Gdzie oni są? Gdzie następcy Stocha, Żyły i Kubackiego? – pytaliśmy nie raz i nie dwa. W sezonie, gdy każdy z wybitnych weteranów przeżywa trudne chwile, największa bolączka polskich skoków narciarskich dołuje jeszcze bardziej. Jeśli chodzi o zawodników poniżej 25. roku życia w Pucharze Świata, jesteśmy słabsi od traktujących tę dyscyplinę ciekawostkowo Włoch i USA.
Gorzej być nie mogło orzekliśmy po dwóch weekendach Pucharu Świata. I rzeczywiście zmagania w Klingenthal okazały się lepsze niż te w Ruce i Lillehammer. Siedem z dziesięciu najlepszych skoków Polaków w cyklu 2023/24 miały miejsce na Vogtland Arenie. Tyle tylko, że po obiecującym piątku przyszła nieco słabsza sobota, a wszystko spuentowała nieudana niedziela, w trakcie której każdy z biało-czerwonych prezentował się gorzej z próby na próbę.
Najlepsze wyniki Polaków w tym sezonie w seriach PŚ
5. Żyła (Ruka, Q)
5. Kubacki (Klingenthal, Q)
7. Kot (Klingenthal, tr)
7. Żyła (Klingenthal, 1S)
9. Kubacki (Klingenthal, tr)
10. Kubacki (Klingenthal, tr)
11. Żyła (Lillehammer, tr)
12. Żyła (Lillehammer, tr)
12. Kubaki (Klingenthal, 1S)
13. Stękała (Klingenthal, tr)
Zmagania na Vogtland Arenie mogły zadowolić nawet najbardziej wyrafinowanych miłośników skoków narciarskich. Osiem prób za HS w sobotę, dwukrotnie wyrównywany jedenastoletni rekord obiektu w niedzielę. To było wspaniałe show, w którym zaplusował też reżyser – naprawdę rozsądnie obchodząc się ze zmianami belki startowej. Nie zawiedli główni aktorzy, niestety nie było wśród nich Polaków.
Piątek, piąteczek, piątunio
Jeszcze w piątek każdy z biało-czerwonych miał racjonalne podstawy wierzyć, że przed nim przełomowy weekend sezonu. Andrzej Stękała nie umiał jednak przełożyć skoków treningowych na konkurs. Podobnie Maciej Kot, którego w niedzielę wykluczyła dyskwalifikacja. Dawid Kubacki po tym, jak w piątek nie wypadał z TOP 10, w kolejnych dniach stracił energię w swoich skokach (o czym mówił przed kamerą Eurosportu). Piotr Żyła? Siódmy na półmetku w sobotę, potem słabł z każdym skokiem, a złość zdawała się towarzyszyć mu też po zawodach – w sobotę przed kamerą TVN wykazał się co najmniej nieuprzejmością, w niedzielę w ogóle nie chciał rozmawiać z dziennikarzami.
O kimś zapomnieliśmy? No tak, jeszcze Paweł Wąsek. Wtopił się w weekend głównie w szarzyznę czwartej "dziesiątki". Skoczek, na którego Thomas Thurnbichler stawia od początku pracy. Skoczek, którego Austriak wraz ze sztabem nosił na ramionach w Planicy, dlatego że przełamał strach przed Letalnicą. Skoczek uchodzący za największą, a chyba nawet jedyną (wierzę, że Wiktor Pękala się nie obrazi) nadzieję polskich skoków urodzoną pod koniec lat 90. Inni z podobnych mu roczników – Dominik Kastelik, Bartosz Czyż, Damian Skupień – zniknęli z powodów różnych jak pozycja najazdowa Żyły na przestrzeni kariery.
Gdyby tak w Pucharze Świata zostawić wyłącznie wyniki zawodników urodzonych w 1998 roku i wcześniej, okazuje się że Polska byłaby... 11. siłą. Za Włochami, Amerykanami – którzy przecież skokami nie interesują się niemal wcale – a nieznacznie przed jeszcze bardziej "egzotyczną" Estonią.
Wciąż wierzę, że polskie skoki nawet jeśli wpadną w kryzys po zmierzchu weteranów (oby ten nadszedł jak najpóźniej!), wyjdą na prostą, bo po prostu konkurencja na świecie w tym sporcie nie jest duża, a nakłady z PZN zapewnią warunki do rozwoju talentom takim Habdas, Joniak, Łukaszczyk czy Tomasiak. No ale kilku chudych lat nie sposób w żaden sposób wykluczyć...
Na pożegnanie, tradycyjnie już fraszka.
Obiecująco zaczęli w piątek, piątunio!
W niedzielę nie gadał wcale Piotrunio.
Kadra niezmiennie w trybie: awaria,
dziś nam marzeniem być jak Szwajcaria.
