PKO Ekstraklasa. Młodzieżowiec Jagiellonii Białystok ma marzenie wyjechać na zachód. Rozmowa z Kubą Lewickim

"Waldemar Fornalik zrezygnował, bo miał dość kłamstw" [WYWIAD]

Raków ma problem. Napastnik wypada na dłużej

Czytaj też

Raków ma problem. Napastnik wypada na dłużej

Robert Bońkowski, TVPSPORT.PL: – Sportowe tradycje odziedziczyłeś po ojcu?
Jakub Lewicki, Jagiellonia Białystok: – Tata też grał w piłkę i podobnie jak ja w Jagiellonii, tylko że wówczas Jaga grała na poziomie czwartej ligi. Awansował z Jagiellonią do trzeciej i drugiej ligi. Rozegrał też mecze w pierwszej lidze w Świcie Nowy Dwór Mazowiecki. To on mnie przekonał do piłki. Zresztą od trzeciego roku życia ja i piłka przyciągaliśmy się jak magnes.

– Podobno bywałeś leniwy na treningach, ale ostatecznie szybko ojca sportowo przerosłeś…
– Czasami sam tata ze mnie w ten sposób żartuje, ale nie biorę takich rzeczy do głowy, choć faktem jest, że gram na wyższym poziomie rozgrywek. Skupiam się na codziennej pracy w klubie. Z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że wszystko podporządkowuję pod to, by być dobrym piłkarzem.

– Wszystko?
– Tak, całe moje życie, moją codzienność. Począwszy od szkoły, przez relacje koleżeńskie, aż po takie szczegóły, jak dieta. Nie jadam na śniadanie płatków z mlekiem. Wolę zjeść coś z większą ilością białka, bo to jest mój akumulator na resztę dnia. Od kilku lat uczęszczam na dodatkowy angielski, mam też lekcje indywidualne. Chcę uczyć się języków.

– Przydatne za granicą, czyli przygotowujesz się pod transfer!
– Nic z tych rzeczy. Do tego jeszcze daleka droga. Języki potrzebne są w życiu codziennym, w porozumiewaniu się z kolegami w szatni.

– Podobnie, jak wielu piłkarzy, zaczynałeś na innej pozycji?
– Zaczynałem, jako prawoskrzydłowy w U-15. Rok później zacząłem odczuwać pewne braki… Ojciec widział mnie zawsze na lewej obronie, mówił, że zdecydowaną większość swojego potencjału wykorzystam na tej pozycji. Po rozmowach z trenerem Hermesem doszliśmy do wniosku, że optymalna będzie dla mnie lewa obrona.

– Do Jagiellonii trafiłeś z MOSP-u Białystok.
– Mam stamtąd wiele dobrych wspomnień. Jeździliśmy na wiele turniejów. Braliśmy udział w zawodach między innymi na Litwie. Tam miałem pierwsze mecze z wielkimi zespołami. Rywalizowaliśmy z młodzieżowcami Arsenalu, czy Juventusu i Milanu. Już w wieku młodzieżowym było czuć różnicę, że graliśmy z silniejszym rywalem.

– Mogłeś być dziś w zupełnie innym miejscu, bo zainteresowana tobą była Legia Warszawa…
– To było podczas zawodów wojewódzkich. Reprezentacja Podlasia pojechała na ogólnopolskie zawody. Dobrze grałem i po turnieju dowiedzieliśmy się z tatą, że trzy kluby chciałyby mnie w swoich szeregach. To była Legia, Pogoń i Jagiellonia. Z przyczyn oczywistych wybraliśmy Jagiellonię, bo Białystok, to miasto, w którym się urodziłem, mam tu znajomych i rodzinę. Nie wiem, czy byłbym w stanie poradzić sobie sam w innym mieście, mieszkając w bursie, z dala od bliskich. Byłoby trudno. Nie żałuję, że postawiłem na Jagiellonię, bo dziś z dumą reprezentuję żółto-czerwonych.

– Słyszę często na twój temat, że Jagiellonia nareszcie dorobiła się młodego, lewego obrońcy, który dobrze rokuje na przyszłość. Przyjmujesz komplementy?
– Takie pochwały odbieram z dużym dystansem, choć miło jest usłyszeć coś pozytywnego o sobie. Ale bywam w szatni i przez tatę przestrzegany, że dziś może i jestem chwalony, za to jutro opinia kibiców może nie zostawić na mnie suchej nitki. Wiem, że dużo pracy mam do wykonania, aby być kompletnym zawodnikiem. Dlatego moją dewizą jest pokora i ciężka praca.

