Damian Wrzesiński przed walką o pas IBO: to najlepszy czas, by się sprawdzić. Jestem gotowy!

CZYTAJ TAKŻE: Przełom w sprawie walki Usyka w Polsce. Mamy nowe wieści

Mariusz Wach spełnił marzenie cierpiącego kibica. "Imponująca determinacja"

Czytaj też

Mariusz Wach spełnił marzenie cierpiącego kibica. "Imponująca determinacja"

Mateusz Fudala, TVPSPORT.PL: – Ostatnie kilkadziesiąt godzin dla wielu pięściarzy to newralgiczny czas zbijania ostatnich kilogramów. Jak u ciebie wygląda ten proces?

Damian Wrzesiński, pięściarz grupy Tymex Boxing Promotions: – Nie mam z tym większych problemów, na pewno jest lepiej, niż przed ostatnią walką, kiedy ostatniego dnia przed ważeniem "zjeżdżałem" ze zbyt wysokiego pułapu. Wyciągnąłem wnioski i teraz jest dobrze. Pracuję z dietetykiem Łukaszem Czerwińskim, wszystko mam rozpisane i widzimy, że podczas tych przygotowań ważyłem kilogram mniej, niż przed poprzednią walką. Kilogram przy naszej wadze to bardzo dużo. Czuję, że będzie moc.

– To będzie twoja trzecia walka w kategorii superpiórkowej (do 58,9 kg – red.). Jak się czujesz w tej wadze?

– Już od dawna wiedziałem, że to kategoria dla mnie. Od początku w boksie zawodowym powinienem walczyć w tej wadze. W kategorii lekkiej nigdy nie miałem problemów z wagą. Wręcz musiałem sztucznie ją podbijać. Na przykład jadłem więcej kalorii, żeby przybrać na masie. To było bez sensu. Teraz cały czas muszę się pilnować, by ta waga była na niższym pułapie. Wiadomo, te ostatnie dni trzeba się czasem trochę pomęczyć, ale to jest taki sport, że muszą być wyrzeczenia. Bez tego nie ma wyników sportowych.

– Jak wyglądały przygotowania do tej walki? Różniły się jakoś od poprzednich?

– Różnica była taka, że nie miałem długiej przerwy od ostatniej walki. Od razu poszedłem za ciosem, cały czas szlifowałem swoje umiejętności. Pracowałem głównie nad siłą i szybkością. Podczas świąt Bożego Narodzenia pilnowałem już diety, nie jadłem zbyt dużo. W styczniu pojawiła się możliwość wyjazdu z trenerem Waynem Battenem na zgrupowanie do Hiszpanii. Oczywiście, poszedłem w to w ciemno. To był świetny obóz, dużo biegaliśmy po górach, ale także sparowaliśmy z dobrymi zawodnikami. Później przez dwa tygodnie trenowałem w Anglii, ale wciąż nie było terminu walki, dlatego wróciłem do Polski. Cały czas jednak pracowałem, głównie nad fizycznością. Najpierw miałem walczyć na gali w Złotowie, ale chwilę później pojawiła się możliwość walki o pas IBO, na którą oczywiście przystałem. Sprawdziłem pierwszy lot do Anglii i od razu ruszyłem na sparingi, bo było już niewiele czasu do pojedynku.

– Jak doszło do organizacji tego pojedynku? Wydaje mi się, że to była głównie twoja inicjatywa.

– Tak było. Już po ostatniej walce w listopadzie ub. roku wyzwałem Cacace na pojedynek. Stawką mojej walki był pas IBO Intercontinental, dlatego naturalnie sprawdziłem, kto jest posiadaczem tytułu. Od razu napisałem do niego, że chcę z nim walczyć. Na początku się nie odzywał, ale jakoś w styczniu zaczął pisać. Trochę sobie zaczęliśmy pyskować, a promotorzy się dogadali i dlatego mamy ten pojedynek. Sam sobie wymarzyłem te starcie i sam sobie je wykrzyczałem. No, może nie sam, bo bardzo dużo pomogła mi moja żona Natalia. Gdyby nie ona, to nie wiem, czy do tej walki by doszło. Całe życie czekałem na taką walkę. Uważam, że jestem gotowy, to jest najlepszy czas na to. Po ostatnim pojedynku wiedziałem, że potrzebuję już tylko i wyłącznie dużych wyzwań. Mam 35 lat, kiedy spróbować, jak nie teraz? Interesują mnie tylko duże walki i myślę, że starcie z Cacacem jest idealne, by się sprawdzić. Wierzę, że jestem w stanie wygrać.

