Piotr Wyszomirski: wiele osób się śmiało, gdy wyjeżdżałem z Polski [WYWIAD]

👉 Polacy poznali rywali w walce o Euro. Łatwo nie będzie...

Damian Pechman, TVP Sport: – Jesteś zaskoczony, że w wieku 36 lat prezentujesz tak znakomitą formę?
Piotr Wyszomirski, Górnik Zabrze: – Zaskoczony? Nie. Przykładam się do treningów i to wszystko. Nie ma co tego mocno analizować. Super, że wciąż mogę pomóc drużynie. 

– W ostatnich latach kibice zdążyli o tobie zapomnieć... 
– Trochę tak. Trudno oczekiwać, aby śledzili np. ligę węgierską. Osobiście cieszę się z tych dziesięciu lat, które spędziłem poza Polską – sześć lat na Węgrzech, a cztery w Bundeslidze. Nauczyły mnie wytrwałości, pokory, cierpliwości i przede wszystkim profesjonalizmu. Doświadczenie, które zdobyłem, procentuje teraz na boisku. 

"Nigdy jeszcze się tak nie czułem". Przełomowy rok kadrowicza

Czytaj też

"Nigdy jeszcze się tak nie czułem". Przełomowy rok kadrowicza

– Wspomniałeś, że za granicą nauczyłeś się profesjonalizmu. Dlaczego dopiero tam? Grając w Polsce nie czułeś się profesjonalistą?
– Na pewno zdecydowanie mniej. Teraz zawodnicy są bardziej świadomi i na przykład wiedzą, kiedy i jak ćwiczyć na siłowni. Albo co robić w dniu wolnym, aby się rozwijać i być lepszym zawodnikiem. Czytałem twój wywiad z Michałem Szybą. Wspomniał, że żałuje, że nie robił żadnych dodatkowych treningów, że nie odwiedzał częściej siłowni. Gdy byłem mały, to pierwszej lekcji profesjonalizmu udzielił mi tata. Był stolarzem i przygotował dla mnie ławkę do ćwiczeń, kupił też sztangielkę i ciężarki. Któregoś dnia zapytał, czy już ćwiczyłem. Odpowiedziałem, że tak – rano. Myślałem, że mnie pochwali, a on mi wtedy powiedział: – Jak chcesz coś osiągnąć w sporcie ćwicząc tylko raz dziennie? Bardzo mnie wtedy zmobilizował i zacząłem ćwiczyć wtedy częściej, także w dni wolne od treningów. Nigdy nie odpuszczałem i to mi zostało do teraz. Myślę, że mogę śmiało nazwać tatę moim pierwszym trenerem. Bez jego rad nie byłbym w miejscu, w którym jestem. 

– Nadal trenujesz tak ciężko?
– Zawsze staram się dać z siebie więcej, nie ograniczam się tylko do zajęć zaplanowanych przez trenera. Jednocześnie muszę często sobie przypominać, że nie mam już 20 lat. Muszę też dbać o właściwą regenerację.

"Nigdy jeszcze się tak nie czułem". Przełomowy rok kadrowicza

Czytaj też

"Nigdy jeszcze się tak nie czułem". Przełomowy rok kadrowicza

– Pamiętam rozmowę z Robertem Orzechowskim, twoim kolegą ze Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Gdańsku. Żałował, że wcześniej nie trafił na trenera przygotowania motorycznego (Konrad Szczukocki w MMTS Kwidzyn), bo mógłby być lepszym zawodnikiem. 
– Mogę potwierdzić. Treningów na siłowni było w Gdańsku niewiele. Oczywiście, kto chciał, to poszedł, ale nie było to popularne. Podobnie z odżywaniem, o którym wiem, że jest bardzo ważne i ma wpływ na formę. Wtedy też nikt o tym nie myślał. To, co jedliśmy w internacie, trudno nazwać zdrową dietą. Wrócę jeszcze do mojego taty. Namówił, abyśmy razem z siostrą, założyli zeszyt, w którym będziemy zapisywać nasze ćwiczenia, liczbę powtórzeń itp. Kontynuowałem to później w SMS-ie. W Gdańsku rzeczywiście niewiele było treningów siłowych, dlatego z kolegami ćwiczyliśmy indywidualnie – pompki, przysiady, sztanga. 

