Malwina Wojtulewicz była na trenerskim szczycie. Teraz ma 25 procent stawki, ale też nowy zapał

Kapitalna Kaczmarek w Katarze! Trzeba na nią uważać

Czytaj też

Kapitalna Kaczmarek w Katarze! Trzeba na nią uważać

>> FAJDEK ZNOWU ZASKAKUJE: MŁOCIARZE SĄ WSZĘDZIE, A LIGA PIŁKARSKA? NIE

W 2019 roku Malwina Wojtulewicz jako trenerka rzutu młotem doprowadziła Joannę Fiodorow do wicemistrzostwa świata, a w 2021 Wojciecha Nowickiego do olimpijskiego złota. Kilka tygodni po powrocie z Tokio dowiedziała się, że duet zawodników postanowił się od niej odłączyć. Joanna zakończyła karierę, a Wojciech uznał, że to idealna kandydatka na jego nową szefową. Sezon 2022, ich pierwszy wspólny w nowych realiach, zakończył się dla białostoczanina mistrzostwem Europy, wicemistrzostwem świata i rzutem na aż 82 metry – najlepszym w tamtym roku na świecie. W tym układzie jednak zabrakło miejsca dla Malwiny. Więc ta zaczęła budować nowy.

Malwina Wojtulewicz wygrała jako trenerka złoto olimpijskie. "A zostało 25 procent pensji"

– Początkowo myślałam, że potrzebuję jakiejś przerwy. Czułam, że żeby dalej pracować jako trenerka, muszę się zresetować i odpocząć od lekkoatletyki jako takiej. Cóż, życie napisało mi inny scenariusz – wspomina Wojtulewicz w rozmowie z TVPSPORT.PL.

Ten "inny scenariusz" zakładał, że żadnej przerwy nie będzie. A potem dowiódł, że niezależnie od okoliczności rozstania trenerki z jej dotychczasowymi zawodnikami (o tych żadna ze stron dotąd nie zdecydowała się opowiedzieć publicznie) jej postać to nadal kluczowy element szkoleniowej układanki w polskim rzucie młotem. W 2021 roku najpierw pod skrzydła Wojtulewicz trafiła Katarzyna Furmanek, a wkrótce potem także Ewa Różańska. Ta druga – obecnie 23-latka – w sierpniu w Monachium sprawiła wielką niespodziankę, sięgając po srebrny medal, a po drodze poprawiając własną życiówkę. – Nieoszlifowany diament z Łęczycy, taki tytuł dajcie – sugerował wtedy nawet sam Piotr Małachowski, który od dawna po cichu starał się pomagać jej w rozwoju kariery. Dziewczyna, która wzięła się w dużym sporcie właściwie znikąd, odpłaciła się za wiarę w nią w rewelacyjny sposób. I dzisiaj – nadal pod okiem Wojtulewicz, dla której zresztą Ewa przeprowadziła się na Podlasie – to szlifowanie nadal trwa. Z tą różnicą, że dzięki Monachium w siedzibie PZLA i ministerstwie sportu Różańska awansowała z tabelki "jeden z talentów" do "medalistka, trzeba chuchać".

– Co dla ciebie znaczy ten nowy trenerski początek? – szczerze pytamy Wojtulewicz. W końcu w Niemczech oglądała z bliska, jak jej byli zawodnicy cieszą się ze złota w męskim konkursie.

– Oczywiście, że musiał minąć czas, a w głowie należało wszystko sobie na nowo posprzątać. Po pożegnaniu z Wojtkiem i Aśką nie ma żadnego żalu, życzę im jak najlepiej. Jedyne, co trochę boli, to że po złocie olimpijskim zarabiam jedną czwartą tego, co powinnam. Ja swoje zdobędę, jeszcze wywalczę, ale zabrano mi wszystkie dodatki, na które – uważam – chyba zapracowałam. To trochę nie fair. Ale poza pieniędzmi mam dzisiaj w sobie ciekawe odczucia. Szczerze? Jaram się, że mam w grupie dziewczyny do ukształtowania, takie na lata, z którymi mogę przejść jako trenerka całą – mam nadzieję – sportową drogę. To inna praca niż z dorosłym mistrzem. Dzisiaj sama sobie chyba chcę udowodnić, że taki proces też potrafię zaplanować z sukcesem. Nie na siłę ani na skróty, tylko pomału. Ale jeśli z Ewą, Kaśką czy Mariką Kaczmarek, którą też trenuję, mi się uda, będę miała gigantyczną satysfakcję. Tu nie chodzi o ludzi, którzy coś o mnie gadają. Tu chodzi tylko o mnie i o dziewczyny – zarzeka się trenerka.

