– Tak samo, jak Herthę Berlin?
– Hertha to cudowne wspomnienia – piękne miasto, pierwsze kroki w zawodowej piłce oraz wspaniały trener bramkarzy.
– Enver Maric.
– Zawdzięczam mu wiele, bo nalegał na sprowadzenie mnie do Berlina. Tak naprawdę to właśnie Maric nauczył mnie bramkarskiego fachu! Czasami powstrzymywał moje zapędy.
– Byłeś młody i... chętny do pracy?
– Powiedziałbym nawet, że byłem "ogierem", którego trudno było okiełznać. Czas w stolicy Niemiec śmiało mogę nazwać szkołą życia. To wtedy zrozumiałem, czym jest zawodowa gra w piłkę nożną. Dziś na samo wspomnienie tak ciężkich treningów bolą mnie różne partie ciała…
– Obecnie też nie narzekasz na brak zajęć.
– To prawda, jestem bardzo zapracowany. A nie ukrywam, że pewne nawyki wyniosłem z domu rodzinnego. Sam dobrze wiesz, jakie to były czasy.
– Ojciec był chyba wojskowym?
– Zgadza się, a mama pracowała w księgowości. Rodzice imponowali mi sumiennością i podejściem do obowiązków, co miało wpływ na moje postępowanie. Od dziecka lubiłem wszelkie prace domowe, nie miałem oporów, by pomagać w codziennych zajęciach. To mi zostało, lubię rozpocząć dzień z nakreślonym planem działania. Taki już po prostu jestem.
– To już wiem skąd to profesjonalne podejście do zawodu.
– Tak było od zawsze, a przecież czasem brakowało sprzętu, nie było też jeszcze orlików. Mimo tych niedogodności miałem satysfakcję z każdego treningu.
– Po niedawnym meczu z Liverpoolem pewien zgrywus zadał mi pytanie o kierunkowy numer do Manchesteru. Sugerował nawet, że numer zmienił się na 0-7…
– Miałem podobną sytuację z Pawłem Abbottem, z którym przyjaźnię się od lat.
– Kojarzę, grał między innymi w Preston, do którego wypożyczony był swego czasu Beckham.
– Tak, a Paweł był jeszcze w Huddersfield i Swansea. Spotkanie Liverpoolu z United oglądaliśmy wspólnie i nie ukrywam, że po końcowym gwizdku minę miałem nietęgą. Oczywiście w przeciwieństwie do Abbotta, który nawet uwiecznił te niezbyt przyjemne dla mnie chwile. A następnego dnia przywitał mnie słowami: – Wiesz, o której wstałem? O siódmej!
– Po serii dobrych występów skumulowało się wiele niesprzyjających okoliczności, co było widoczne na boisku. W takim meczu musisz zachować koncentrację przez ponad 90 minut, a co najważniejsze – musisz być w pełni przygotowanym. Nie na 90, czy 95 procent, ale właśnie na 100! W tej fazie sezonu powoli pojawia się zmęczenie, a Manchester rywalizuje przecież na kilku frontach. Na Anfield wszystko sprzysięgło się przeciw nam! Być może byłoby inaczej, gdyby Rashford wykorzystał choć jedną sytuację? Ale to tylko gdybanie, czasu nie cofniemy i trzeba żyć dalej.
– Dołączyłeś do krytyków "naszego" bramkarza?
– Absolutnie! Nawiasem mówiąc, przeżyłem podobny koszmar w meczu z Hiszpanią, przegranym 0:6.
– To było straszne…
– Hiszpanie udzielili nam srogiej lekcji i byłem zadowolony, że skończyło się na sześciu golach. A jeśli chodzi o Davida – uważam, że od kilku lat należy do najsilniejszych punktów zespołu. Bramkarza powinno się oceniać przez pryzmat całego pobytu w klubie, a nie zapominajmy, że De Gea broni w Manchesterze od 10 lat.
– I ma ponad 400 spotkań, na dodatek w niezbyt sprzyjającym czasie.
– Otóż to! I dlatego apeluję, by spojrzeć na niego przychylnie, bo często bywał wybierany piłkarzem sezonu Manchesteru United. Nie zapominajmy, że to największy klub na świecie i mówię to z pełną odpowiedzialnością.
– To balsam dla moich uszu…
– United ma nieprawdopodobną liczbę fanów, o czym miałem okazję się przekonać. Przez tę dekadę De Gea przebił osiągnięciami wielu świetnych bramkarzy, ale na swoje nieszczęście trafił na czas transformacji.
– To prawda, bo ty akurat trafiłeś na lepsze czasy.
– I wywalczyłem cztery tytuły. A David jest wyśmienitym bramkarzem, który dawał i daje drużynie coś ekstra.
– Coś jak Kuszczak w meczu Wigan – West Bromwich!
– Niech będzie, ale zauważ, że w przypadku Davida chodzi o masę takich interwencji! Ile razy ratował zespół przez tych 10 lat?! Oddajmy mu to, bo zasługuje na słowa uznania. Miewał wprawdzie słabsze momenty, nie pomagały mu zapewne spekulacje dotyczące rywalizacji z Hendersonem, ale to wciąż znakomity fachowiec.
– Jak duży wpływ na formę mają przeciągające się negocjacje?
– Ogromny. Nie wpływają dobrze, jesteśmy tylko ludźmi. Każdy pracuje niby na swój rachunek, więc czasem wydaje się nam, że zasługujemy na podwyżkę, a spotykamy się z niezrozumieniem. W takich sytuacjach trudno o koncentrację.
– A to rodzi frustrację.
– Tak jest w każdej dziedzinie życia, nie tylko w sporcie.
