17 sty 2024 | Skoki

FIS nie uznał rekordu nie do pobicia! Szczyrk przykładem patologii

PolSki Turniej w skokach narciarskich zawitał do Szczyrku. Chociaż Skalite K95 jest czynna od 17 lat, w protokołach startowych FIS nie znajdzie się teraz jej prawdziwy rekord. Mimo że wyczyn Krzysztofa Lei – aż 116 metrów – odbył się w oficjalnym konkursie, światowa federacja uznaje tylko te próby, które miały miejsce w ramach Pucharu Świata. Ten bałagan warto by wreszcie posprzątać. – Mojego rekordu nie da się już poprawić – mówi TVPSPORT.PL Leja.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Dodatkowy konkurs w Zakopanem? Wiemy, jakie są szanse! [NASZ NEWS]

Adam Małysz o konflikcie w kadrze skoczków: nie potrafimy rozmawiać

Czytaj też

Jakub Wolny wciąż jest zawieszony za słowa o trenerze Davidzie Jiroutku (fot. Getty)

Adam Małysz o konflikcie w kadrze skoczków: nie potrafimy rozmawiać

Jedni o skoku Krzysztofa Lei mówią: – nie no, tyle chyba nie było. Inni zarzekają się, że widzieli to na własne oczy i właśnie taką odległość uzyskał zawodnik. Dowodem na tę drugą wersję są zresztą protokoły sędziowskie z zawodów Lotos Cup, które na Skalite K95 odbyły się w marcu 2011 roku. Wprawdzie po zawiązaniu współpracy z nową firmą te teraz zaginęły PZN, to jednak wówczas do mediów trafił wyraźny komunikat: 116 metrów, z notami za styl na tyle wysokimi, że wprost sugerowały brak upadku. Szczyrkowska skocznia dzięki tamtej próbie od blisko 13 lat pozostaje największą na świecie tzw. konstrukcją normalną. Identyczną odległość dało się uzyskać jeszcze tylko na K99 w Renie. Dziewięćdziesiątka w Beskidach pod tym względem wypada lepiej nawet od olimpijskiego obiektu z Sarajewa. Dla jasności: tego dużego, bo normalny do polskiej areny nie ma w ogóle podjazdu.

O ile nadziei nie zdmuchnie wiatr, tu właśnie w środę pierwszy raz w historii odbędzie się męski Puchar Świata.

Rekord skoczni w Szczyrku jest niemożliwy. Nawet Pertile to przyznał

Kiedy Leja uzyskał tę szaloną odległość, miał 15 lat i przed sobą – wydawałoby się – całą karierę.

– Czułem się jak orzeł! – zdradził nawet na wideo, które na tamtą okoliczność nagrał portal sport.pl. A teraz zapytany dodaje: – na tej skoczni, jeśli jej nie przebudują, chyba nie da się już ustać więcej. W tamtym skoku zagrało mi absolutnie wszystko.

– 116 metrów?! To jest niewiarygodny rezultat – przyznaje teraz Sandro Pertile, szef Pucharu Świata.

Miał prawo. Rekord, który pobił tamtego dnia, należał wówczas do Tomasza Byrta i był aż o siedem metrów słabszy. PZN pytał już wtedy o jego dołączenie do kadry juniorów. Ostatecznie Leja do dziś sporadycznie pojawia się w zawodach krajowych, jednak wielkiej kariery nie zrobił. Pracuje w Niemczech, dokąd w poniedziałek zresztą znów się udał. Słynny skok ze Skalite na zawsze jednak został jego pieczątką. Tego po prostu nie da się już poprawić.

Niestety, według FIS skok Lei nie istnieje. W dokumentach z listami startowymi na wtorkowe treningi i kwalifikacje w ramach PŚ w tabeli rekord zamieszczono puste pole. I to pomimo że wcześniej arena gościła m.in. zawody trzeciej ligi – pod auspicjami światowej centrali.

Pertile potwierdza: dla FIS w protokołach na PŚ liczą się tylko te skoki, które oddano w ramach PŚ. I to tylko w ocenianych seriach. Wyjątkiem są loty, gdzie i tak nie odbywa się nic innego poza zawodami elity. Tam za rekordową uważa się każdą próbę, bo te i tak są rejestrowane.

Miał krwotoki, odpuścił skoki. Teraz pracuje... na budowie

Rozdzielanie rekordów w PŚ i faktycznie najdalszych skoków – kontrowersyjne

Skąd tak restrykcyjna polityka?

– FIS postawiła na to, by uczynić PŚ produktem o jak największym prestiżu i zasięgu, pokazywanym w telewizji. Kładzie na to duży nacisk. Stąd stwierdzono, że rekordy oficjalne można pobić tylko w tych zawodach. Czy jest to dobre podejście? Kwestia dyskusyjna. Wiadomo, że ze skoczni nie korzystają tylko zawodnicy z cyklu PŚ. Skaczą też tutaj kombinatorzy itd. Jak wiemy, także potrafią daleko skakać – tłumaczył niegdyś TVPSPORT.PL Jakub Michalczuk, dyrektor administracyjny i przewodniczący komisji licencyjnej PZN.

Tak, to zdecydowanie jest kwestia dyskusyjna.

Rekordy należy ujednolicić. Są dwa sensowne rozwiązania

Pertile przekonuje, że tylko w PŚ federacja może mieć pełny podgląd na belkę, z której się skacze, prędkość na progu czy siłę wiatru. Mówi, że jeśli ten cykl daje najwyższy poziom, to belki będą tu najniższe. A rekordowe wyniki najbardziej wartościowe.

Co do uznawania skoków z serii ocenianych – tu wątpliwości nie ma. Od tego właśnie są sędziowie stylowi, aby orzekać o ustaniu próby lub nie. Ale co do kontroli warunków, to już jednak naciągana teoria. Bo pełny podgląd na sprawę FIS ma też w drugiej i trzeciej lidze oraz w kombinacji norweskiej. Ponadto organizatorzy krajowych rywalizacji nie są przecież byle nieudacznikami bez podstawowej wiedzy o tym sporcie. Działają profesjonalnie. Do tego obecnie stosuje się głównie pomiar elektroniczny. Niesmak wynika z tego, iż w rekordzie skoczni – uzyskanym w obojętnie jakich warunkach – nie chodzi o najlepszy skok jakościowo, lecz o dystans, jaki jest maksymalnie możliwy do uzyskania na danym obiekcie. Słowem: naszym zdaniem FIS powinna zunifikować tę kwestię i uznawać za rekord każdy ustany skok, który później potwierdza protokół z wynikami i dowód z pomiaru. Z obojętnie jakich zawodów.

To stanowisko trudne do wytłumaczenia w federacji. Ale jest jeszcze rozwiązanie pośrednie, które kibicom pozwoliłoby przynajmniej zauważać wyniki spoza PŚ. Można to uzyskać, na przykład oznaczając skoki elity jako "World Cup Best" albo odwrotnie – obok rekordu z PŚ dopisywać zawsze "Stadium Best". Tak po prostu byłoby uczciwiej.

Adam Małysz o konflikcie w kadrze skoczków: nie potrafimy rozmawiać