Agata Mróz-Olszewska zmarła w 2008 roku. Mistrzynię Europy wspominają koleżanki z reprezentacji Polski

👉 Gdy umiera bliska osoba... Kornecki: mama nadal wraca w moich myślach

Jaka była Agata Mróz-Olszewska?

– Była wspaniałym człowiekiem – przyznaje bez wahania Dorota Świeniewicz, złota medalistka ME 2003 i 2005, obecnie ekspert Polsatu Sport. – Zawsze miła, uśmiechnięta, zadowolona z życia. Czerpała z tego życia pełnymi garściami.

– Agata była fantastyczną dziewczyną i zawodniczką – wtóruje jej Magdalena Śliwa, która z kadrą zdobyła także dwa złote medale ME. – Była pozytywnie zwariowana na punkcie siatkówki. 

– Charyzmatyczna, waleczna, ambitna, uśmiechnięta, grającą na wysokich i pozytywnych emocjach – wylicza z kolei Joanna Mirek, medalistka ME i ekspert Polsatu Sport. – Za każdym razem, gdy zdobywała punkt, biegała wokół boiska, cieszyła się, odwracała do kibiców. Nie każda z nas to potrafiła. Agata miała po prostu taką naturę. 

Rafał Bała, który przez wiele lat obserwował z bliska i opisywał sukcesy siatkarek na łamach "Przeglądu Sportowego", zgadza się z koleżankami Agaty Mróz-Olszewskiej i dodaje: – Wielka postać polskiej siatkówki. Może nie wszyscy ją dostatecznie doceniają... Potrafiła rozładować napięcie w drużynie, miała niesamowite poczucie humoru. 

– Biło od niej ciepło i radość – podkreśla Izabela Bełcik. – Zarażała tym wszystkich wokół siebie. Nie pozwoliła nam myśleć, że może się jej przytrafić coś złego.

Narodziny "Złotek". 17 lat temu zawładnęły Europą

Czytaj też

Narodziny "Złotek". 17 lat temu zawładnęły Europą

Agata Mróz-Olszewska. Reprezentacja Polski

– Agata zapracowała sobie na to, żeby być w drużynie narodowej – podkreśla Dorota Świeniewicz. – W trakcie tych pierwszych mistrzostw Europy, w 2003 roku, udowodniła swoją wartość i przynależność do kadry.

– Podczas ME 2005, chociaż czuła się gorzej, także grała i była częścią zespołu. Nigdy nie odpuściła żadnych zajęć, nigdy nie prosiła też o taryfę ulgową albo pomoc. Była dziewczyną o bardzo mocnym charakterze. 

– W trakcie treningów zdarzały się sytuacje, że Agata miała chwile słabości – wspomina Magdalena Śliwa. – Wtedy do akcji wkraczał trener Andrzej Niemczyk, bo Agata była bardzo ambitna, waleczna i nigdy się nie poddawała. 

Narodziny "Złotek". 17 lat temu zawładnęły Europą

Czytaj też

Narodziny "Złotek". 17 lat temu zawładnęły Europą

– Trener Andrzej Niemczyk wiedział, kiedy Agata może trenować z nami na 100 procent, a kiedy trzeba jej odpuścić – potwierdza Joanna Mirek. – To wszystko wynikało ze szczerości, na której od początku była zbudowana ta drużyna. 

Agata Mróz-Olszewska zdobyła dwa złote medale ME, ale jej występ w 2005 roku stał pod dużym znakiem zapytania. – Została powołana właściwie na własną odpowiedzialność – tłumaczy Rafał Bała.

– Pamiętam turniej w Bielsku-Białej, gdzie decydowało się, czy pojedzie na ME. Agata miała wtedy powiedzieć, że bez względu na wszystko, ona chce pojechać na mistrzostwa. Pojechała i była bardzo ważną częścią reprezentacji. 

Śmierć Polki poruszyła miliony. Historia, która inspiruje każdego

Czytaj też

Śmierć Polki poruszyła miliony. Historia, która inspiruje każdego

Agata Mróz-Olszewska. Walka z chorobą...

– Ja bardzo długo nie wiedziałam, że ona jest chora! – przyznaje Małgorzata Niemczyk, złota medalistka ME 2003. – Czasami się zastanawiałam, dlaczego tata (Andrzej Niemczyk – red.) jej odpuszcza, dlaczego sadza na ławce i wpuszcza w jej miejsce inną zawodniczkę. 

Dorota Świeniewicz: – Na początku również nie byłam świadoma, że Agata jest poważnie chora, bo Agata nie obnosiła się nigdy ze swoją chorobą. O tym, że miała wcześniej kłopoty ze zdrowiem, dowiedziałam się dopiero w trakcie przygotowań do ME 2005. Po badaniach krwi okazało się, że jej wyniki nie są najlepsze. Dopiero wtedy to do nas dotarło.

– Kiedy poznałam prawdę, to byłam bardzo zszokowana – dodaje Małgorzata Niemczyk. – Inna sprawa, że my w ogóle z nią o tym nie rozmawiałyśmy. Przyjęliśmy, że to przejściowy stan, który Agata musi pokonać. Ona sama tak chciała, narzuciła taką narrację. Nie oczekiwała litości i pocieszenia. 

– Mimo wszystko żadna z nas nie miała świadomości, jak bardzo choroba ją wyniszcza i jak postępuje – tłumaczy Magdalena Śliwa. – Obcując z Agatą nigdy nie usłyszałam, że ma jakiś problem.

