08 sty 2023 | Inne / Biathlon

Biathlon. Karol Dąbrowski – reprezentant Litwy z Polską w sercu. "Zawsze reprezentuję dwie ojczyzny"

W Pokljuce w biathlonowym biegu pościgowym mężczyzn próżno było szukać reprezentantów Polski, którzy w sprincie nie zmieścili się w czołowej sześćdziesiątce. Naszych kadrowiczów nie było, ale Polak już tak. Tyle, że startujący dla Litwy. Po raz drugi w tym sezonie punkty Pucharu Świata zdobył Karol Dombrovski, dla nas Karol Dąbrowski. – Jestem litewskim Polakiem. To właśnie na Wileńszczyźnie zacząłem uprawiać sport i tak się stało, że startując reprezentuję swoją ojczyznę, Litwę, i ojczyznę-matkę, Polskę – wyjaśnia w rozmowie z TVP Sport.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

PŚ w biathlonie: najlepszy występ Polki w sezonie

To koniec kariery legendy. "Poczułam się upokorzona"

Czytaj też

Magdalena Gwizdoń w Pucharze Świata startowała przez 27 sezonów (fot. Getty)

To koniec kariery legendy. "Poczułam się upokorzona"

Korespondencja z Pokljuki

W tym sezonie biathlonowego Pucharu Świata dorobek męskiej części reprezentacji Polski zamyka się w ośmiu punktach, które w sprincie w Annecy-Le Grand Bornand zdobył Grzegorz Guzik. W Pokljuce żaden z biało-czerwonych nie ukończył sprintu ani w czołowej czterdziestce, ani w czołowej sześćdziesiątce, uprawniającej do startu w biegu pościgowym. W obu startach punktował za to reprezentujący Litwę Karol Dombrovski. Przynajmniej tak to nazwisko zapisują organizatorzy zawodów. 31-latek zajął 35. i 37. miejsce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej ma punktów dziesięć. A to czyni go... najlepszym z Polaków.

Tak się bowiem składa, że Dombrovski to tak naprawdę Karol Dąbrowski. Już w swojej zakładce w bazie biathlonistów świata napisane jest, że płynnie mówi po polsku. Zgadza się. – Gdybym się zaplątał, naprowadzaj mnie – prosi tylko przed naszą rozmową. Nie trzeba było. Płynną, bogatą polszczyzną Dąbrowski opowiada swoją historię. – Jestem litewskim Polakiem. Od wielu, wielu lat zamieszkujemy tereny Wileńszczyzny. Z dziada, pradziada jesteśmy Polakami. To właśnie na Wileńszczyźnie zacząłem uprawiać sport i tak się stało, że startując reprezentuję swoją ojczyznę, Litwę, i ojczyznę-matkę, Polskę – przyznaje.

Gdyby reprezentował nasz kraj, bez wątpienia mógłby liczyć na miejsce w kadrze. W ostatnich latach spośród biało-czerwonych tylko wspomniany Grzegorz Guzik zdobył nieco więcej punktów do klasyfikacji generalnej. Oferty z ojczyzny-matki nasz kresowiak nigdy jednak nie dostał. – Nie porównuję swoich wyników do wyników Polaków. Nie mam z tyłu głowy, że tego dnia jestem najlepszym z Polaków, albo że któryś z nich mnie wyprzedził. Utrzymujemy kontakt, gratulujemy sobie startów, to jest oczywiste, ale wszystko zawdzięczam litewskiemu związkowi biathlonowemu. Ostatnie pięć-sześć lat dużymi krokami idziemy do przodu. Zainteresowanie naszego związku jest ogromne. Pracują tam fanatycy biathlonu. I to się przekłada na wyniki – podkreśla.

To koniec kariery legendy. "Poczułam się upokorzona"

Czytaj też

To koniec kariery legendy. "Poczułam się upokorzona"

– Kiedy zaczynaliśmy, startowaliśmy na Pucharach Świata i Pucharach IBU, ale zupełnie bez rezultatów. Dziś potrafimy się przebić do czołówki. Najlepszym przykładem jest Vytautas Strolia, który już był indywidualnie czwarty i piąty. Wyniki miewamy już naprawdę wspaniałe, patrząc na to, jak zaczynaliśmy – dodaje Dąbrowski. I faktycznie, doskonałe rezultaty Litwa odnosi także w sztafecie. Niedawno, w Kontiolahti, nasi sąsiedzi z północnego-wschodu w składzie: Tomas Kaukenas, Strolia, Dąbrowski, Matej Fomin zajęła ósme miejsce. Takiego wyniku biało-czerwoni nie mieli od czasu zakończenia kariery przez Tomasza Sikorę.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Vytautas Strolia (@vytautas_strolia_)

– Widać, że my, nawet z takiego kraju, jak Litwa, gdzie sport zimowy nie jest popularny, gdzie finansowanie jest bardzo słabe, zawdzięczając to naszej wielkiej chęci i oddaniu związku, możemy rywalizować nawet z najlepszymi. To nas dodatkowo motywuje. Bo kiedy masz wszystko, nie doceniasz tych wyników, a jak masz o wiele mniej, to dobijanie się do top rezultatów daje jeszcze większą satysfakcję – zauważa Dąbrowski. I faktycznie, Litwini za wiele w swym kraju infrastruktury nie mają. Jedynym miejscem, gdzie można nieco potrenować jest Ignalino, miasto znane przede wszystkim z tego, że jego nazwą ochrzczono nieczynną już litewską elektrownię atomową.

– Z warunkami mamy naprawdę bardzo słabo. Jedyne, kiedy możemy trenować, to początek lata, na pierwszych zgrupowaniach w sezonie. Wtedy przygotowujemy się u nas, w Ignalinie, a tak to ciągle jesteśmy na wyjazdach, ciągle szukamy lepszych warunków. Od początku października jesteśmy na walizkach – podkreśla Dąbrowski. – Trochę szkoda, że brakuje nam możliwości w kraju. Oczywiście, dzieje się coraz lepiej, choćby w moim miasteczku nieopodal Wilna, Niemenczynie, mamy małą strzelnicę na dwadzieścia stanowisk, więc jeśli spadnie tam śnieg, jestem w stanie tam potrenować. Jeśli jednak potrzebujemy dobrego, konkretnego treningu, wciąż będziemy musieli wyjeżdżać – dodaje, zazdroszcząc infrastruktury... Polsce. Obyśmy my nie musieli zazdrościć Litwinom wyników. Te na razie są na korzyść naszych sąsiadów. W Pucharze Narodów Litwini zajmują 12. miejsce. Polska plasuje się aż pięć miejsc niżej.

Słoweńska miłość do sportu. Skąd wzięła się wielkość tego narodu?