– Jakie są dziś pokusy dla młodych piłkarzy, które mogą niszczyć karierę?
– Chyba podobne, jak przed laty, czyli np. alkohol. Ja jestem świadomy i wszelkie używki odstawiłem na bok. W ogóle mam teraz czas osiemnastek moich rówieśników. Tych imprez jest naprawdę dużo. Jeśli pokrywają się z meczem, to z nich rezygnuję. Jeśli mogę skorzystać z zaproszenia, to wracam o konkretnej godzinie do domu, żeby następnego dnia być gotowym na trening. Regularnie śpię po osiem, dziewięć godzin. Zauważyłem różnicę w moich treningach, gdy mniej sypiałem. Bardzo tego pilnuję.

– A koleżanki?
– Oczywiście, że są w życiu każdego chłopaka. Ostatnimi czasy rozmawiałem nawet w tym temacie z trenerem. Doszliśmy do wspólnego wniosku, że na wszystko trzeba w życiu znaleźć czas, a relacja z dziewczyną jest dodatkowym elementem w planie dnia, przecież trzeba te relacje podtrzymywać. Wiem, że byłbym w stanie pogodzić sport, szkółkę, dodatkową naukę i spotkania z dziewczyną, ale dziś nie jest mi to potrzebne. Jestem na takim etapie mojej przygody, że muszę teraz poświęcić się i podporządkować w całości piłce oraz oczywiście nauce.

– Masz jeszcze brata, który udzielał się artystycznie. Jeśli nie wypali kariera piłkarska, to stworzycie muzyczny duet?
– Ha, ha! Nie ma takiej możliwości. Ja i mój brat, to dwa oddzielne światy. Ja jestem sportowcem, on artystą. Gra na akordeonie, ale na pewno nie stworzymy duetu! Poza tym nie mam zdolności artystycznych.

– A ty jakie masz pasje poza piłką nożną?
– Lubię zagrać w siatkówkę, ale mam też takie dni, gdy marzę tylko o odpoczynku. Wtedy zazwyczaj włączam jakieś gry.

– W jednej z rozmów wspomniałeś, że dużą zasługą ojca jest to, że jesteś tu, gdzie jesteś…
– Bo to prawda. Tata jako pierwszy mną kierował, podpowiadał. Był moją pierwszą pochwałą i moją pierwszą krytyką. Jest do dziś moim mentorem. Sporo rozmawiamy o piłce. On mi wytłumaczył, jak bardzo ważny jest luz na boisku. Gdy zaczynałem grywać w piłkę, to bywałem spięty. Teraz nie mam z tym problemu.

– Poważne kontuzje szczęśliwie cię omijają.
– Poważne kontuzje tak, ale miałem już w swojej przygodzie z piłką moment, który pozwolił mi zrozumieć, że nie zawsze będzie pięknie. Miałem około 15 lat. Chodziło o przeciążenia w okresie wzrostu i dojrzewania, ale mam to za sobą.

– Jak dziś 18-letni piłkarz utrzymuje relacje ze starszymi z drużyny?
– Wspieramy się, ale jak to w szatni piłkarskiej bywa, młodzi mają dodatkowe zadania. Na pewno jest to przydatne dla starszych zawodników, a czy wychowawcze dla tych, którzy to robią? Może nieco też.

Raków ma problem. Napastnik wypada na dłużej

Czytaj też

Raków ma problem. Napastnik wypada na dłużej

Afera z VAR. Nawet Marciniak to za mało, by coś szybko poprawić

Czytaj też

Afera z VAR. Nawet Marciniak to za mało, by coś szybko poprawić

– A o co dokładnie chodzi?
– Z opowieści wiem, że juniorzy musieli dawniej np. po meczach umyć starszym piłkarzom buty. Tych zwyczajów już nie ma, a przynajmniej mnie nie spotkały, ale są inne, na przykład przeniesienie lodówki z napojami z bazy na boisko treningowe i z powrotem. Tym często się zajmuję z rówieśnikami.

– Ostatnie lata, to transformacja Jagiellonii. Wielu młodych dostało szansę gry, to słuszny kierunek? A może to powód tego, że dziś Jagiellonia jest w tym miejscu, gdzie jest?
– Dla mnie to na pewno dobry kierunek, bo sam z tego skorzystałem. Trener Piotr Nowak zabrał mnie na pierwszy obóz przygotowawczy. Wtedy odbiłem się od ściany. Miałem duże braki, byłem niepewny swoich umiejętności. Teraz jest już znacznie lepiej. A czy Jagiellonia jest w tym miejscu przez zbyt dużą liczbę młodzieżowców? Nie uważam tak. Oczywiście, że młodzieżowiec ma większe ryzyko popełnienia błędu, natomiast każdy je popełnia. Później w szatni sobie te sytuacje po męsku wyjaśniamy.