W lipcu 2006 roku Agata Mróz-Olszewska wzięła udział w pokazowym turnieju tenisa w Poznaniu. W drodze ze zgrupowania w Szczyrku towarzyszyła jej Izabela Bełcik.

– Akurat Agata nie mogła wtedy trenować, ja miałam kłopoty z kolanem. Przez całą drogę rozmawiałyśmy, ale ani razu nie poruszyła tematu choroby. Nie widziałam również, żeby była smutna, żeby mówiła, że się czegoś obawia. Była w niej naprawdę olbrzymia radość życia... 

Śmierć Polki poruszyła miliony. Historia, która inspiruje każdego

Czytaj też

Śmierć Polki poruszyła miliony. Historia, która inspiruje każdego

Agata Mróz-Olszewska. Narodziny córki

– Pamiętam moment, gdy dowiedziałam się, że Agata jest w ciąży – wspomina Małgorzata Niemczyk. – Bardzo się cieszyła, że zostanie mamą. Ogromna radość. Jednocześnie wiedziałam, że w związku z tym przesunie się data jej przeszczepu. 

– Wierzyłyśmy, że Agata będzie żyć! Nie zakładałyśmy innego scenariusza niż ten, że Agata wygra tę walkę i będzie z nami – zapewnia Magdalena Śliwa. 

Bohdana Tomaszewskiego wspomina żona legendarnego komentatora...

Czytaj też

Bohdana Tomaszewskiego wspomina żona legendarnego komentatora...

– Ten 2008 był dla niej ekstremalny pod każdym względem – ocenia Rafała Bała. – W kwietniu urodziła córkę, później czekał ją kolejny pobyt w szpitalu i oczekiwanie na przeszczep. Kontaktowałem się z nią kilka razy telefonicznie. Miała w sobie nadzieję. Wydawało się, że wystarczą 1-2 kroki i – przy wsparciu medycyny – do nas wróci. Ona sama nie dopuszczała do siebie myśli, że może jej zabraknąć...

Córka była jej ogromnym szczęściem, darem od losu. Liliana Olszewska ma teraz 15 lat i kontynuuje rodzinne tradycje. Od sezonu 2023/24 jest siatkarką drużyny Energa MKS Kalisz.

– Miałam tę przyjemność, że mogłam przez 1,5 roku trenować Lilkę – mówi Joanna Mirek. – Ogromny talent siatkarski i... ogromne podobieństwo do mamy. Taka samo odbijają piłkę palcami, mają podobne ruchy. Trzymam mocno kciuki za Lilkę, cały czas jesteśmy w kontakcie. Śledzę jej karierę i mam nadzieję, że się rozwinie tak samo, jak kariera jej mamy. 

Bohdana Tomaszewskiego wspomina żona legendarnego komentatora...

Czytaj też

Bohdana Tomaszewskiego wspomina żona legendarnego komentatora...

Agata Mróz-Olszewska (1982-2008)

– Jeździłam do szpitala i systematycznie ją odwiedzałam. Byłam przy niej w różnych chwilach... – wspomina ze łzami w oczach Małgorzata Niemczyk. 

– Dowiedziałam się, że stan zdrowia Agaty się nagle pogorszył. Nie potrafiłam zrozumieć, jak to możliwe, że w szpitalu brakuje leków. Że nie ma określonych antybiotyków... Mąż Agaty wsiadł w samochód, aby pojechać do innego szpitala i przywieźć potrzebny lek. W drodze dostał telefon, aby szybko wracał, bo Agata nie da rady dłużej czekać. To jest dla mnie niezrozumiałe do dzisiaj.

Szurkowski. Człowiek niezłomny i promyk nadziei w czasach PRL-u

Czytaj też

Szurkowski. Człowiek niezłomny i promyk nadziei w czasach PRL-u

Dorota Świeniewicz: – Byłam na spacerze z synem, gdy zadzwoniła do mnie Gosia Niemczyk, aby mi przekazać tę smutną wiadomość o śmierci Agaty. Dzień wcześniej próbowałam się dodzwonić do Agaty. Niestety, nie odebrała... Włączyła się tylko jej automatyczna sekretarka i usłyszałam: "Hej, tu Agata, nie mogę teraz rozmawiać, zostaw wiadomość". 

Joanna Mirek: – Byłam na obozie sportowym. Akurat wybrałam się na zakupy, gdy odebrałam telefon i usłyszałam, że Agata nie żyje... Usiadłam na środku miasta, na krawężniku i tak strasznie zaczęłam płakać... Każda z nas wiedziała, że Agata jest chora, ale każda z nas wierzyła, że Agata z tego wyjdzie, że wszystko się ułoży i że będzie z nami długo.  

Rafał Bała: – Bardzo trudno było napisać ten ostatni, pożegnalny tekst o Agacie... Nie miałem na niego żadnego pomysłu. Przypomniałem sobie nasze rozmowy, telefony... Siedziałem w redakcji, pisałem i płakałem. 

* * * 

– Bardzo mi jej brakuje... – dodaje na koniec rozmowy Małgorzata Niemczyk. 

Szurkowski. Człowiek niezłomny i promyk nadziei w czasach PRL-u

Czytaj też

Szurkowski. Człowiek niezłomny i promyk nadziei w czasach PRL-u