– Do tej pory boksowałeś poza Polską dwa razy: w 2013 roku na Słowacji (Wrzesiński wygrał przez TKO w 1. rundzie z Viktorem Gelienem) i w 2017 roku w Belgii (po dziesięciu rundach sędziowie przyznali kontrowersyjne zwycięstwo Jeanowi Bauwensowi). Domyślam się, że tej Belgii zbyt dobrze nie wspominasz...

– Wręcz przeciwnie! Belgia kojarzy mi się wyłącznie pozytywnie. Tak zlałem tego Belga, a przecież on był zdecydowanym faworytem. Nie pamiętam, kiedy kogoś zbiłem tak mocno. Miał porozbijane doły, twarz, no dosłownie wszystko. Dlatego wiem, że wyszedłem z tej walki zwycięski, chociaż werdykt był inny. Poza tym, to była moja pierwsza dziesięciorundowa walka. Od początku do końca szedłem wtedy na żywioł, co też nie było zbyt dobre. Teraz w tej walce z Cacace ten żywioł też chce pokazać, ale przede wszystkim ma być więcej taktyki.

– Z pewnością wiele razy słyszałeś, że wygrać na Wyspach Brytyjskich z gospodarzem jest prawie niemożliwe...

– W ogóle o tym nie myślę. Chcę wyjść i boksować jak najlepiej potrafię. Chcę nawciskać mu jak najwięcej ciosów i jak najmniej przyjmować. To moje priorytety. Liczę też, że dopisze mi szczęście. Na przykład, że trafię go w odpowiednie miejsce, zatkam go. Jak nie na dół, to na górę. Liczę, że przyceluje go na tyle, że uda mi się go nawet skończyć przed czasem. 

– Nie mogę nie zapytać o twoją działalność charytatywną. W lutym oficjalnie wystartowała wasza fundacja Ekipa Wrzosa. Pracy jest więcej, niż się spodziewaliście?

– Zdecydowanie jest więcej roboty, ale w większej mierze spada to na moją żonę. Oczywiście, jak nie mam żadnej walki, to pomagam jej jak mogę, jednak podczas przygotowań to na Natalię spadają wszystkie obowiązki. Ostatnio śmiałem się nawet, że chyba zaraz nie będe jej do niczego potrzebny, bo tak się odnajduje. Ale od początku wiedziałem, że sobie poradzi. To dobra duszyczka i to ona sprowadziła mnie na dobrą drogę.

– Wracając do sportu, czego spodziewasz się po swoim przeciwniku?

– Tego, że będzie bardzo... zaczepny. Oglądałem nie tylko jego walki, ale także konferencje i ceremonie ważenia. Widziałem, że często lubi zaczepiać. Na początku mnie to bardzo oburzyło, jak poleciałem do Anglii na przygotowania, to cały czas chodziłem spięty, miałem takie nastawienie, że go zniszczę itd. W końcu jeden z trenerów powiedział mi: chłopie, wrzuć na luz! Przypomniałem sobie wtedy moje dwie walki z Michałem Chudeckim. Przed pierwszym pojedynkiem byłem spięty, nabuzowany, bo nie lubiliśmy się z Michałem. Sędziowie orzekli remis. Przed rewanżem byłem wyluzowany, uśmiechałem się i tym go chyba zaskoczyłem (Wrzesiński wygrał wtedy niejednogłośnie na punkty – red.). Tak samo jest teraz. Przestawiłem sobie w głowie, że to będzie mój dzień. Dzień, na który długo czekałem i muszę się nim cieszyć, a nie nakręcać się negatywnymi emocjami. Dlatego będę rozluźniony i uśmiechnięty. Mam nadzieję, że po walce będzie podobnie.

Mariusz Wach spełnił marzenie cierpiącego kibica. "Imponująca determinacja"

Czytaj też

Mariusz Wach spełnił marzenie cierpiącego kibica. "Imponująca determinacja"