Marciniak nie przyniósł szczęścia. Syprzak katem Wisły

Czytaj też

Marciniak nie przyniósł szczęścia. Syprzak katem Wisły

– Ktoś te indywidualne treningi powinien jednak kontrolować...
– Pewnie tak, ale nikt tego nie robił. Od 19. roku życia miałem duże problemy z kręgosłupem. Jeździłem od jednego fizjoterapeuty do drugiego. Od każdego słyszałem, że jeśli mam kłopoty z plecami, to żebym omijał siłownię. To był błąd i żałuję, że ich posłuchałem, bo ból wcale nie mijał. Na poważnie podszedłem do tematu dopiero grając w Lemgo. Zacząłem szukać w Internecie ćwiczeń, aby sobie pomóc. I tak trafiłem na kalistenikę, czyli ćwiczenia z wykorzystaniem własnego ciężaru ciała. Postanowiłem sobie wtedy, że co by się nie działo, to minimum dwa razy w tygodniu będę odwiedzał siłownię. Stopniowo zwiększałem dawkę i w moim ostatnim sezonie w Lemgo pojawiałem się w siłowni praktycznie codziennie. Moje problemy z plecami zniknęły. Do tego doszedłem jednak sam. 

– A kto cię nauczył gry w bramce?
– Najpierw wyjaśnię jedną kwestię: nie było wcale tak, że od razu stanąłem w bramce. Na początku mojej przygody z piłką ręczną grałem w polu i rzucałem bramki. Po kilku latach znudziło mi się jednak bieganie, rzucanie i stwierdziłem, że wolę bronić. Powiedziałem o tym mojemu trenerowi w klubie z Wilanowa, ale odmówił, nie chciał nawet o tym słyszeć. Tłumaczył, że rzucam sporo bramek, że pomagam drużynie wygrywać mecze i lepiej, żebym nadal grał na rozegraniu. No i na jakiś mecz specjalnie nie pojechałem. Zbuntowałem się. Koledzy na mnie czekali, trener też. Był zły, ale dopiąłem swego i zacząłem grać na bramce. Myślę, że wszystkim to wyszło na dobre. Grając na rozegraniu nigdy nie trafiłbym do reprezentacji. 

– To kiedy zostałeś bramkarzem?
– W pierwszej klasie gimnazjum. Mój potencjał do gry w bramce odkrył trener Arkadiusz Dudaref. To z nim miałem też pierwsze, typowe treningi bramkarskie. Później kontynuowałem naukę w Gdańsku, gdzie miałem treningi ze śp. Wojciechem Nowińskim. 

Marciniak nie przyniósł szczęścia. Syprzak katem Wisły

Czytaj też

Marciniak nie przyniósł szczęścia. Syprzak katem Wisły

– W SMS-ie tak od razu uwierzyli, że może być z ciebie w przyszłości dobry bramkarz? Przecież grałeś na tej pozycji zaledwie trzy lata. 
– Wtedy nie wiedziałem nawet, że jest taka szkoła! Usłyszałem o niej od trenera Bogdana Janiszewskiego (bardzo dużo mu zawdzięczam) , który prowadził kadrę Mazowsza i namówił mnie, abym pojechał do Gdańska. Rodzice na początku nie chcieli jednak o tym słyszeć. Ale byłem uparty. Wytłumaczyłem im, że to dla mnie szansa, że jeśli zostanę w Warszawie, to nic ze mnie nie będzie. Czułem, że muszę trenować więcej, jeśli chcę coś osiągnąć. Wtedy nie myślałem, że nauka w Gdańsku może się wiązać z tęsknotą za rodziną, z którą byłem bardzo zżyty. Po prostu wsiadłem w pociąg i pojechałem z tatą na rozmowę z trenerem Janem Prześlakiewiczem i – jak wtedy myślałem – testy. 

– Jak ci poszło?
– Żadnych testów nie było. Trener Prześlakiewicz, który był też dyrektorem szkoły, zapytał od razu, gdzie mam rzeczy. Byliśmy z tatą zdziwieni, bo przyjechaliśmy z nastawieniem, że czekają mnie najpierw właśnie testy. Tymczasem na miejscu okazało się, że zostałem już przyjęty. Wracając pociągiem z Gdańska zacząłem się zastanawiać, jak to będzie daleko od domu, czy sobie poradzę, czy nie będę tęsknił... Początki były rzeczywiście trudne.

– W którym momencie dotarło do ciebie, że możesz zrobić dużą karierę?
– Ciężko powiedzieć. Miałem ogromną chęć do pracy. Jak już wspominałem, poza treningami, dużo ćwiczyłem indywidualnie. Sam siebie napędzałem. Niesamowitym przeżyciem było dla mnie powołanie przez śp. trenera Leszka Biernackiego do reprezentacji młodzieżowej. Poza tym drużyna SMS-u Gdańsk występowała w 1. lidze. Pamiętam szczególnie dwa mecze w Warszawie – przeciwko AZS AWF i Warszawiance. Zagrałem naprawdę super i udzieliłem mojego pierwszego wywiadu. Dziennikarz zapytał o moje marzenia, a ja odpowiedziałem, że to gra w Bundeslidze i reprezentacji Polski. Jestem niezwykle szczęśliwy, że udało mi się je spełnić. 

