Ściągawka dla Fernando Santosa. Kogo warto zobaczyć w Ekstraklasie?

POWER RANKING EKSTRAKLASY. KTO MISTRZEM, KTO SPADNIE? 

Czego szuka się w PKO Ekstraklasie? Przede wszystkim młodości. A jak się w naszej lidze ma młodość?

Reprezentacja U21 rok 2022 zamknęła meczem z Turcją. W podstawowym składzie znalazło się siedmiu piłkarzy grających jesienią w klubach PKO Ekstraklasy. W lidze było do rozegrania 1530 minut. Kto z tych zawodników przekroczył barierę 1000 minut? Tylko Ariel Mosór. Jesienią Kajetan Szmyt w Warcie Poznań rozegrał w lidze nieco ponad 500 minut. Jeszcze mniej Bartłomiej Kłudka w barwach Zagłębia Lubin. Jan Biegański czy Maksymilian Pingot musieli ratować się wypożyczeniami do I ligi. Oczywiście, każda sytuacja jest inna. Filip Szymczak w Lechu Poznań ma wybitnie wymagającą konkurencję. Ale jeśli nagminnie w klubach Ekstraklasy nie ma miejsca dla najlepszych 20-latków, to gdzie oni powinni się podziać? Jaki sygnał jest w ten sposób wysyłany do jeszcze młodszych zawodników? Którzy już widzą, co ich czeka.

W Anglii można. U nas niekoniecznie

Pytanie, dlaczego tak się dzieje. 19-latek w Anglii może być wiodącą postacią swojej drużyny. U nas w zasadzie to się nie zdarza. OK, załóżmy, że już na tym etapie nasz zawodnik jest słabszy, gorzej wyszkolony. Ale czy różnica między nastolatkiem z Polski i Anglii może być tak duża jak różnica między Premier League a naszą ligą? Trudno w to uwierzyć. Więc skoro 19-latek z Londynu może strzelać gole w Premier League, teoretycznie nie nic nie powinno stać na przeszkodzie, by 19-latek z Warszawy regularnie trafiał do bramki Widzewa, Lecha czy Górnika Zabrze.

Nic dziwnego, że młodzi piłkarze ciągle – to nie zmieniło się od czasów późnego PRL – marzą, by jak najszybciej wyjechać z kraju. Z przekonaniem, że im wcześniej tym lepiej, bo braki w wyszkoleniu będą mniej widoczne. Jest jeszcze drugi powód – na nastolatka w Polsce patrzy się jak na rozkapryszone dziecko. Za wcześnie. Za chudy. Za mały. Zbyt mało umie. Brak doświadczenia w walce o coś. A przecież w PKO Ekstraklasie każdy walczy o konkretny cel. Jak nie o utrzymanie (jak połowa ligi) to o puchary lub tytuł mistrzowski. Tu nie ma miejsca na zabawę. Nastolatkowie niech sobie grają w Premier League czy Bundeslidze. U nas dostaną szansę od czasu do czasu, głównie końcówka meczu, gdy ktoś znacznie bardziej doświadczony nieco się już zmęczy.

Co więcej. Liczba obcokrajowców w składach naszych drużyn sprawia, że tuż przed rozpoczęciem meczu selekcjoner może skreślić kilkanaście nazwisk. To ułatwienie – wystarczy skupić się na tych kilku Polakach biegających po boisku. To oczywiście sarkazm… Nasze kluby wciąż nie rozumieją swojej roli w europejskim ekosystemie piłkarskim. Zamiast wychowywać i dostarczać wolą bawić się w domy spokojnej starości.

Z Warszawy na Górny Śląsk

Załóżmy jednak, że oto selekcjoner wybiera się na stadiony. Komu mógłby się przyjrzeć? Na początek skupmy się na tej upragnionej młodości.

Na Górnym Śląsku gra dwóch zawodników, którzy przebyli bardzo podobną drogę. Obaj są synami świetnych piłkarzy, w Legii Warszawa nie dostali szansy, ale odnaleźli się na południu kraju. Ariel Mosór w Warszawie został skreślony ze względu na – jak to oceniono – zbyt niski wzrost. Teraz jednak centymetry nie przeszkadzają mu w regularnej grze w Piaście, a i włoskie kluby, które zainteresowały się piłkarzem, nie wydają się zbite z tropu.

Ojca Szymona Włodarczyka nazywano ”Nędzą”, a junior jest potwierdzeniem, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. W trudnych sytuacjach potrafi strzelić gola, a w tych prostych potrafi się pomylić. Jednocześnie Włodarczyk ma nos do bramek, co udowodnił po przenosinach z Legii do Górnika. Za chwilę znów może pakować walizki, by trafić do innego klubu. Jednocześnie młody napastnik strzelający regularnie gole? To nie zdarza się często w Polsce.

