08 mar 2024 | Lekkoatletyka

Przeszła trzy operacje, powalczy o medal. "Głowa wariowała"

Marcelina Witek-Konofał (fot. Getty Images)

Marcelina Witek-Konofał po raz kolejny zacisnęła zęby, by wrócić do rywalizacji ze światową czołówką. Oszczepniczka, która jest młodą mamą nadal ma ogromne ambicje. W ostatnich latach zmagała się z trzeba poważnymi kontuzjami. Teraz powalczy o medal w Pucharze Europy. Między innymi o nich opowiedziała w rozmowie z TVPSPORT.PL.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Polska lekkoatletyka wzorem dla innych. "Nie ma dyskryminacji"

Swoboda ucieka do... lasu. Potem kolejny finał i medal

Czytaj też

Swoboda ucieka do... lasu. Potem kolejny finał i medal

Biało-czerwoni wysyłają do Leirii mocną 20-osobową drużynę. Rywalizację w Portugalii zaplanowano na 9 i 10 marca. W gronie zawodniczek znajdują się między innymi Maria Andrejczyk, Zuzanna Maślana czy Witek-Konofał. Ostatania z wymienionych chce powalczyć o czołowe lokaty. Nie przeszkadza jej w tym nawet fakt, że przez ostatni miesiąc trenowała daleko od 1,5-rocznego syna.

Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – W weekend startuje Puchar Europy w rzutach. Jesteś przygotowana do rywalizacji?
Marcelina Witek-Konofał: – Od miesiąca jesteśmy w Portugalii. Wracają startowe emocje. Tęskniłam. Za mną długi obóz. Równie długa rozłąka z dzieckiem. Zyskałam nowe doświadczenie. Staram się odciąć od złych myśli. Skupiam się w stu procentach na starcie. Wykonuję robotę w pełni. Dziecko jest pod dobrą opieką w Polsce. Śpię spokojnie.

– Jak odnalazłaś się w nowym życiu?
– Zajście w ciąże było najlepszą decyzją w życiu. Mogę o tym otwarcie mówić. Nie sądziłam, że będę aż tak szczęśliwa. Gdy wracam zmęczona do domu, a w nim czeka uśmiechnięte dziecko, na bok schodzą wszelkie problemy. Wtedy nie liczy się nic innego tylko pociecha. Musiałam nauczyć się nowego harmonogramu funkcjonowania. Wszystko udało się płynnie zorganizować. Szybko powróciłam do trenowania. Był nieco ponad miesiąc przerwy. Starałam się przygotować jak najlepiej do poprzedniego sezonu. Miałam cesarskie cięcie. Duża komplikacja, ale nie chciałam, by stało się cokolwiek zagrażającego zdrowiu dziecka. Nie wahałam się. Udało się wywalczył mistrzostwo kraju w Gorzowie Wielkopolskim. Nie zakładałam takiego scenariusza. Koniec końców, byłam bardzo dumna.

– Syn pojawia się z tobą na wyjazdach?
– Przyszedł czas, że zaczął chodzić. Znów zmienił się cykl dnia. Trzeba mieć oczy dookoła głowy. Liczę, że na kolejnym obozie pojawimy się razem. Będzie mógł zobaczyć, jak pracuje mama. Wszyscy z grupy są bardzo pomocni. Śmiali się, że będą go wychowywać. Daje mi to dużo energii.

– Miałaś w sobie dziecięcą radość, gdy wróciłaś do rywalizacji?
– Zdecydowanie! Poza tym trenowałam do 5-6 miesiąca ciąży. Nie robiłam nic na wariata. Z drugiej strony, nie umiałam wysiedzieć w miejscu. Nie otrzymałam przeciwwskazań od lekarza. Potem zaczął mi przeszkadzać... brzuch. Bardzo dużo przytyłam. Gdy zobaczyłam wagę +22 kilogramy, przestałam się więcej ważyć. Teraz wszystko wróciło do normy.

– Ostatnio głośno było o Adriannie Sułek-Schubert, która trenowała niemal do ostatnich dni w ciąży. Rozumiesz jej podejście?
– Nie dziwię się, że tak robiła. Sport uzależnia. Trudno jest zrezygnować z czegoś, co robi się przez całe życie. Ada robiła wszystko rozsądnie. Nie narażała dziecka. Wie, co mogła, czego nie. Przecież miała konsultacje z doktorem.

Swoboda ucieka do... lasu. Potem kolejny finał i medal

Czytaj też

Swoboda ucieka do... lasu. Potem kolejny finał i medal

Polskie gwiazdy lecą do USA. Tam rozpoczną misję Paryż

Czytaj też

Polskie sztafety 4x400 metrów zdobyły dwa medale ostatnich igrzysk, w tym złoto. Teraz misja brzmi: zakwalifikować się (fot. PAP)

Polskie gwiazdy lecą do USA. Tam rozpoczną misję Paryż

– Jakie masz oczekiwania względem kolejnych miesięcy?
– Mam duże ambicje. Nadal wiele od siebie wymagam. Za mną mocny miesiąc przygotowań. Wyniki wyglądają bardzo dobrze. W końcu nic mnie nie boli. Jestem zdrowa. Nigdy tak bardzo nie doceniałam tego, jak się czuję. To nie było takie oczywiste w ostatnich latach.

– Możesz przypomnieć, co się działo?
– Walczyłam z kontuzjami kolana. Trzy lata w plecy. Uraz się powtarzał. Najpierw była operacja na więzadło. Potem doszło do zerwania przeszczepu. Następnie poszło drugie więzadło. Bardzo trudny czas. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Głowa wariowała. Fizycznie nie mogłam ćwiczyć, ale psychicznie bardzo tego chciałam.

– Korzystałaś z pomocy?
– Nie. Poradziłam sobie bez psychologa. To moment, w którym poczułam się zdecydowanie mocniejsza. Ukształtowałam się jako zawodniczka. Teraz mogę tylko zyskać. Czuję wewnętrzny spokój. Mam męża i dziecko. Jest do kogo wraca i dla kogo walczyć. Nie mam nic do stracenia. Wróciła czysta głowa.

– Dlaczego zacisnęłaś zęby i wróciłaś?
– Kocham sport. Cały czas chce walczyć. Determinacja się nie zmniejsza. Wręcz odwrotnie. Chcę pokazać dziecku, że nie można się załamywać. Gdy są przeszkody, trzeba działać – nie poddawać. Wszystko rysuje się w kolorowych barwach.

– Na co nastawiasz się przed startem w Pucharze Europy?
– Na dalekie rzucanie. Jestem pełna optymizmu. Przydałoby się poprawić rekord życiowy (66,53 metra). Skoro wcześniej osiągnęłam taki rezultat, to dlaczego nie teraz? Jeśli pogoda dopisze, bo jest z nią różnie, powalczę o czołowe lokaty. Medalu nie chcę obiecywać, ale dam z siebie maksa! Nie potrzebuję zbędnej presji i dodatkowe ciśnienia. Pozostaję spokojna. Czekam na startowe emocje.

– W tym roku rozegrane zostaną igrzyska olimpijskie. Zdaje się jedno z twoich największych marzeń...
– Celuję w tę imprezę. Chcę dotrwać do niej bez kłopotów zdrowotnych. W Rio de Janeiro się nie pojawiłam, bo zabrakło mi 50 centymetrów do minimum. W trakcie zmagań w Tokio wracałam do zdrowia. Do trzech razy sztuka. Polacy należą do światowego topu w konkurencjach rzutowych. Postaramy się robić wszystko, by tak zostało.

Polskie gwiazdy lecą do USA. Tam rozpoczną misję Paryż