31 mar 2023 | Skoki

Skoki. Stefan Hula: oglądałem Raw Air i to było... trudne. Zawodników puszczano na stracenie

Umówmy się: mamy belkę 6. Ona jest ustawiona pod narty, nagle odwraca się wiatr – wieje nawet na 0,5 m/s w plecy – kolejny zawodnik nie ma szans – analizuje Stefan Hula, który trzy tygodnie temu przeszedł na sportową emeryturę. W Planicy pomaga polskim sztabowcom, a na rozgrzewkach imponuje skutecznością koszykarskich rzutów.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Loty zabite z premedytacją? Padł mocny komentarz

Cztery lata bez skoków na 250 metrów. On "zabił" latanie!

Czytaj też

Ryoyu Kobayashi w 2019 roku jako ostatni pofrunął na nartach ponad 250 metrów. (fot. Getty)

Cztery lata bez skoków na 250 metrów. On "zabił" latanie!

Mateusz Leleń (TVP Sport): – Udowodniłeś dziś, że jesteś najlepszym koszykarzem w polskich skokach.
Stefan Hula: – Graliśmy o pompki, miałem motywację, aby ich nie robić!

– To nie był przypadek – powtarzalne rzuty. Rękę masz wprawioną.

– Jako dzieciak grałem trochę w szkole. Miałem kumpla, z którym zostawaliśmy po lekcjach pograć. Potem pojawiły się inny sport, któremu musiałem się podporządkować. Ale zawsze na rozgrzewce lubiłem sobie rzucić. A jak jeszcze jest wyzwanie z pompkami! To jakoś udaje się ich uniknąć.

– Na której gwieździe NBA się wychowałeś?
– Od zawsze na pierwszym miejscu byli Kobe Bryant i Lakersi. Bardzo mu i im kibicowałem.

– Skoro Bryant, to może i crossovery?
– Jakbym jeszcze umiał! Jestem shooterem (śmiech). A Brynata śledziłem, sprawdzałem co rano ile rzucił punktów. Potem w erze YouTube'a zaczęło się oglądanie filmików.

– A kto jest najlepszym piłkarzem w polskiej kadrze?
– Piotrek ma klej w nodze. Paweł jest też niezły. Ale my gramy w siatkonogę. W piłkę się boimy, bo to kontaktowy sport, może być jakiś głupi uraz.

– W jakiej roli przebywasz tu w Planicy?
– Jestem tu... gościem. Staram się trochę pomagać. Wczoraj byłem z Krzysiem Miętusem na wieży, nagrywałem mu skoki. Bardzo się cieszę, że mogę tu być. Mogę zwiedzić skocznie, przejść się, zobaczyć jak to wygląda z tej drugiej strony.

– Przygotowanie pod nową pracę?
– Być może, ale nie mogę wiele powiedzieć. Mam nadzieję, żę będę mógł dalej pracować w tym sporcie, żyć nim.

– Byłeś niegdyś przymierzany do pracy z kadrą kobiet.
– W zeszłym roku był poruszany taki temat, ale chciałem wtedy dalej skakać. Dziś te tematy to kwestie niezwiązane ze mną. Sam nie wiem za dużo.

– Jesteś już po drugiej stronie. Co zmieniłbyś w skokach? Co ci przeszkadza?
– Ostatnio oglądałem Raw Air i to było trudne. Wszystkie konkursy praktycznie przynosiły problemy z wiatrem. Denerwowało mnie, że nie czekano aż zawodnik będzie miał równe warunki. Był wiatr w korytarzu, więc puszczamy. Nawet, jeśli na stracenie. To mi się nie podobało, to bym zmienił.

– Czyli korytarze powinno się ustawiać, albo na sam wiatr pod narty, albo na sam w plecy?
– Umówmy się: mamy belkę 6. Ona jest ustawiona pod narty, nagle odwraca się wiatr – nawet na 0,5 m/s w plecy – to zawodnik nie ma szans. Nawet jeśli jest w super formie, skoczy 120 metrów, to i tak nie ma potem szans wygrać. Wiadomo, że telewizja jest ważna, ale jednak wolałbym, aby chwilę czekano.

– W Zakopanem w Pucharze Kontynentalnym było kilka skoków za rozmiar skoczni (140. metr). Dlaczego w Pucharze Świata jury jest bardziej wstrzemięźliwe?

– Cóż...Szkoda, że czasem tak to wygląda, że jeden skok pod HS obniża belkę. Faktycznie na "kontynentalu" w Zakopane było dalekie skoki i sądzę, że oglądało się to fajnie. Niekiedy zdarzają się takie i w Pucharze Świata. Cóż to nie moja kwestia. Co możemy zrobić? Chyba, że wyjdzie jakaś petycja od kibiców!

Cztery lata bez skoków na 250 metrów. On "zabił" latanie!