– Słyszałem opinię, że rocznik 1988 był jednym z najlepszych w historii SMS-u. 
– Trudno mi to ocenić. Na pewno nasz potencjał – mam na myśli roczniki 88-89 – nie został wykorzystany. Udało nam się np. przejść trudną grupę w eliminacjach ME U18. Awansowaliśmy na turniej z drugiego miejsca, po bardzo zaciętym meczu z Litwą (26:25 – red.). W ME, których gospodarzem była Estonia, zajęliśmy 4. miejsce – przegraliśmy brąz ze Szwecją. W kolejnym roku pojechaliśmy jeszcze na MŚ do Bahrajnu, które zakończyliśmy na 6. miejscu. Później było coraz gorzej... Nie rozumiem tego, bo zamiast się rozwijać, iść w górę, to my szliśmy w dół. A potencjał mieliśmy naprawdę duży. Piotr Chrapkowski, Robert Orzechowski, Michał Szyba, Mateusz Jankowski, Łukasz Gierak, Damian Kostrzewa, Sebastian Zapora, Mikołaj Krekora... 

– Mimo wszystko każdy z tych wymienionych zaistniał później w piłce ręcznej. 
– Mogliśmy jednak osiągnąć znacznie więcej. Pamiętam, że na lewym rozegraniu – obok Michała Szyby – był Piotrek Adamczak. Gdy wyskoczył, to trudno było go zablokować. Każdy z nas myślał, że ten chłopak zrobi dużą karierę, że będą o niego walczyć najlepsze drużyny na świecie. Niestety, coś nie wyszło. 

– Czego zabrakło, abyście z reprezentacją młodzieżową zdobyli chociaż jeden medal?
– Moim zdaniem byliśmy przeładowni, treningów było za dużo, były za mało urozmaicone. Bramkarze mieli aż cztery treningi dziennie! To nie jest normalne, aby tak często trenować. Byliśmy młodzi, więc jakoś dawaliśmy radę. Lata jednak mijały, a nic się nie zmieniało, my non stop trenowaliśmy tak samo. Wtedy myślałem, że "zakwasy" to coś normalnego, że inaczej nie da się zbudować formy. Teraz wiem, że to błąd. Że nie można cały czas trenować na wysokich obrotach, że trzeba to robić stopniowo, że organizm potrzebuje też regeneracji, bo inaczej się "zbuntuje" i pojawią się kontuzje. Wtedy było inaczej – im mocniejszy trening, tym lepiej. Później jechaliśmy na ME czy MŚ i na boisku brakowało nam świeżości. 

– Po zakończeniu edukacji w Gdańsku trafiłeś do Puław. Nie było innych propozycji?
– Mogłem zostać w Gdańsku i grać w zespole AWFiS. Miałem też ofertę z Płocka, gdy zespół prowadził trener Bogdan Zajączkowski. Ostatecznie wybrałem Azoty i... nie żałuję. Wiem, że prezes Jerzy Witaszek konsultował mój transfer z Janem Prześlakiewiczem. Podobno usłyszał, że nie ma się co zastanawiać.

– Z perspektywy czasu naprawdę nie żałujesz? Gdy odchodziłeś z Puław, to twoje relacje z prezesem były chłodne...
– To było dawno i po co do tego wracać? Po co żyć głupimi niesnaskami? Życzę Azotom jak najlepiej. Muszę też oddać prezesowi Witaszkowi, że mnie zauważył i dał mi szansę w Superlidze. Po części zawdzięczam mu moją karierę. 

– Wyjechałeś z Polski w wieku 24 lat. Uważasz, że za granicą osiągnąłeś maksimum?
– Ostatnio się nad tym zastanawiałem i doszedłem do wniosku, że... nie ma co gdybać. Trzeba żyć tym, co "tu i teraz". 

– Wybrałeś jednak bardzo nietypowy kierunek – Węgry. 
– Wiem i wiele osób się śmiało, gdy usłyszało, że będę tam grał. A to była znakomita decyzja. W pierwszym sezonie w Csurgoi zajęliśmy trzecie miejsce i graliśmy potem w europejskich pucharach. Po dwóch latach zrobiłem kolejny krok i trafiłem do Picku Szeged, z którym mogłem wystąpić w Lidze Mistrzów. Wreszcie w 2016 roku spełniło się moje marzenie, o którym wspominałem w swoim pierwszym wywiadzie, i gra w Bundeslidze.

– W Lemgo występowałeś przez cztery sezony. No właśnie, tylko cztery czy aż cztery?
– Dobrze wspominam ten okres mojej kariery. Niestety, klub miał kłopoty ze sponsorami i budżetem. Skład ciągle się zmieniał, zawodnicy przyjeżdżali i wyjeżdżali. Gdy dostałem propozycję powrotu na Węgry od klubu Tatabanya, to trudno było ją odrzucić. Była naprawdę dobra i pod względem sportowym, i finansowym. Do tego mam duży sentyment do tego kraju....