– Jeśli pozwolisz, to chciałbym powrócić do sezonu 2009-2010 i porażki z Fulham 0:3.
– Pamiętam ten mecz, był szpital w zespole!
– To prawda, bo miałeś przed sobą dość eksperymentalną linię obrony z Carrickiem, Fletcherem i De Laetem.
– Był jeszcze Evra.
– Racja. Wtedy gościłeś w bramce dłużej. Pamiętam pierwszego gola dla Fulham, precyzyjny strzał Danny'ego Murphy'ego, po którym nie miałeś wiele do powiedzenia.
– Czy ja wiem? Poślizgnąłem się, a po meczu sir Alex miał do mnie sporo uwag.
– Ciekawy punkt widzenia.
– Wiesz, grając w najlepszym lub jednym z dwóch najlepszych klubów na świecie…
– Trzymajmy się tej pierwszej wersji!
– No więc, grając w największym klubie, oczekuje się czegoś więcej niż stwierdzenia, że bramkarz nie miał do powiedzenia zbyt wiele. Murphy strzelił kapitalnie, lecz analiza potwierdziła, że w Premier League nie ma miejsca na błędy! Po pierwsze – byłem źle ustawiony. A po drugie – nie spodziewałem się, że rywal zdecyduje się na uderzenie. Poza tym z Fulham nigdy nie grało się łatwo, zwłaszcza na tym ich pachnącym historią stadionie.
– Craven Cottage to magiczne miejsce.
– To stadion z duszą, podobnie, jak stary obiekt West Hamu, czy Highbury w Londynie. Tamta porażka z Fulham bardzo mnie bolała, ale taka jest piłka. Czułem się pewnie, miałem fajną serię i kto wie, jak potoczyłyby się moje losy, gdybym dostał szansę dalszej gry?
– Dlatego wspomniałem o tym meczu.
– Nie zapominajmy, że bramka to szczególna pozycja. Niezwykle ważne jest przygotowanie fizyczne i mentalne. Nie ma półśrodków, zawsze trzeba być przygotowanym na sto procent. Wtedy byłem przekonany, że stać mnie na regularną grę, a jednak po wyleczeniu kontuzji wrócił Edwin. I grał bardzo dobrze, przez długie lata utrzymywał równą formę, choć miał zdecydowanie mniej pracy niż De Gea w ostatnich 10 latach.
– Czy po tej porażce była "suszarka" Fergusona?
– Sir Alex nie był ze mnie zadowolony i kilka razy wybuchnął gniewem. Ferguson bywał surowy, ale wszystkich traktował jednakowo. Czasem dochodziło do napięć, lecz trzeba mu oddać, że umiał obudzić zespół.
– I niechaj żyje jak najdłużej!
– Tego sobie życzmy, jest naszą legendą. Dokonał niebywałych rzeczy. Co godne podkreślenia – widywałem go każdego dnia i zawsze byłem pełen szacunku. Traktował nas jak dzieci, dając jakże potrzebne poczucie bezpieczeństwa.
– Czy nie uważasz, że jesteś bardziej doceniany na Wyspach niż w kraju?
– Nie. I mówię to z pełnym przekonaniem, być może dlatego, że nigdy nie oczekiwałem zbyt wiele i nie miałem specjalnych wymagań. Jestem normalnym człowiekiem, który spełnił marzenia o grze w dobrym klubie.
– Najlepszym!
– Oczywiście! Wydaje mi się, że na Wyspach jestem bardziej rozpoznawalny, bo grałem tam przez długie lata. Kibice w Polsce też znali Kuszczaka, ale bardziej kojarzyli jednak tych regularnie występujących w reprezentacji: Jurka i Artura. W zespole jest miejsce tylko dla jednego, a w tamtym czasie nie narzekaliśmy na bramkarzy. Byli wspomniani Boruc i Dudek, był Fabiański, powoli przebijał się Wojtek Szczęsny. Być może tutaj jest przyczyna? Nie zrozum mnie jednak źle, nie czuję się zapomniany i nie mam powodów do narzekań. Wstaję z uśmiechem, każdego dnia spotykam się z wyrazami sympatii, szczególnie tych z naszego pokolenia. A moja kariera była jaka była, zdarzały się fenomenalne interwencje, zdarzały się także błędy. Normalna rzecz.
– A jak grubą trzeba mieć skórę, by poradzić sobie ze zmasowaną krytyką?
– Trzeba być bardzo odpornym. Po niepowodzeniu zaczyna się jazda bez trzymanki, bo przecież ilu mamy kibiców, tylu specjalistów… Zapewniam, że nie jest to przyjemne. W karierze popełniłem kuriozalny błąd, który w Anglii nie został nawet zauważony.
– A w Polsce znalazłeś się na cenzurowanym.
– To był specyficzny czas, bo przed finałami w Niemczech, więc skumulowało się wiele spraw. Ten błąd w meczu z Kolumbią nie wpłynął aż tak na moje samopoczucie. Cieszyłem się z powołania na mistrzostwa, zresztą w pierwszej połowie 2006 broniłem wręcz fenomenalnie.
– A Karius do dziś nie podniósł się po meczu z Realem.
– Niezręcznie mówić o innych, bo staram się zachowywać neutralność. Ale masz rację, trauma została z nim na zawsze. Karius grał na najwyższym poziomie, ale nawet na takim zdarzają się kiksy. To trochę jak z wyścigami – są kraksy, bo kierowcy jeżdżą na granicy ryzyka. Wiem dobrze, że nawet grając z najlepszymi, można popełnić błąd. Niecodzienna bramka z Kolumbią nie przekreśliła na szczęście mojej kariery. Przed wyjazdem do Niemiec uzgodniłem warunki przejścia do Manchesteru, w którym był fantastyczny czas.