W Piaście zimą bardzo dobrze wyglądał Gabriel Kirejczyk. 19-latek dysponuje świetną fizycznością i wygląda na przebojowego człowieka.

Zostańmy jeszcze na chwilę na południu kraju. W Cracovii w poprzednim roku pokazał się Jakub Myszor, ale błyski były za rzadkie, by nazwać go odkryciem Ekstraklasy. W tym przypadku znów mówimy o synu piłkarza, a skrzydłowy Pasów odziedziczył po tacie charakter do piłki. Tam, gdzie innych spala trema, on dostaje motywacyjnego kopa. Im większa presja, tym lepiej się czuje. Ale to musi się przełożyć na większą regularność i liczby.

Lider z Częstochowy

W Zagłębiu wielkie nadzieje wiążą z Tomaszem Pieńko. To 19-letni ofensywny pomocnik, a czasami i napastnik. Bezkompleksowy i pełen potencjału. Wystarczy popytać o niego w otoczeniu juniorskich reprezentacji Polski, by usłyszeć, że to olbrzymi talent, który nie boi się niekonwencjonalnych rozwiązań. Kreatywności w biało-czerwonych barwach jest wiecznie za mało, ale może Pieńko będzie w przyszłości lekiem na całe (przynajmniej na spore) zło? W Lubinie warto zwrócić też uwagę na Łukasza Łakomego.

W zespole Śląska tej wiosny wyróżniać powinni się Łukasz Bejger i Adrian Bukowski. Mają potencjał, a od nich zależy, jak go wykorzystają. Obaj to dopiero melodia przyszłości.

W poprzednim roku kłopoty zdrowotne wyhamowały nieco rozwój Bena Ledermana. Trudno nie mieć wrażenia, że przypadek odgrywa istotną rolę w jego życiu. Gdyby nie pandemia, oblałby testy w Rakowie Częstochowa. Pojawił się wirus, a gracz urodzony w USA, ale mający polskie i izraelskie korzenie został na dłużej pod Jasną Górą. Przez ten czas udowodnił, że nadaje się do ekipy Medalików, a z czasem jego rola tylko rosła. W zimowych sparingach pokazał, że po kontuzji nie ma śladu i wiosną powinien być istotną postacią drużyny zmierzającej po mistrzostwo Polski. A co ważne – w Częstochowie jest w świetnych rękach Marka Papszuna.

W zespole Górnika Zabrze szybkie postępy robił w zeszłym roku Aleksander Paluszek. Gdyby oceniać go przez pryzmat warunków fizycznych i motoryki, to z pewnością nie byłby Paluszkiem a Paluchem. Dobrze radzi sobie w powietrznych pojedynkach, co potrafi przełożyć także na zagrożenie w polu karnym rywali. Wygrywa ponad 70 procent pojedynków w defensywie i regularnie przechwytuje piłki. Statystyki są na solidnym poziomie. Ma też pewien wspólny punkt z graczem, który ostatnio został sprzedany za 20 milionów euro. On też grał na Słowacji. Zupełnie jak Jakub Kiwior…

W Warcie Poznań jest wspomniany Szmyt. Wyciągnięty z niebytu, a łapiący wiatr w żagle. Niezła runda jesienna wystarczyła, by spojrzała na niego Legia Warszawa oraz kluby spoza Polski. Do tego doszły powołania do młodzieżowej reprezentacji kraju. Wielkim atutem młodzieżowca jest uniwersalność. "Dziesiątka", wahadło oraz skrzydło – z umiejętności 20-latka da się korzystać na kilka sposób. Niezły drybling, solidne dośrodkowania i trochę młodzieńczej fantazji. Być może będzie to mieszanka wybuchowa, która w przyszłości poprowadzi Szmyta w kierunku seniorskiej kadry.

Młodzi i... jeszcze młodsi

W drugim poznańskim klubie dość płynnie rozwija się talent wspomnianego Szymczaka, który jest liderem reprezentacji U21. W Lechii warto byłoby się przyjrzeć Jakubowi Kałuzińskiemu i Janowi Biegańskiemu, gdyby nie to, że kariera tego drugiego znalazła się na poważnym zakręcie.

Maika Nawrockiego do kadry przymierzali już Paulo Sousa i Czesław Michniewicz. Do trzech razy sztuka? Co rundę mężnieje i łapie doświadczenie, a kadra zdaje się być coraz bliżej...

