20 gru 2022 | Skoki

Piotr Żyła otwarcie o psychice: miewam stany, których nie umiem nazwać

Piotr Żyła ma jeden z najlepszych okresów kariery. Niebawem skończy 36 lat. (fot. PAP)

Wypracowałem sobie taki system motywowania się, że nie bardzo umiem to w ogóle nazwać ani zrozumieć. Ale nie zrezygnuję z niego, bo działa – mówi po Pucharze Świata w Engelbergu Piotr Żyła, piąty skoczek klasyfikacji generalnej. Trwa jeden z najlepszych okresów w jego karierze. 35-latek otwarcie mówi, że chce jeszcze wygrywać.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

KORESPONDENCJA ZE SZWAJCARII

Minął pierwszy okres sezonu Pucharu Świata 2022/23. Połowę z ośmiu rozegranych dotąd konkursów wygrał Dawid Kubacki, który obrał kurs na jedno z najlepszych otwarć zimy we współczesnej historii skoków narciarskich. Ale 32-latek jest daleki od dominacji, bo za nim jak cień stoi pięciu znakomitych zawodników, o których Internet zaczął nawet mówić "betonowa elita". Jest w niej Piotr Żyła, który poza dwoma miejscami na podium, może pochwalić się wybitną regularnością. W żadnym konkursie nie był niżej niż na ósmym miejscu.

W rozmowie z TVP Sport wiślanin przekonuje, że to nie chwilowy wystrzał. Bo wie, że skoro Kubacki może, to dlaczego miałby nie móc on?

Thurnbichler: kontrowersje są, ale to nie temat do mediów

Czytaj też

Trener Thomas Thurnbichler i Kamil Stoch (fot. PAP).

Thurnbichler: kontrowersje są, ale to nie temat do mediów

***

MICHAŁ CHMIELEWSKI, TVPSPORT.PL: – Dwa dni w Engelbergu, dwa dni w ścisłej czołówce. Tak można żyć, panie Piotrze, no nie?
PIOTR ŻYŁA, MISTRZ ŚWIATA 2021: – A jak! Najbardziej jestem zadowolony, że we wszystkich seriach ocenianych dałem z siebie maksa. Oczywiście, nie bez błędów – jak na przykład w drugiej serii w niedzielę – ale to się zdarza i będzie zdarzać. Zresztą, nawet to nie był kiepski skok, bo noga szła… wszystko szło. Ale powiedzmy, że to są niuanse.

– Miło patrzeć na takiego człowieka, który wie, co ma zrobić i po prostu to robi. Kiedy idzie, po tobie od razu to widać.
– Szczerze mówiąc, tak sobie założyłem przed tym sezonem – że w każdych zawodach będę umiał iść na full gaz. Bardzo mnie cieszy, że to się sprawdza i umiem to faktycznie wykonać.

– Pamiętasz, co mówiłeś nam jesienią w Zakopanem o tym sezonie?
– Że będę najlepszy.

– Tak. I daleko do tego nie ma.
– Niby nie, ale chcę wygrać. Po to pracuję i walczę, żeby w końcu wygrać. Na razie jestem szczęśliwy z tego, że daję na skoczni, ile mogę, nawet pomimo delikatnych błędów. Tu jest w miarę okej. Mam nadzieję, że w końcu doczekam się tego, żeby stanąć na najwyższym stopniu podium. Całe szczęście, że obok w pokoju na zawodach mamy gościa, który wymierza, gdzie jest ta bariera i ile trzeba pocisnąć, aby znaleźć się tam, gdzie on. Walka jest cały czas. To dobrze!

– To zabawne, że masz tak piękny moment kariery, a jednocześnie jesteś w cieniu innego Polaka. Ale chyba fajnie tak iść razem przez życie w czołówce?
– Pewnie, oczywiście. To zawsze lepiej, kiedy jest ktoś obok. Mam jeszcze nadzieję, że od Turnieju Czterech Skoczni Kamil Stoch też do nas dołączy. Jestem pewny, że i jego stać, aby skakać w Pucharze Świata na najwyższym poziomie. Na razie po prostu za często zdarza mu się popełniać jakieś błędy, ale to da się wyeliminować. Niemniej, fajnie jest. Dawid to teraz gigant niesamowity. Skacze tej zimy świetnie.

– Ale pomówmy o tobie. Jak to jest, że w tygodniu nie chce ci się skakać, czasami jeszcze przed zawodami nie wychodzi ci seria próbna, a potem przychodzą zawody i stajesz się kompletnie innym zawodnikiem? Nawet psycholog kadry nazywa to przejawem geniuszu.
– Tak?

– A nie? Przecież ty nawet gdy idziesz koło nas po pierwszej serii, masz taką minę, jakby coś w ciebie wstępowało.
– Może tak, może tak... Ale wiem, z czego to wynika. Przez lata wypracowałem sobie taki system motywowania się, wchodzenia jakby w swój świat. Nie bardzo umiem to w ogóle nazwać, sam nie do końca rozumiem, jak i dlaczego to działa. Ale myślę, że kiedy w to wchodzę, to w nim jestem nagle o pięćdziesiąt procent lepszy. Czasami nawet dobrze, że w serii próbnej pójdzie gorzej.

– Dlaczego?
– Bo włącza mi się wtedy alarm, że muszę wziąć się w garść. A poza tym, dzięki temu później zachowuję więcej energii na konkursy. Samo wejście w ten mój świat kosztuje mnie mnóstwo sił. Po zawodach to nagle puszcza. Ale żeby ta cała procedura zadziałała, potrzebuję mieć dla siebie trochę czasu. Najgorzej, kiedy przed startem go brakuje.

– A nadal zdarza ci się przemotywować? Pytam, bo kiedy to się urodziło – w sezonie 2018/19 – to jak dobrze zacząłeś zimę, później przyjechałeś na mistrzostwa Polski tak nabuzowany, że wszystko wybuchło. I forma gdzieś uleciała.
– To była dobra nauczka. Dzisiaj już wiem, że muszę umieć równoważyć emocje i że nakręcić się jest łatwo, tylko trzeba mieć bezpiecznik. Jednak nawet jeżeli czasami z tym przesadzę, to i tak będę to dalej praktykował. Dobrze mi w takim mentalnym stanie. Wtedy stać mnie na najwięcej.

– A w TCS na co cię będzie stać?
– Będę walczyć o wygraną, no nie? Będzie ogień! Ale walczyć to jedno. Stać mnie na dobre skoki. Ile dadzą w klasyfikacji, tego nie wiem.

Thurnbichler: kontrowersje są, ale to nie temat do mediów