01 lis 2022 | Siatkówka

Zbigniew Zarzycki wspomina Tomasza Wójtowicza. "Mieliśmy lepsze i gorsze momenty, a on był zawsze Tomkiem Wójtowiczem"

Tomasz Wójtowicz (fot. PAP) — Tomasz Wójtowicz (L) i Stanisław Gościniak (fot. PAP)

Jeden z najwybitniejszych w swojej dyscyplinie. Przez lata taki sam, mimo osiąganych sukcesów. Synonim skromności i normalności. Tomasz Wójtowicz odszedł w wieku 69 lat po walce z nowotworem. – Nigdy się nie odczuwało, że jest mistrzem olimpijskim i mistrzem świata. To po prostu był Tomek Wójtowicz – wspomina jego reprezentacyjny kolega i mentor – Zbigniew Zarzycki.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Skromny, pogodny, wybitny... "Takiego siatkarza nie widziałem"

Siatkarski świat żegna legendę. "Do końca wierzyliśmy..."

Czytaj też

Siatkarski świat żegna legendę. "Do końca wierzyliśmy..."

Droga na boisko, rozgrzewka, gwizdek. Wchodzi do gry, robi swoje, a jak nie idzie zespołowi, bierze wszystko na siebie. Gwizdek, koniec meczu, pokornie wraca do szatni. Żadnego wywyższania i unoszenia głowy. Pełna skromność. "To po prostu był Tomek Wójtowicz".

Wspaniałe lata 70. polskiej siatkówki to jego czas. Był pierwszoplanową postacią drużyny, która najpierw w 1974 roku sięgnęła po złoto mistrzostw świata, a dwa lata później została mistrzem olimpijskim. Gwiazda? Złe słowo. Na boisku był wielki, ale poza nim wracał na ziemię. I zawsze twardo po niej stąpał.

– Największa gwiazda, która nie była gwiazdą. Jego charakter i skromność sprawiały, że nie dawał po sobie poznać, że jest gwiazdą. Nigdy nie stworzył wokół siebie takiej aury. A wszyscy kibice zdawali sobie z tego sprawę – wspomina Tomasz Wójtowicza jego reprezentacyjny kolega – Zbigniew Zarzycki.

To on poniekąd wprowadzał Wójtowicza do kadry. Opieki na boisku nie potrzebował, ale w zespole był jednym z najmłodszych. Mistrzem świata został, mając jedynie 21 lat. Zarzycki był od niego siedem lat starszy.

– Tworzyliśmy z nim w kadrze doskonały kolektyw. Tomek był najmłodszy, więc na igrzyskach olimpijskich żartobliwie mówiliśmy, że ja byłem jego opiekunem. Spałem z nim w jednym pokoju i bardzo dobrze mi się z nim żyło – opowiada.

Na placu gry Wójtowicz odstawiał skromność w kąt. Trzeba było pokazać charakter, a tego na boisku mu nie brakowało. Wiek? Nie grał żadnej roli. Robił swoje, czasem ponad stan. Bo gdy nie szło, to w nim szukano pomocy.

– Jeśli był jakiś problem na boisku, to posyłaliśmy piłki do Tomka. Mówiliśmy mu: "Tomek, do ciebie pójdzie piłka. Nic się nie martw, wal, ile możesz, a my ci pomożemy przy asekuracji". Można powiedzieć, że czasem co drugie spotkanie na tym to polegało. Był naszą ostatnią deską ratunku. Mieliśmy lepsze i gorsze momenty, a on był zawsze Tomkiem Wójtowiczem – mówi Zarzycki. Na pytanie o największy wspólny sukces odpowiada bez namysłu – złoto olimpijskie.

Droga do największych wyników nie była jednak usłana różami. Wszystko kadra zawdzięczała ciężkiej pracy, czasami wręcz katorżniczej. On nigdy nie narzekał. Nawet, gdy sprawdzano go do granic możliwości.

– Miał w sobie ogromny spokój. Nigdy nie widziałem go zdenerwowanego. Pamiętam scenę związaną z nim i trenerem Wagnerem podczas jednego z obozów. Obaj złapali jakieś zapalenie, bo nie było tam za czysto. Tomek miał przez nie pod pachą ogromnego czyraka. Jurek mimo to nie dawał mu żadnej ulgi na treningach, mimo że co atak u Tomka występowało krwawienie. A on nigdy nie powiedział złego słowa. Nie widziałem w życiu takich rzeczy. Pracował jak wszyscy zdrowi. Taki był właściwie na co dzień – wspomina Zarzycki.

Historię siatkówki Wójtowicz napisał nie tylko w Polsce. Po występach w Lublinie, Świdniku i Warszawie udał się na zachód. Tam, aż do końca swojej kariery, podbijał ligę włoską.

Skutecznie – do dziś jest uznawany za jednego z najwybitniejszych siatkarzy nie tylko w Polsce, ale na całym świecie. Nominowany był do nagrody siatkarza stulecia przez FIVB.

Po karierze sportowca spełniał się w innej roli powiązanej z siatkówką – komentując mecze. I przy ich okazji także uwydatniał się jego pokorny styl bycia. – Doskonałym obrazem jego charakteru były komentarze meczów siatkówki. Nigdy się nie mądrzył i nie opowiadał zbyt wiele. Można było spokojnie oglądać mecz i słuchać jego słów, które były bardziej wartościowe, niż słowotok – wspomina Zarzycki.

I nigdy się nie zmienił. – Zawsze pozostawał taki sam. Nawet jak bywałem w jego domu we Włoszech, to nigdy się nie odczuwało, że jest mistrzem olimpijskim i mistrzem świata. To po prostu był Tomek Wójtowicz.

Droga na boisko, rozgrzewka, gwizdek. Jak zawsze – robi swoje. Gwizdek, zejście do szatni, pokora. Tyle że już w innym miejscu. Po prostu – Tomasz Wójtowicz.

Siatkarski świat żegna legendę. "Do końca wierzyliśmy..."