– Twoje najlepsze wspomnienie z piłką?
– Bezapelacyjnie debiut w Jagiellonii na początku września ubiegłego roku. To był dwumecz. Najpierw zagrałem kilkadziesiąt minut przeciwko Odrze Opole w Pucharze Polski, a następnie zadebiutowałem w ekstraklasie z Zagłębiem Lubin.

– Pamiętasz tamten moment?
– Bardzo dokładnie. Trener Maciej Stolarczyk zapytał mnie, czy czuję się na siłach, by zagrać w meczu z Zagłębiem, bo jest na to duża szansa. Odpowiedziałem, że oczywiście. Ale chwilę przed meczem były fatalne. Krew z nosa polała mi się na rozgrzewce. Musiałem grać z wacikiem, bo nie mogliśmy tego zatamować. Bałem się, że zostanę okiwany, że popełnię błąd, przez który stracimy gola, to duża presja. Ale z każdą chwilą na boisku byłem spokojniejszy. Dziś wychodzę na mecze ekstraklasy pewny swego. Wiem, że mogę tej drużynie pomóc.

– Zrobiłeś to na przykład przeciwko Pogoni. Asystowałeś przy golu Jesusa Imaza.
– To było wypracowane. Cieszę się z tej asysty i mam nadzieję, że w kolejnych meczach dołożę kolejną cegiełkę w postaci kolejnej asysty. A może nawet bramki? Kto wie!

– To nad czym musisz jeszcze pracować?
– Jest wiele elementów do poprawy w obronie i w ataku, ale także do doskonalenia. Między innymi nad dośrodkowaniami w biegu. Asysta przy golu Jesusa Imaza, to był efekt moich ostatnich indywidualnych treningów. Dużo ćwiczyłem też dodatkowo z Mateuszem Kowalskim. Ja mu dośrodkowywałem, on kończył głową.

– Chciałbyś pójść jego drogą?
– Mówisz o transferze? W przyszłości z pewnością tak, ale teraz chcę zbierać doświadczenie w każdym meczu Ekstraklasy i dawać z siebie coraz więcej. Moim celem jest gra dla Jagiellonii, godne reprezentowanie "Jotki" i zdanie matury, którą mam za rok. Chciałbym maturę zdać w Polsce. A później? Czas pokaże.

– A jaki kierunek byłby wymarzonym?
– Mam popuścić wodze fantazji?

– Śmiało!
– Dla piłkarzy z moich pozycji dobrymi ligami do rozwoju jest włoska Serie A lub niemiecka Bundesliga. Chciałbym trafić do jakiegoś klubu z tych lig, to jest moje sportowe marzenie. Wiem, żeczeka mnie jeszcze ogrom pracy, ale wszystko przystosowuję pod to, by grać na jak najwyższym poziomie. A później? Jestem kibicem Realu Madryt, więc ścieżka jest oczywista! To już pół żartem… No i seniorska reprezentacja, ale pod tym względem na razie pnę się po drabinie młodzieżowych reprezentacji. Głęboko wierzę ,że na wszystko przyjdzie czas.

– Przyjdzie też czas na wyjazdowe zwycięstwo Jagiellonii Białystok w tym sezonie?
– Mogę zapewnić, że cała drużyna ma głód zwycięstwa wyjazdowego i wierzę, że już przy najbliższej okazji to nam się uda.

– Wcześniej mecz z liderem ligi Rakowem Częstochowa.
– Zważywszy na to, że Raków nie kreuje sobie w tym roku zbyt wielu okazji bramkowych, to liczę, że tym razem będzie podobnie, my z kolei z przodu będziemy w stanie zagrozić ich bramkarzowi i wierzę, że w piątkowy wieczór kibice Jagiellonii będą mieli powód do świętowania zwycięstwa. Mogę mówić za siebie, jeśli będzie mi dane zagrać, to zrobię wszystko, byśmy wygrali.

Afera z VAR. Nawet Marciniak to za mało, by coś szybko poprawić

Czytaj też

Afera z VAR. Nawet Marciniak to za mało, by coś szybko poprawić