Kapitalna Kaczmarek w Katarze! Trzeba na nią uważać

Czytaj też

Kapitalna Kaczmarek w Katarze! Trzeba na nią uważać

Polka wraca na Diamentową Ligę. Czekali na nią sześć lat

Czytaj też

Polka wraca na Diamentową Ligę. Czekali na nią sześć lat

Nowe centrum polskiego rzutu młotem: Czarna Białostocka, bo tam też mają wszystko

Wojtulewicz cieszy się przede wszystkim, że cicha i nieśmiała sensacja ostatnich ME jej zaufała. Podobno do tego zwykle potrzebuje więcej czasu, a im wyszło jak za pstryknięciem palcami. Jest uparta i dociska się do granic – tak samo jak Nowicki – ale umie słuchać, że czasami wystarczy. Młociarki dogadują się też między sobą, wspierają, kiedy wzajemnie potrzebują pomocy. To dobry fundament, żeby sięgać wyżej.

Jeżeli nic nie przeszkodzi na ostatniej prostej, to Różańska i Furmanek zaczną sezon 2023 już 14 maja. Na początek planowały występ w Kielcach – częstą lokalizację takich inauguracji w środowisku rzutów. Furmanek zresztą stamtąd pochodzi. Pochodzi, ale nie mieszka, bo Wojtulewicz zorganizowała pracę młociarek w Czarnej Białostockiej na Podlasiu. Na miejscu jest siłownia, jest hala, spokój, a dzięki trenerce pojawiło się też porządne koło i plac do rzucania.

– Ewa została nawet zawodniczką Podlasia Białystok. I super, bo mamy tu wszystko, czego potrzeba, a do tego spokój przy planowaniu zgrupowań. Tu naprawdę da się pracować. I żyć. Wiem, że dziewczynom też podoba się taki układ. Nie trzymałabym ich tu przecież na siłę – śmieje się Malwina.

Polka wraca na Diamentową Ligę. Czekali na nią sześć lat

Czytaj też

Polka wraca na Diamentową Ligę. Czekali na nią sześć lat

Syn kontra... ojciec. "Chcę o centymetr poprawić rekord życiowy taty"

Czytaj też

Syn kontra... ojciec. "Chcę o centymetr poprawić rekord życiowy taty"

Różańska bierze na przysiad równowartość dwóch dorosłych facetów. MŚ czekają

– Anita Włodarczyk pokazała, że 80 metrów w żeńskim młocie może być podłogą, a nie sufitem. Teraz na podobny poziom wzbijają się Amerykanki. Jak myślisz, za ile lat na takich odległościach będą leżały medale wielkich imprez? – pytamy trenerkę. – Kiedyś tak będzie, ale to nie scenariusz na najbliższy czas. Jestem prawie pewna, że ile by te dziewczyny teraz nie narzucały za oceanem, to gdy przyjadą na MŚ do Budapesztu, do Europy, to zatrzymają się na maksymalnie 77-78 metrach. A medale będą wisiały pewnie jeszcze trochę niżej – przekonuje. A skoro tak, to znak, że Różańska ma jeszcze czas, aby dogonić ten pociąg.

Podobno wszystko idzie w dobrą stronę. Do grudnia leczyła kontuzje, ale to – zapewniała niedawno sama młociarka – już przeszłość. Silna jak byk dziewczyna przysiadła niedawno ze sztangą ważącą 190 kilogramów. Zarzut robi już ze 125 kg. To kosmiczne wyniki. Aż za dobre, a jej i tak jest nadal mało. – Trenerka zabrania mi więcej, boi się o mnie, a ja tak chcę – sama śmiała się po dekoracji medalem w Monachium. Trenerka ostrzega ją jednak, że z taką bazą siłową teraz najważniejsze jest rzucanie. Chodzi o to, żeby całą moc, która w niej drzemie, umieć wsadzić w młot, a nie w powietrze. Niedawno panie na stałe wprowadziły do zajęć 6-kilogramowy młot (w zawodach rzuca się "czwórką"). "Piątką" ostatnio udało jej się machnąć 65 m, czyli o trzy dalej niż w ubiegłym, przełomowym roku. To ciężar, którym rzucają chłopcy do 18. roku życia. W tym gronie – porównując do list z sezonu 2022 – miałaby trzeci rezultat w Polsce. A przecież Ewa jest kobietą.

– Wszędzie robi postępy. Mam przewidywania, co to może dać od czerwca albo lipca, ale i świadomość, że mówimy o sporcie. Odpukać, ale tu wszystko może się zdarzyć. Wiecie o tym doskonale. Kibicujcie nam. Jeżeli ominą nas problemy, będzie dobrze. Niekoniecznie od razu, już teraz. Niech będzie dobrze przez następne dziesięć lat – ma nadzieję Wojtulewicz. Nadzieję, ale i nowy trenerski zapał – niezależnie co i komu chce jeszcze udowodnić. – Marzy mi się, żeby otworzyć agroturystykę i zaszyć się na tym odludziu na zawsze. Ale to kiedyś. Na razie jest sport.

Syn kontra... ojciec. "Chcę o centymetr poprawić rekord życiowy taty"

Czytaj też

Syn kontra... ojciec. "Chcę o centymetr poprawić rekord życiowy taty"