoma. No bliżej medalu być nie mogłem...

– Było rozczarowanie?
– Wtedy nie. Dopiero ostatnio naszły mnie myśli, że dlaczego to ja nie mogłem być tym szczęściarzem? Ale trzeba to już zostawić, przeszłości i tak nie zmienimy. Mam medale wszystkich najważniejszych imprez oprócz igrzysk olimpijskich. Trzeba będzie uzupełnić ten brak za cztery lata.

– Pamiętam jak kiedyś mówiłeś mi, że wolisz jeździć na 1000 niż na 500 metrów. Ten dystans ponownie stanie się u ciebie dominującym?
– Na przestrzeni lat przeważa u mnie raz jeden, raz drugi. Zawsze lubiłem pięćsetkę, ale uważałem, żeby nie zaniedbywać tysiąca. Wiem, że trenowanie obu jest przydatne, bo te dystanse wzajemnie się uzupełniają. Fajnie, że udaje się je łączyć na wysokim poziomie i mam nadzieję, że w przyszłym sezonie będę kontynuował tę tendencję.

– W przyszłym sezonie czekają was dwa Puchary Świata w Tomaszowie Mazowieckim. Jak z perspektywy zawodnika odbierasz taki kalendarz? Bo z jednej strony jest więcej monotonii, a z drugiej mniej podróży.
– Przed każdym sezonem mamy kilkutygodniowe obozy. Do monotonii jesteśmy więc przyzwyczajeni. Z pewnością to lepsze wyjście, niż jak byśmy mieli podróżować na inny kontynent. To, że mamy w Tomaszowie aż dwa weekendy, w tym finałowy, jest dodatkową motywacją. Możemy spodziewać się pełnej hali. Pokazanie się z dobrej strony przed własnymi kibicami to taki mały cel na ten sezon.