Krzysztof Różnicki o kontuzji i zabiegu: miałem bardzo rzadki i nietypowy zabieg

Rok od ucieczki. Białorusinka walczy o prawo biegania dla Polski

Mistrzostwa świata jednak w Polsce? Chorzów nie zamierza się poddać

Czytaj też

Mistrzostwa świata jednak w Polsce? Chorzów nie zamierza się poddać

Różnicki z pomocą PZLA nawiązał kontakt z warszawskim chirurgiem ortopedą Andrzejem Jóźwiakiem i u niego poddał się drugiej operacji. Wszystko miało miejsce 29 czerwca. Okazało się, że trzeba było wyczyścić bardzo już zaawansowane zrosty i ten zabieg się udał. Zawodnik pozostaje o jednej kuli. Nie chce ryzykować pogorszenia stanu zdrowia.

W tym momencie pracuje nad tym, by stopniowo odbudowywać mięśnie. W perspektywie myśli o starcie w igrzyskach olimpijskich w Paryżu. Jest przekonany, że wspólnie z trenerem i z pomocą przedstawicieli PZLA uda się przygotować go do najważniejszej imprezy czterolecia.

Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Jak się czujesz?
Krzysztof Różnicki: – U mnie coraz lepiej. Przebywam aktualnie w Warszawie na rehabilitacji. Zameldowano mnie na AWF-ie. Od poniedziałku do piątku pojawiam się na zajęciach. Jestem świeżo po zabiegu. Doszło do niego 29 czerwca. Powoli dochodzę do pełni zdrowia.

– Co było największym kłopotem?
– Po pierwszej operacji musiałem mieć czyszczone zrosty i blizny przy ścięgnie Achillesa. Zabieg nie był bardzo poważny, ale na pewno nietypowy. Rzadko zdarzają się takie sytuacje. Trudno określić, ile zajmie czas regeneracji i kiedy wrócę do pełni sprawności.

– Poczułeś ulgę?
– W końcu mam w głowie perspektywę, że będzie dobrze. Widać progres. To mnie buduje. Przez długi czas byłem w kropce. W końcu dzieją się pozytywne rzeczy. Za mną pierwsze zajęcia, bo przez dwa tygodnie miałem nogę w gipsie. Kolejnych siedem dni też nie ryzykowałem. Nie przerzucałem całej masy ciała na nogę. Chodzę o kuli. Wykonywałem mały ruch stopą. Więcej przebywałem w pozycji leżącej. W tym tygodniu się to powoli zmieni.

– W jaki sposób pomógł ci Polski Związek Lekkiej Atletyki?
– Po pierwszej operacji kontakt z PZLA nie był super. W lutym z trenerem Krzysztofem Królem podjęliśmy decyzję, że pojedziemy do prezesa Henryka Olszewskiego. Dał nam deklarację, że wszystkiego dopilnuje. Tak się stało. Bardzo mu dziękuję za pomoc. Nie udało się znaleźć sposobu, w którym wyleczę się bez przeprowadzenia zabiegu. Mimo wszystko cieszę się, że tak potoczyła się ta historia. Od razu po zdaniu matury wszystko było dla mnie zaklepane. Udało mi się dostać na psychologię na Uniwersytecie Gdańskim. Dodatkowo rodzice też pomogli mi dogadać program rehabilitacji. Nie miałem kłopotu z opłaceniem leczenia.

Ucieczka z Kuby. Brązowa medalistka igrzysk została w USA

Mistrzostwa świata jednak w Polsce? Chorzów nie zamierza się poddać

Czytaj też

Mistrzostwa świata jednak w Polsce? Chorzów nie zamierza się poddać

Paweł Fajdek: złe warunki w USA? Bywało piętnaście razy gorzej!

Czytaj też

Paweł Fajdek: złe warunki w USA? Bywało piętnaście razy gorzej!

– Jak wyglądał czas leczenia?
– W ubiegłym roku liczyłem na dość szybkie wyleczenie kontuzji, decydując się na operację w Carolina Medical Center w Warszawie. Niestety, po operacji nie następowała poprawa. Zrosty były głównym kłopotem. Długo szukaliśmy przyczyny, bo rezonans niewiele pokazywał. Nie mogłem nawet normalnie chodzić. Na szczęście z pomocą PZLA nawiązałem kontakt z warszawskim chirurgiem ortopedą Jóźwiakiem i u niego poddałem się drugiej operacji. trzeba było wyczyścić bardzo już zaawansowane zrosty. Zabieg się udał. Związek umożliwił mi okresowe przenosiny do Warszawy, gdzie zamieszkałem w akademiku i uczęszczam systematycznie na zabiegi w Centrum Rehabilitacji Sportowej przy ul. Przechodniej. Gdy zaczynam chodzić, nie czuję już bólu, a to wiele dla mnie znaczy. Do stopniowego obciążania prawej nogi trzeba się powoli przygotować.

– Usłyszałeś, że możesz już nie wrócić do uprawiania sportu?
– Doktor Jóźwiak jest na co dzień sceptycznie nastawiony. Daje mi szanse 50 na 50. Wszyscy wokół zapewniają jednak, że nie ma opcji, w której nie wrócę. Jestem w stałym kontakcie z lekarzem. Nie mam słów uznania dla pana Jóźwiaka. Pomaga na każdym kroku. Ma super podejście do mnie jako pacjenta. Nie odczuwam dyskomfortu. Wszystko ładnie się goi.

– Trudno było oglądać mistrzostwa świata w Eugene sprzed telewizora?
– Miewałem gorsze momenty. Gdyby rozegrano je pół roku wcześniej, miałbym z tym kłopot. W inny sposób podchodzę już do kontuzji. Najgorsze za mną. Szkoda jedynie, że żadnego Polaka nie zobaczyliśmy w finale na 800 metrów. Być może w Monachium się uda.

– Marzysz o starcie w Paryżu za dwa lata?
– To największy cel od dwóch lat. Staram się do niego dążyć. W kolejnym sezonie są mistrzostwa Europy młodzieżowców. Nie nastawiam się, że na pewno na nie pojadę. Mimo wszystko trudno będzie mnie "złamać". Mam wielką chęć na bieganie. Z utęsknieniem patrzę na bieżnie i stadiony. Jeśli wrócę, liczę, że będę nie do "zagięcia"!

– Na co dzień jesteś w związku z biegaczką Julią Mikołajewską. Jej obecność również pomaga?
– Zawsze jest ze mną. Bardzo mi pomogła. Staram się odwzajemniać pomoc. Julia też startuje. Jeżdżę na jej zawody. Niekiedy podpowiadam, co zrobiłbym na jej miejscu. Uzupełniamy się i wspieramy.

Święto wybranych. Ponad 30 Polaków w Diamentowej Lidze!

Paweł Fajdek: złe warunki w USA? Bywało piętnaście razy gorzej!

Czytaj też

Paweł Fajdek: złe warunki w USA? Bywało piętnaście razy gorzej!