Vital Heynen szkoleniowcem reprezentacji Chin siatkarzy. Mówi o długofalowym projekcie

Mają medal po 13 latach. Wiele zawdzięczają jednej kobiecie

Odliczanie do igrzysk trwa! Kto stawił się na pierwszym zgrupowaniu?

Czytaj też

Odliczanie do igrzysk trwa! Kto stawił się na pierwszym zgrupowaniu?

• Vital Heynen był selekcjonerem reprezentacji Polski siatkarzy
• Od dwóch lat Belg pracował z kobietami
• Teraz Heynen wraca do męskiej drużyny. Związał się z Chinami, których może prowadzić nawet pięć lat

Sara Kalisz, TVPSPORT.PL: - Kiedy po raz pierwszy usłyszałam kilka tygodni temu, że może pan trafić do kadry Chin, myślałam, że chodzi o kadrę kobiet. Dlaczego po trzech latach zdecydował się pan wrócić do siatkówki mężczyzn?
Vital Heynen: – Jeszcze w 2021 roku, kiedy kończyłem pracę z reprezentacją Polski siatkarzy, podkreślałem, że jest jedna drużyna, którą szczególnie chciałbym poprowadzić jako trener. To były właśnie Chiny. W tamtym momencie kadra ta nie była jednak za bardzo dostępna dla szkoleniowców–obcokrajowców. Jednocześnie ostatnie dwa, trzy lata nie były idealne dla tej drużyny. Władze stały się więc bardziej otwarte na posiadanie trenera z innego kraju. Zawsze było dla mnie jasne, że jeśli tylko zechcą mnie zatrudnić, to do nich dołączę. 

– Dlaczego tak panu na tym zależało?
– Chiny to jeden z największych krajów na świecie. Ma bardzo duży potencjał sportowy. Ludzie, których jest aż 1,4 miliarda, na co dzień uprawiają różne dyscypliny. Faktem jest, że siatkarska drużyna kobieca potrafi pokonać najlepszą piątkę rankingu, a męska nigdy nie znalazła się w światowym topie. Od zawsze zastanawiałem się skąd ta prawidłowość. Jak to możliwe, że tak wielki kraj nie odnosi sukcesów w męskiej siatkówce?

W Chinach jest wszystko, co potrzebne, by być dobrym w sporcie. To, że ta kadra nie odnosiła spektakularnych sukcesów, było więc dla mnie zagwozdką. Zawsze mnie to ciekawiło. Potencjał ludzki jest bardzo duży, jest tu wszystko, co potrzebne do bycia na światowym poziomie, a na dodatek federacja bardzo chce, by reprezentacja mężczyzn zdobywała medale. Warunki są więc wymarzone. 

Poza tym związanie się z kadrą Chin nie jest kilkumiesięcznym projektem. Mam tu zostać dłużej.

– Słyszałam, że projekt obowiązuje do kolejnych igrzysk.
– Kontrakt to trzy plus dwa, czyli pięć lat. Po trzech latach będzie więc możliwość weryfikacji z obu stron. Podstawowym założeniem jest jednak praca przez pięć lat. Igrzyska to rzecz jasna bardzo istotna kwestia. Trudno sobie wyobrazić, że męska drużyna nigdy sama nie zakwalifikowała się na tę imprezę. Jedyne igrzyska, na których wystąpiła, to te, które organizowała lub została na nie zaproszona. To sprawia, że ta współpraca jest dla mnie niezwykle ciekawym wyzwaniem. Ludzie, którzy mnie znają, wiedzą, że nie odmówiłbym projektowi w Chinach.

– Czy będzie brał pan czynny udział w poszukiwaniu siatkarskich talentów i w pewnym stopniu w koordynacji działań na niższych szczeblach?
– Uściślę: jestem trenerem wyłącznie seniorskiej kadry. Nie zmienia to faktu, że przyjechałem do Chin, by robić kilka rzeczy. Będę odpowiedzialny za wsparcie, doradzanie młodszym rocznikom, edukację trenerów... To był jeden z warunków mojego zatrudnienia. Reprezentanci młodzieżowi również nie mają na swoim koncie wielu sukcesów, a przecież dzieciaki grają tu w siatkówkę. Dlaczego tak jest? Muszę się tego dowiedzieć! Bardzo bym żałował, gdybym nie skorzystał z okazji do rozwiązania tej zagadki. 