Skoro Legia to także Kacper Tobiasz. Co ma robić bramkarz? Pomagać w zdobywaniu punktów. Tobiasz idealnie sprawdza się w tej roli, bo jesienią kilkukrotnie ratował Legię, co dawało wymierne efekty widoczne w tabeli. Aż nie chce się wierzyć, że była to pierwsza pełna runda golkipera w PKO Ekstraklasie. Zasmakował smaku mundialu w roli czwartego bramkarza i nic nie wskazuje, by był to koniec przygody z kadrą. Strach kreować jego limit, skoro początek był tak dobry. Luz, pełen spokój i przekonanie, że może być tylko lepiej. Takie nastawienie widoczne jest w trakcie rozmów z bramkarzem Legii.

Naturalnym kandydatem powinien być też nieco starszy w tym gronie i bardziej doświadczony Bartosz Slisz. W Legii powstało założenie, że biega zbyt wiele i chce za bardzo. Obecny sezon zaczął się od ciosu, bo usiadł na ławce. Potem nastąpił przełom i okazało się, że może odkrywać się w roli nowoczesnego defensywnego pomocnika. Jesień była wartościowa i rozwojowa. W kontekście małej konkurencji wśród "szóstek", Sousa szybko może zacząć rozważać powołanie legionisty o fantastycznych atrybutach wydolnościowych. Ma pole do poprawy w kwestiach piłkarskich, co przyznają też władze Legii.

Skoro 19-latków grających regularnie w lidze nie ma zbyt wielu, często z wielkimi nadziejami spoglądamy na jeszcze młodszych piłkarzy, którzy wbrew systemowi zdołali już teraz przebić się do Ekstraklasy. 16-letni Krzysztof Kolanko z postury wygląda na dzieciaka, ale jak odbierze piłkę raz, drugi, a potem zagra ją do przodu – humory rywalom rzedną. Wszystko wskazuje na to, że Adrian Przyborek będzie pierwszym piłkarzem z rocznika 2007 w Ekstraklasie. Oczywiście, oni do pierwszej reprezentacji mają jeszcze daleko, ale warto monitorować ich rozwój. Inna sprawa – nigdy nie można mieć pewności, jak poradzi sobie dany piłkarz w nowym otoczeniu. Bartosz Kapustka w kadrę Adama Nawałki wszedł z marszu. Warto też mieć na uwadze Mateusza Kowalskiego z Jagiellonii.

Krzysztof Kolanko podpisał nowy kontrakt z Górnikiem Zabrze.
🤍💙❤️
🎥 Zapraszamy do wysłuchania wywiadu z naszym pomocnikiem.
Link ➡️ https://t.co/8FFRB1jqPv pic.twitter.com/e6uAmsFSSu

— Górnik Zabrze (@GornikZabrzeSSA) October 5, 2022

Warto jechać też do Radomia

Na uwadze warto mieć także zawodników, którzy byli na liście Czesława Michniewicza.

Wygląda na to, że z problemami zdrowotnymi wreszcie uporał się Bartosz Salamon. Michniewicz długo czekał na niego w zeszłym roku, w końcu stracił nadzieję, a nawet nazwał piłkarza Lecha hipochondrykiem. Gdyby nie przedłużający się powrót po kontuzji, zimę Salamon pewnie spędziłby w Katarze, ale teraz znów wrócić zapewne w orbitę zainteresowań. W 2022 zagrał jeden mecze w kadrze i wypadł na tyle dobrze, by nadal brać go pod uwagę.

W Lechu pewniakiem do powołań powinien być Michał Skóraś, który przecież ma już w CV udział w mistrzostwach świata.

Na pewno warto wziąć pod uwagę pomocników Pogoni – Sebastiana Kowalczyka i Mateusza Łęgowskiego. Michniewicz ciepło spoglądał także w kierunku Patryka Dziczka wracającego do piłki po wielkich perypetiach zdrowotnych. Na liście byłego selekcjonera zawsze był też Bartosz Kapustka, powołania otrzymywał Patryk Kun, blisko był Bartosz Nowak.

Na radarze Michniewicza był też… Dawid Abramowicz z Radomiaka. Dzięki profesjonalizmowi wyrósł na czołowego lewego obrońcę w lidze. Kluczem do sukcesu może być sok z buraków przechowywany litrami w jego radomskiej piwnicy. Jest drugim najczęściej dośrodkowującym graczem ligi z lewej flanki, a także bryluje w aspekcie parametrów motorycznych. Przy odpowiednim wykorzystaniu może być ciekawą alternatywą na swojej pozycji, która wiecznie cierpi na niedobór opcji. Santos w portugalskiej kadrze powoływał debiutantów powyżej 30 roku życia.