MŚ siatkarzy. Ukraińska sensacja w ćwierćfinale. "Żeby chociaż na minutę się uśmiechnęli"

Gdy w lutym na Ukrainę zaczęły spadać pierwsze bomby, jeszcze nic nie było jasne. Część graczy odłożyła sportowe buty do szaf i rozważała, czy ustawiać się w kolejkach po broń. Licząc, że te szafy nie rozlecą się na kawałki, tak jak były asystent trenera ich siatkarskiej kadry. Inni byli na kontraktach zagranicą i całymi dniami scrollowali wiadomości z Internetu. Jeszcze kolejni w kilka godzin domknęli swoje życia w ojczyźnie i uciekali, chcąc po prostu ratować rodziny.

A potem ukraińska drużyna narodowa rozpoczęła tułaczkę. Tabor zranionych właśnie wjechał do ćwierćfinału mistrzostw świata.

Ukraińska sensacja MŚ siatkarzy. Grają, żeby uszczęśliwiać ludzi. Chociaż na minutę

W poniedziałek w Lublanie zespół od pięciu lat prowadzony przez Ugisa Krastinsa sensacyjnie rozjechał Holendrów 3:0. Trener, który przyjechał z Łotwy pracować najpierw z Karpatami Lwów, przyznał po meczu, że dawno nie widział jego zespołu tak mocnego mentalnie. I tak zdeterminowanego.

– Rano ktoś z Ukrainy przekazał im, że ich bliscy przyjaciele idą na front. Poranny trening był najgorszy w tym roku. Ich myśli były całkowicie poza boiskiem – opowiedział po sukcesie. Widok Krastinsa po tym spotkaniu był szokująco niejednoznaczny. Ale to nic dziwnego, jeżeli po tylu latach spędzonych w pracy we Lwowie przyznaje, że sam czuje się już trochę Ukraińcem. – Niezależnie od tego, czego się dowiedzieliśmy, kluczowe było uspokojenie się do wieczora. Praca z tą drużyną to teraz nie tyle odbijanie piłek, co rozmawianie. Wszyscy wiedzieliśmy, że teraz jak nigdy musimy wyłączyć głowy i skupić się jedynie na grze. Dla rodaków – mówił szkoleniowiec.

Kapitan Oleg Płotnicki uważa, że ta ekipa nie przyjechała na mundial, żeby wygrywać złoto. Swoją drogą to chichot losu, że w Sir Safety Perugia trener nadał mu pseudonim "Kałasznikow" – na cześć jego mocnych zagrywek. Ale tak czy siak Oleg wie, że medalowe deklaracje mogą składać tylko najwięksi, na przykład Francuzi – mistrzowie olimpijscy. I to na przykład głosem Earvina N'Gapetha, który w siatkówce ma status ikony. Ich, kadry raczej przeciętnych postaci, jeszcze niedawno nie bardzo kojarzyli nawet kibice w Kijowie. Ale teraz, i wszyscy w drużynie mają tego świadomość, to się zmienia. Nie, dlatego że nagle pokochali siatkówkę. Dlatego że siatkówka na polsko-słoweńskich parkietach chwilowo została ambasadorką ich ogólnej moralnej postawy. Że między potęgami w jakiejś dziedzinie kroczy na równi, że w tym małym świecie nie sączy się z niej krew. Że nie spadają na nią rakiety z ładunkami. Że w tej ekipie nadal stoją wszystkie mosty.

– My gramy tutaj po to, żeby chociaż na kilka minut móc uszczęśliwić ludzi w naszej ojczyźnie. Tylko to nas motywuje – przyznał Płotnicki. Jego znajomi też chwycili karabiny. Wie, że jest szczęściarzem, móc dotąd chwytać wyłącznie piłkę i spędzać czas w ładnych hotelach. Ciałem, bo głowa została w domu.

Oni nie dostali miejsca w MŚ za darmo. Za to za darmo przyjęła ich Estonia

Ale to sama w sobie jest przewrotność, że w 1/8 finału Ukraińcy odprawili akurat Holendrów. W końcu wiosną, gdy FIVB jeszcze nie odebrała turnieju Rosji, to federacja Oranje była jedną z nielicznych (m.in. obok Polski i Włoch), która zapowiedziała: jeśli dopuścicie agresorów do grania w mistrzostwach, to my poddajemy imprezę walkowerem.

– Pamiętamy, że to samo zrobiła Polska – podkreśla teraz Witalij Szczytkow, rozgrywający Ukrainy, który część kariery spędził w klubach nad Wisłą.

Niebiesko-żółci do mistrzostw szykowali się, też przejeżdżając przez nasz kraj. Zanim federacji w ogóle udało się zorganizować w kryzysowych realiach, nastał maj. Część graczy spędziła trzy miesiące, pomagając jako ochotnicy m.in. w akcjach humanitarnych. Właściwie z marszu drużyna, z którą Krastins był w stałym kontakcie, rozpoczęła tułaczkę po zagranicznych halach. Najpierw rozgrywali mecze w Lidze Europejskiej, później nagle zostali bez planu. Na własny koszt przygarnięto ich w Estonii, gdzie na blisko miesiąc zapewniono podstawowe warunki do treningu i utrzymanie. Stamtąd po czasie przenieśli się na Łotwę, aż w końcu wylądowali w Polsce. Podobno na koszt FIVB, która już wówczas podjęła decyzję o wymienieniu w MŚ Rosjan na windującą się w rankingu kadrę Ukrainy. Siatkarze wiedzieli, że nie dostali tego miejsca za darmo. Ale mijały dni, a oni trwali w czymś w rodzaju zgrupowania, choć każdy sięgał po telefon i wiedział, że to tak naprawdę wygnanie.

Teraz będzie mecz o powrót przed własną publiczność, katowicką

– Od tego nie da się tak po prostu odciąć i odbijać piłkę. W zasadzie każdy news z frontu ma wpływ na to, jak czujemy się w hali – przyznaje Szczytkow.

3:0 z Holendrami, którzy podobno mieli w tych MŚ odegrać rolę czarnych koni – to brzmi jak coś wzniosłego. Jedyne, czego mogą żałować, to że po fazie grupowej Ukraińcy musieli podróżować do Słowenii, chociaż to w Polsce z trybun słyszeli śpiewany hymn i przytulali się do rodaków. – Niezapomniane doświadczenie, uskrzydlające – mówią członkowie "drużyny pokoju". Dlatego właśnie – podkreślają – przed ćwierćfinałem z gospodarzami w Lublanie mają podwójną motywację: wiedzą, że są o jeden wygrany mecz od powrotu do Spodka.

Spotkanie o przedłużenie ładnego snu 7 września o 21.

– A potem? Nie wiemy – mówią Ukraińcy.