Tenis. Wygrał Wimbledon, a kilka lat temu grał w juniorach przeciwko Polakom. Wspomnienia dotyczące Carlosa Alcaraza

Zobacz też: Polacy imponowali na Wimbledonie. W tym aspekcie nie mieli sobie równych!

Jeszcze do niedawna można było odnieść wrażenie, że wraz z przemijającą erą "Wielkiej Trójki" tenis bezpowrotnie straci wielkich bohaterów. Roger Federer zakończył karierę, Rafael Nadal jest bliski dołączenia do Szwajcara. Jedynie Novak Djoković nadal jest w świetnej formie, ale na swojej drodze napotyka coraz więcej przeszkód. A właściwie jedną przeszkodę, którą jest Carlos Alcaraz. To właśnie on od dłuższego czasu wyrasta na lidera nowej generacji, która przejmie schedę w rozgrywkach. W jego przypadku za słowami zachwytu idą też czyny. W końcu mowa o tenisiście, który w 2022 roku wygrał wielkoszlemowe US Open i dzięki temu został najmłodszym w historii liderem rankingu ATP.

Jeszcze większej rzeczy dokonał podczas tegorocznego Wimbledonu. Nie było końca zachwytom nad jego grą w drodze do finału, w której pokazał jak dobrze zdołał się przystosować do gry na kortach trawiastych. Mało kto jednak wierzył, że to wystarczy na pokonanie Djokovicia, który w ostatnich latach wyśrubował w Londynie wybitne rekordy. Na wimbledońskich trawnikach nikt nie znalazł na niego sposobu od 2017 roku, a z kortu centralnego zrobił prawdziwą twierdzę – wygrał na tej arenie 45 meczów z rzędu, będąc niepokonanym od 2013 roku (wtedy w finale wygrał z nim Andy Murray).

Owe wyczyny przestały być aktualne w niedzielę – Alcaraz wygrał z Djokoviciem, zapisał na swoim koncie drugi wielkoszlemowy tytuł i wysłał światu sygnał, że to on przez lata może przewodzić nowej fali.

Zanim Alcaraz znalazł się w blasku fleszy i w ciągu kilkunastu miesięcy stał się zawodnikiem ze ścisłej światowej czołówki, z podobnym skutkiem rywalizował w dziecięcych i juniorskich imprezach. Wielokrotnie na jego drodze stawali Polacy. Jednym z pierwszych, który miał okazję się z nim zmierzyć, był Maks Kaśnikowski. Aktualnie 303. tenisista świata grał z nim dwukrotnie. Po raz pierwszy, gdy obaj mieli po 12 lat. – Grałem z nim dwa razy. Po raz pierwszy na turnieju Longines Tennis Future Aces w Paryżu, kiedy mieliśmy 12 lat. Spotkaliśmy się w ćwierćfinale, jeśli dobrze pamiętam, to przegrałem 0:4, 1:4. Drugi raz wpadliśmy na siebie na Drużynowych Mistrzostwach Europy do lat 16. Znów był lepszy, wygrał 6:4, 6:1 – zaczął.

Wielki awans polskiego talentu. Ograł Hurkacza i... chce Szlema!

Czytaj też

Wielki awans polskiego talentu. Ograł Hurkacza i... chce Szlema!

 – Nie pamiętam tych meczów za dobrze. Z naszego drugiego starcia kojarzę, że grał bardzo agresywnie, miał ten charakteryzujący go ciąg do ataku, lubił to robić. Już wtedy potrafił zagrywać skróty, był dobry w małe techniczne gierki. Wspominając to spotkanie zawsze się śmieję, bo wtedy jeszcze grało się bez powtórzenia serwisu, gdy ten dotknął siatki i wpadł w boisko. Przegrywałem 3:0, później odrobiłem straty i przy stanie 4:4 prowadziłem 30-0 w jego gemie serwisowym. Wtedy zaserwował mi… asa po drugim podaniu, który po kontakcie z siatką ledwo przeleciał na moją stronę kortu. Żartuję sobie, że gdybyśmy grali według panujących zasad, to bym wygrał, choć wiadomo, że ta piłka nic by nie zmieniła – kontynuował Kaśnikowski, który niedawno zajmował najwyższe, 290., miejsce w rankingu ATP.

