20 lut 2023 | Lekkoatletyka

Lekkoatletyka. Anna Kiełbasińska: wysiłek, który wykonujemy nie jest zdrowy. To "patologia"

Natalia Kaczmarek, Justyna Święty-Ersetic, Iga Baumgart-Witan, Anna Kiełbasińska (fot. Getty Images)

Staram się uświadamiać kibiców, że każdy z nas – sportowców – ma problemy. Mamy kontuzje, chorujemy. Wysiłek, który wykonujemy, nie jest zdrowy. To, mówiąc wprost, patologia. Pokazuję na co dzień, jak to wygląda, nie po to, by się żalić – mówi Anna Kiełbasińska. Polska biegaczka nie ukrywa, że myśli o zakończeniu kariery, a chciałaby to zrobić, nadal osiągając świetne wyniki.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Mistrzostwa Polski... podbiły świat. Giganci oglądają nasze plecy!

Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Mistrzostwa Polski zakończyła pani ze srebrnym medalem i czasem 51.33. Jak nastrój po starcie?
Anna Kiełbasińska: – Miałam za zadanie biec za Natalią i się jej trzymać, jak najdłużej mogę. Zadanie w miarę wykonałam. Gdybym miała wyższy tor i przewagę w postaci dwóch zbiegów, które dają prędkość za darmo, to może urwałabym więcej z wyniku.

– Natalia po raz kolejny pobiła rekord Polski. Robi wrażenie?
– Pewnie, że tak! Jaram się tak wysokim poziomem. Sport polega na rywalizacji. Jestem nakręcona.

– Kosmiczny rekord wykręciła też Femke Bol – 49.26.
– Gdy biega się z Bol, to nie wiadomo, czy już dzieli nas zbyt duża odległość, czy jeszcze jest ok. Pobiła rekord świata. Jest naszą rywalką na europejskich bieżniach. Fajnie zbierać takie doświadczenie i wyczucie, biegając z nią. Widziałam, co ona wyczynia na zgrupowaniach w RPA. Mogłam poczuć, że nie jestem w formie. Ona jest wybitna.

– Nadal jest radość z biegania?
– Nie robię żadnych przystanku w "drodze do...". Staram się korzystać z każdej chwili. Chcę się spełniać, odhaczać kolejne cele. Gdy zakończę karierę, nie chcę mieć sobie niczego do zarzucenia. Analizy i taktyki w sporcie oznaczają, iż jesteśmy profesjonalistami. To nieodłączny element.

– Z tym końcem kariery tak na poważnie?
– A czy powiedziane jest gdzieś, że karierę trzeba kończyć tylko i wyłącznie, jeśli pojawiają się złe wyniki? Nie! Luksusem jest zakończyć karierę, gdy jest się na wysokim poziomie. Fajnie byłoby, gdybym była tą szczęściarą, która mogłaby tak zrobić.

– Oby jak najpóźniej?
– Nie do końca!

– Uśmiech nie schodzi z pani twarzy. To dobry prognostyk!
– Po to kontynuuję karierę, by cieszyć się sportem. Mogłabym zakończyć tę przygodę. Nikt mi nie każe tego robić. Po poprzednich dwóch sezonach jestem bardzo usatysfakcjonowana. Zrobiłam więcej, niż założyłam. Póki zdrowie dopisuje, będę wykonywać pracę, którą kocham. Nadal się spełniam.

– Z jakimi ambicjami leci pani do Stambułu?
– Medalowymi. Chciałabym pobić rekord życiowy. Fajnie byłoby być – chociaż w hali – drugą Polką, która łamie jakąś granicę. Pokazałam w Toruniu, że jestem w stanie to zrobić.

– Jak będzie ze sztafetą? Są nowe wieści?
– Nadal nie mam żadnych informacji. Nie jestem pewna tego, co będzie. Nie mam za bardzo kontaktu z trenerem kadry. Nie wiem o niczym. Dowiaduję się na ostatnią chwilę. Otrzymuję sprzeczne informacje. Tyle.

"Aniołki" bez "Aniołków". Kolejne osłabienie polskiej sztafety

Czytaj też

Sztafeta 4x400 metrów będzie osłabiona podczas HME w Stambule (fot. Getty)

"Aniołki" bez "Aniołków". Kolejne osłabienie polskiej sztafety

– Zdrowie dopisuje?
– Zaczęłam się przyzwyczajać do pewnych sytuacji. Staram się uświadamiać kibiców, że każdy z nas ma problemy. Mamy kontuzje, chorujemy. Wysiłek, który wykonujemy, nie jest zdrowy. To, mówiąc wprost, patologia. Pokazuję na co dzień, jak to wygląda, nie po to, by się żalić. Tak wygląda życie profesjonalistów. Formułki: "Jest dobrze", "Wszystko idzie w dobrym kierunku", to nie wszystko. Trenuję z ludźmi z innych krajów i każdy z nich też ma kłopoty. Pracujemy ciałem. Jeśli ono szwankuje, nie jesteś w stanie wykonywać obowiązków w pełni. Nadal mam problemy z Achillesami. Codziennie na noc nakładam okłady przeciwzapalne. Robię ćwiczenia. Pojawiam się u fizjoterapeutów. Mam masaże. Staram się być naturalna i szczera. Nie szukam wsparcia na siłę, ale za każde dobre słowo dziękuję.

– Zobaczymy panią również na krótszych dystansach?
– Jestem sprinterką i zawsze będę biegała na 100 oraz 200 metrów. Dalej jestem na poziomie życiówek. Dzięki temu mogę szybko biegać 400 metrów.

– Na co dzień współpracujecie z Pią Skrzyszowską. Jak wyglądają wasze dni?
– Trenujemy razem dzień w dzień. Spędzamy wspólnie dużo czasu. Mieszkamy razem w pokoju. Jest mi niesamowicie przykro z powodu jej kontuzji. Sport bywa przewrotny i okrutny. W jednej sekundzie myślisz o biciu rekordu świata. W drugiej zastanawiasz się, czy w ogóle będziesz w stanie biegać. Nie da się przygotować na takie chwile. Gdy dzieją się złe chwile, pojawia się szok. Na szczęście Pia jest twarda i zmotywowana. Ma wokół super ludzi, którzy o nią dbają. Staram się jej przekazywać własne doświadczenia. Sama wracałam po ciężkiej kontuzji. Wiem, co czuje, ale szybko wróci i będzie biła rekordy.

– Jak będą wyglądały pani najbliższe dni?
– Nie wiem, czy nie poproszę trenera o dwa luźniejsze dni. Bierze mnie lekkie przeziębienie. Na pewno nie przestanę trenować. Ciało musi być przygotowane.

"Aniołki" bez "Aniołków". Kolejne osłabienie polskiej sztafety