– Pamiętam moją jedyną wizytę w Chinach podczas zeszłorocznych kwalifikacji siatkarzy. Nawet na meczach gospodarzy nie było gigantycznych tłumów. Chyba trzeba ten kraj po prostu rozkochać w męskiej siatkówce.
– Muszę to rozgryźć. Chwilę temu byłem w siłowni. Kiedy ją zobaczyłem, byłem w szoku. Była tak długa, że nie widziało się jej końca. To było gigantyczne zaplecze pełne nowoczesnego sprzętu. Jak mając to wszystko Chińczycy nie mają sukcesu w męskiej siatkówce? Odpowiedzią jest chyba faktycznie to, że w tym sporcie trzeba się zakochać. W Polsce ludzie kochają tę dyscyplinę. Zaczyna się to jednak od miłości samych zawodników. Trochę słyszałem o tym, że w chińskiej kulturze nie ma aż takiego uczucia do siatkówki. Nie wiem czy to prawda i czy mogę to zmienić. Jestem jednam bardzo ciekawy, czy mogę sprawić, że ludzie prawdziwie pokochają ten sport.

– Rozstał się pan z reprezentacją Niemiec siatkarek, która wciąż walczy o olimpijską kwalifikację. Jakie to było pożegnanie?
– Trzeba być realistycznym. W zeszłym roku świetnie zaczęliśmy Ligę Narodów. Następnie mistrzostwa Europy nie poukładały się po naszej myśli. To spowodowało stratę tak wielu punktów, że szanse Niemek na awans na igrzyska nie były już tak wysokie. Doszło do tego, że jako kadra potrzebowaliśmy porażek innych reprezentacji, żeby myśleć o Paryżu. Straciliśmy bardzo dużo punktów do Holandii. 

Bardzo mi tego szkoda. Rozmawiałem z kluczowymi niemieckimi zawodniczkami. Oczywiście, nikt nie jest szczęśliwy, ale pojawiło się wielkie zrozumienie dla mojej historii. Podobnie było w przypadku federacji. Jestem z Belgii, bardzo małego kraju w porównaniu do Chin. Dostanie szansy wyjazdu do tego azjatyckiego państwa to dla mnie bardzo duża sprawa. Pochodzę z małej wioski i teraz mam okazję pomóc jednemu z największych krajów na świecie. Niemcy zrozumieli, jak szczególne jest to wyzwanie. Nie wiem, czy Polacy podejdą do tego tak samo, ale myślę, że też mogą to sobie wyobrazić. 

– To koniec pracy w żeńskiej siatkówce?
– Nie, absolutnie nie. Początkowo nie planowałem szybkiego powrotu do męskiej siatkówki, lecz rozwijanie się w żeńskiej. Współpraca z kobietami była bardzo udana i widzę siebie wracającego do niej za kilka lat.

Uśmiecham się, bo właśnie przechodzę przez park. Jest tu całe mnóstwo dzieciaków rozciągających się i ćwiczących na zewnątrz. Mają może dziesięć, jedenaście lat. W Chinach ludzie nie potrafią rozumieć, dlaczego w Belgii mamy tylko jedną godzinę wychowania fizycznego w tygodniu. Tu mają je każdego dnia. Sport jest tak ważny w Chinach i nadal nie ma sukcesów w męskiej siatkówce!

Z kadrą startujemy z 31. pozycji w rankingu FIVB. Przed nami bardzo długi proces wspinania się w górę. We współczesnej siatkówce trudno jest awansować z takiego miejsca. Nie stanie się to w rok; myślę, że potrzeba do tego co najmniej trzech lat. Lubię jednak wyzwania, w których coś mogę zmienić. 

– Szeroki zakres obowiązków w Chinach powoduje, że nie będzie pan szukał pracy w klubie?
– Mógłbym pracować w klubie, ale nie jestem w tej chwili tym zainteresowany; może później. Najpierw chcę zrozumieć trochę Chiny, co nie jest łatwe. Chodzę po ulicach miasta i nawet nie jestem w stanie przeczytać symboli i oznaczeń kierunkowych. Tu jest tak inaczej, że nawet poprosiłem władze federacji o pozwolenie na podróżowanie po Chinach w zimie, by zrozumieć cały kraj. Nie dam im odpowiedzi na pytanie, dlaczego nie mają sukcesów w męskiej siatkówce w sześć tygodni. Potrzebuję czasu. Ta współpraca to coś więcej niż doprowadzenie drużyny do dobrej gry – to o wiele większy projekt.

Czytaj również:
– Cztery drużyny chcą awansować do PlusLigi. I to mimo tego, że w kolejnym sezonie spadkowiczów będzie trzech
– Rewolucja w legendarnym klubie. "Władze chcą wszystko zmienić"
– Stefano Lavarini po mistrzostwie: "Nie poddaliśmy się w walce". A media mówią, że może opuścić Fenerbahce Stambuł

Odliczanie do igrzysk trwa! Kto stawił się na pierwszym zgrupowaniu?

Czytaj też

Odliczanie do igrzysk trwa! Kto stawił się na pierwszym zgrupowaniu?