20-latek podkreśla, że Alcaraz już jako nastolatek był bardzo groźny i prezentował styl gry, którym rozkochał w sobie miliony fanów. – Pamiętam, że w tym samym turnieju grał z Haroldem Mayotem, który swego czasu był najlepszym juniorem świata. On był od nas rok starszy, a w tych kategoriach wiekowych to robi wielką różnicę. To nie przeszkodziło Alcarazowi w odniesieniu wygranej. Już wtedy było widać, że jest bardzo mocny i ma duży talent. Poza tym, że teraz gra mocniej i biega szybciej, to jego styl gry był podobny, lubił dominować na korcie.

Jeden raz z obecnym liderem rankingu ATP mierzył się za to Piotr Pawlak. Wszystko wskazuje, że mimo upływu lat, nigdy nie zapomni tego meczu. – Grałem z nim na eliminacjach do Drużynowych Mistrzostw Europy w Hiszpanii. Na tym turnieju miałem problem z plecami, dlatego trener oszczędził mnie w pierwszym spotkaniu przeciwko Izraelowi. Tego dnia Hiszpanie grali z Portugalią, a moim zadaniem było obejrzenie meczu Alcaraza i przygotowanie jakichś notatek. Tymczasem Carlos wygrał 6:0, 6:0 z pierwszą rakietą rywali. Poszedłem do trenera i powiedziałem, że nie wiem, jak to będzie. Już wtedy trzeba było się z nim liczyć. Wygrał Mistrzostwa Europy, z powodzeniem grał w ITF-ach, gdzie od eliminacji dochodził do półfinału. On miał wtedy 15 lat, a ja byłem rok starszy - zaczął.

Ich spotkanie miało nadzwyczajny przebieg i zakończyło się wygraną Polaka. – Graliśmy około godziny 16 albo 17. Trybuny były pełne, w końcu Hiszpanie grali u siebie. Pierwszego seta wygrałem 7:6, w tie-breaku do zera. W drugiej partii miałem piłkę meczową, pamiętam, że zmarnowałem ją po akcji serwis i wolej. Wyrównał po tie-breaku, a trzeciego seta wygrałem 7:5. Pamiętam, że on już wtedy miał duży sztab, choć jeszcze nie pracował z Juanem Carlosem Ferrero. Mecz trwał niecałe cztery godziny, gdy sobie dziękowaliśmy za grę, to ledwo oddychałem. A on zmienił koszulkę i zaczął się rozgrzewać przed decydującym o zwycięstwie meczu deblowym. Wymieniliśmy się koszulkami, po dziś dzień ją mam. To był mój najlepszy mecz w życiu – podsumował 21-latek, który wybrał inną ścieżkę kariery i zdecydował się na studia na Uniwersytecie Technicznym w Teksasie.

W juniorskich rozgrywkach Alcaraz krzyżował rakiety także z Michałem Mikułą, Filipem Kolasińskim (dwa razy) i Wojciechem Markiem. Z wszystkich meczów wychodził zwycięsko. Jako zawodowiec rozegrał dwa spotkania przeciwko biało-czerwonym. Na początku swojej kariery, w turnieju rangi ITF w 2020 roku w trzech setach pokonał Pawła Ciasia, a w poprzednim sezonie podczas imprezy ATP Masters 1000 w Miami uporał się z Hubertem Hurkaczem.

Wielki awans polskiego talentu. Ograł Hurkacza i... chce Szlema!

Czytaj też

Wielki awans polskiego talentu. Ograł Hurkacza i... chce Szlema!