01 sie 2022 | Lekkoatletyka

Lekkoatletyka. Rok od ucieczki, Kristina Cimanouska walczy o stempel na nowe życie

1 sierpnia 2021 roku na igrzyskach olimpijskich w Tokio przestały mieć znaczenie jakiekolwiek medale. Na chwilę świat sportu zatrzymał się na lotnisku, a nie na stadionach, bo to tam rozgrywał się najważniejszy pojedynek dnia. Kristina Cimanouska stoczyła go z własną ojczyzną. Dziś czeka na to, żeby być już częścią tej nowej.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Tego dnia na Stadionie Olimpijskim w Tokio działo się naprawdę dużo ciekawych konkurencji. Wieczorem w końcu Mutaz Essa Barshim i Gianmarco Tamberi podzielili się złotem w spektakularnym konkursie męskiego skoku wzwyż. A parę metrów dalej inny z Włochów, Lamont Marcell Jacobs, sensacyjnie wygrywał bieg na sto metrów, co kolejnego dnia trafiło na czołówki wszystkich gazet w Italii. Toczyło się normalne olimpijskie życie – jedni świętowali, drudzy skupiali się w wiosce na swoich występach. Ale tam właśnie jednocześnie rozgrywał się dramat Kristiny Cimanouskiej. Najpierw po cichu, a później na oczach całego świata.

Święto wybranych. Ponad 30 Polaków w Diamentowej Lidze!

Czytaj też

Ewa Swoboda, Piotr Lisek, Armand Duplantis i inne gwiazdy 6 sierpnia wystąpią na Śląskim. (fot. PAP)

Święto wybranych. Ponad 30 Polaków w Diamentowej Lidze!

Ucieczka

– Nie pobiegnę w żadnej sztafecie 4x400 metrów.

Te słowa Białorusinki skierowane do działaczy odpowiedzialnych w Japonii za kadrę naszych wschodnich sąsiadów okazały się zapalnikiem, który poruszył rodzinę olimpijską. Cimanouska, która specjalizuje się w krótszych sprintach, publicznie wytknęła włodarzom reprezentacji niekompetencję. I za karę została odsunięta od dalszych występów w Tokio. Funkcjonariusze, ściśle powiązani z reżimową władzą Aleksandra Łukaszenki, otrzymali nakaz sprowadzenia jej karnie do kraju i tam – zapewne – surowego ukarania za niesubordynację. Biegaczka miała się spakować i pojechać z nimi na lotnisko, skąd przez Stambuł powinna dolecieć do Mińska.

– Przepraszam, proszę o pomoc. Oni chcą mnie porwać.

Wykorzystując nieuwagę pilnujących, Cimanouska podbiegła na lotnisku do patrolu policji. Ci początkowo nie wiedzieli, o co jej chodzi, bo nie mówili po angielsku. Czas płynął, ale szczęśliwie na miejscu znalazła się osoba, z którą lekkoatletka mogła się porozumieć. W końcu sprawy nabrały tempa, być może w ostatnim momencie. Do samolotu nie wsiadła.

– U nas będziesz bezpieczna.

Pomoc na miejscu zaproponowało Cimanouskiej kilka ambasad europejskich państw, w tym polska. W sieci pojawiły się zdjęcia reporterów, którzy odkąd nagłośniono sytuację, ruszyli z aparatami na lotnisko. Od tamtej pory jednak Białorusinkę starano się ukrywać. Faktycznie znalazła schronienie u Polaków, a po dłuższych ustaleniach i serii wielkich obietnic (w tym zapewnienia opieki humanitarnej, azylu politycznego, ochrony, a nawet sponsoringu dalszej kariery sportowej) 5 sierpnia Kristina ruszyła w drogę do Warszawy. Przez pewien czas, myląc trop, musiała lecieć nad rosyjską przestrzenią powietrzną. Bała się, że maszyna, w której była, została zdemaskowana i zostanie przez Kreml sprowadzona na ziemię. Tak się jednak nie stało.

– To tu, a nie na Białorusi, musimy zacząć normalne życie, kochanie.

Święto wybranych. Ponad 30 Polaków w Diamentowej Lidze!

Czytaj też

Święto wybranych. Ponad 30 Polaków w Diamentowej Lidze!

Ucieczka z Kuby. Brązowa medalistka igrzysk została w USA

Czytaj też

Ucieczka z Kuby. Brązowa medalistka igrzysk została w USA

Nowy dom

Gdy o losie Cimanouskiej dowiedział się cały świat, jej mąż był już w trakcie ucieczki przez granicę z Ukrainą. Spotkali się w Warszawie i tam przez wiele tygodni ukrywali w asyście rządowych sił ochrony. Tak – w opancerzonych samochodach z przyciemnionymi szybami – między innymi pojawili się pod koniec sierpnia w Szczecinie, gdzie po raz pierwszy od igrzysk zawodniczka zdecydowała się na udział w biegu. Funkcjonariusze na stadionie sprawdzili wcześniej wszystko: toalety, szatnię, jej rywalki, a nawet ewentualny puchar, który mogłaby odebrać podczas dekoracji. Ktoś ze służb dziennikarzy, którzy na nią czekali, ostrzegł też wcześniej, że nie mogą paść żadne trudne pytania. Cimanouska budowała normalne życie, ale wewnętrznie była emocjonalnym wrakiem. Dopiero po czasie, gdy mogła w końcu przeprowadzić się do normalnego mieszkania i zacząć treningi w klubie z Warszawy, opowiedziała mediom, że zaczęła wówczas cierpieć na bulimię i mieć stany lękowe.

Nic złego – odpukać – na szczęście ze strony białoruskiej już jej nie spotkało.

– Chcę być waszą reprezentantką.

Cimanouska złożyła w Polsce wszelkie dokumenty, aby ubiegać się o nasz paszport. Czeka na formalny i fizyczny dowód tego, że to jej nowe życie faktycznie będzie mogło się zacząć. Niestety, pomimo wcześniejszych zapewnień na razie temat ucichł, a to uniemożliwia jej chociażby występy w mistrzostwach kraju. Co więcej, w czerwcu organizatorzy polskich mityngów mieli duży problem z flagą, którą należy jej przypisać do nazwiska. Polką bowiem jeszcze nie jest, a jako Białorusinka – przynajmniej teoretycznie – biegać teraz nie może, bo federację jej kraju zawiesiła World Athletics, odkąd Łukaszenka do spółki z Władimirem Putinem zbrojnie zaczął demolować niepodległą Ukrainę.

Ucieczka z Kuby. Brązowa medalistka igrzysk została w USA

Czytaj też

Ucieczka z Kuby. Brązowa medalistka igrzysk została w USA

Nowa ojczyzna

W 2022 roku pobiegła – głównie w Warszawie – w pięciu mityngach, najszybciej w 11.31 sekundy, co na polskich listach sezonu dawałoby jej czwarte miejsce – za Ewą Swobodą, Pią Skrzyszowską i Anną Kiełbasińską. Ostatni raz kibice mogli ją oglądać pod koniec czerwca.

World Athletics nie poinformowała dotąd oficjalnie, czy w przypadku pozyskania przez Cimanouską polskiego obywatelstwa zgodzi się na skrócenie trzyletniej karencji, gdyby ta chciała reprezentować nasz kraj w imprezach międzynarodowych.

– Będę czekała tyle, ile to potrzebne. Tak, bywa ciężko. Ale przynajmniej jestem wolna.