Ale wrócę jeszcze do Lemgo, bo chciałbym opowiedzieć jedną historię. W sezonie 2019/20 awansowaliśmy do Final4 Pucharu Niemiec, który później klub wygrał. Ze względu na pandemię turniej finałowy został jednak przełożony i mnie już wtedy w drużynie nie było. Gdy dostałem telefon z prośbą o adres, to byłem zaskoczony. "Po co im to?" – zastanawiałem się. Okazało się, że wysłali mi złoty medal za zdobycie pucharu i list z gratulacjami. Wzruszająca chwila. Docenili to, że pomogłem drużynie awansować do Final4. Na przykład w 1/8 finału wygraliśmy z Bergischer HC, a ja odbiłem 18 piłek. 

– Dlaczego nigdy nie zostałeś drugim Sławomirem Szmalem? 
– Bo drugiego Sławka Szmala już nigdy nie będzie. Taki bramkarz rodzi się tylko raz. 

– Ale czułeś takie oczekiwania, żeby zostać w kadrze jego następcą?
– Czułem, czułem... To mnie deprymowało. Sprawiało, że ta presja była jeszcze większa. Wtedy nie dało się od tego uciec, bo prawie wszyscy to powtarzali.  

– W reprezentacji Polski występowałeś przez kilka lat, zagrałeś kilka znakomitych meczów. Wracasz do któregoś z nich?
– Raczej do całego turnieju – do igrzysk olimpijskich w Rio. Teraz potrafię już wspominać go na chłodno, ale przez pewien czas mocno mnie bolało, że nie zdobyliśmy tam medalu. Pamiętam, że po bramce Michała Daszka w półfinale pomyślałem: "jeśli rzucamy taką bramkę, w takim momencie, to musimy awansować do finału!". Niestety, nie udało się. 

– Poza bramką Michała, innym pamiętnym momentem igrzysk był twój wywiad po przegranym meczu o brąz. Zacytowałeś wtedy słowa Marka Piotrowskiego: "W życiu przychodzi czas, gdy dźwigasz krzyż...". 
– Nie miałem świadomości, że kibice jeszcze to pamiętają...

– Pytałem cię o to, ale zapytam raz jeszcze: jesteś już byłym reprezentantem Polski?
– Tak. W kadrze trzeba patrzeć w przyszłość, a nie przeszłość. Mam świadomość, jakich mamy bramkarzy i jak duża jest konkurencja. 

– Nie było żadnego kontaktu ze strony Marcina Lijewskiego? Podobno byłeś brany pod uwagę przed ostatnimi ME.
– To miło z jego strony, ale mój czas w kadrze już minął. O bramkę nie musimy się martwić, selekcjoner ma naprawdę duży wybór. Podczas ostatniej przerwy na mecze reprezentacji, dostaliśmy od trenera Tomasza Strząbały kilka dni wolnego. Dla mnie to miało zbawienny wpływ. Mogłem odpocząć, zregenerować się i najważniejsze – spędzić czas z rodziną, która jest dla mnie bardzo ważna. Doceniam każdą chwilę, którą mogę poświęcić moim dzieciom. 

– Jesteś tatą, który rozpieszcza czy ustawia do pionu?
– Zdecydowanie żona w naszym domu pilnuje porządku, a ja jestem tym, który rozpieszcza. Ale wszystko w granicach rozsądku, nie można przesadzać. Dzieci muszą poznać normalne życie, a w normalnym życiu nikt nie będzie ich przecież rozpieszczał. 

– To normalne, dorosłe życie to boisko do gry w piłkę ręczną?
– W przypadku córki raczej nie. Owszem, czasami porzuca ze mną piłkę, ale bez większego entuzjazmu. Kocha za to grę na pianinie i temu poświęca większą uwagę. Inaczej niż synek, który niebawem skończy dwa lata. Gdy tylko się obudzi, to od razu biegnie po piłkę i prosi, aby z nim pograć. Ale czy tak będzie też później? Czy ten zapał pozostanie? Musimy poczekać kilkanaście lat.

– Czy widzisz już przed sobą napis "meta"?
– Nie, w żadnym wypadku. Przede mną jeszcze wiele lat gry. A całkiem poważnie, to skupiam się na kolejnym treningu i kolejnym meczu. Mam nadzieję, że jeśli będę się prowadził tak, jak do tej pory, czyli dbał o właściwą regenerację, sen i odżywanie, to pogram jeszcze do...

– ...2030 roku?
– Chwila, muszę to policzyć. Ok, już mam. Dlaczego nie? Jeśli zdrowie mi pozwoli, to nie zamierzam tak szybko kończyć kariery. Mam jeszcze kilka piłek do odbicia.