21 maj 2024 | Lekkoatletyka

W pogoni za Pią! Rośnie kolejny polski talent

Pia Skrzyszowska i Alicja Sielska (fot. Getty Images/Instagram.com)

Alicja Sielska jest jedną z najbardziej perspektywicznych lekkoatletek młodego pokolenia w Polsce. Chcę w kolejnych latach walczyć o medale międzynarodowych imprez. Dąży, by zbliżyć się do osiągnięć Pii Skrzyszowskiej. – Gdybym nie zmieniła trenera, skończyłabym ze sportem. Miałam dość. Czułam, że stoję w miejscu – powiedziała po starcie na Stadionie Śląskim.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Bez operacji się nie obejdzie. Polakowi postawiono błędną diagnozę

Andrejczyk wraca do wielkiej formy. Pomaga jej... "szaman"

Czytaj też

Andrejczyk wraca do wielkiej formy. Pomaga jej... "szaman"

21-latka rozkręca się na dystansie 100 metrów przez płotki. W weekend na Stadionie Śląskim osiągnęła czas 13.16 sekundy. We wtorek pojawiła się również na bieżni w Gliwicach. Przebiegła ten sam dystans w czasie 13.20. Daje sygnał, iż może namieszać w gronie utalentowanych płotkarek. Jak przekazuje "Nedops" (Tomasz Spodenkiewicz – przyp. red.) "goni" kwalifikację na mistrzostwa Europy. Tam Polska może wystawić cztery zawodniczki na wspomnianym dystansie.

Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Wygrana na Stadionie Śląskim zawsze robi wrażenie. Skąd tak duża zmiana na plus w twoich startach?
Alicja Sielska: – Zmieniłam trenera. Gdyby nie to, skończyłabym ze sportem. Miałam dość. Czułam, że stoję w miejscu. Moje wyniki – mimo medali – mnie nie satysfakcjonowały. Doznałam pęknięcia łąkotki. Dodatkowo pojawiły się kłopoty z więzadłami krzyżowymi. Nic nie szło po myśli. Ostatni start zaplanowałam na mistrzostwa Polski we Włocławku. Nie poszły tak, jak chciałam. Wtedy podszedł do mnie trener Maciej Giza i zapytał o plany na przyszłość. Odpowiedziałam, że ich nie mam. Stwierdził, że nie da mi spokoju. Zostałam.

– Widać efekty?
– Oczywiście. Wystarczył miesiąc, by z czasu 14.50 sekundy zejść na 13.80. To świetna perspektywa na kolejne tygodnie. Na treningach było bardzo dobrze, ale nie czułam, że będę biegała aż tak szybko.

– Powróciła wiara w siebie?
– Tak. Ważniejszy był jednak powrót pasji, którą utraciłam. Trudno było mi przygotowywać się bez zapału. Nie widziałam progresu w tym, co robię. Teraz ćwiczę z osobą, która wie, jak należy się przygotowywać. Mamy do siebie zaufanie. Jest mi o wiele łatwiej. Czujemy wewnętrzne porozumienie. Trener jest specjalistą. Mamy wcześniej rozpisany plan, na każdą jednostkę. Nie jest tak, że pojawiamy się na stadionie i dopiero dowiaduję się, co mnie czeka. Wszystko jest wcześniej przygotowane. Czasy są wyliczone. Czuć profesjonalizm.

– Ze zdrowiem już wszystko w porządku?
– Tak, ale wcześniej nie było tak dobrze. Miałem wspomniane już kłopoty z kolanem. Musiałam poddawać się rehabilitacji. Nie do końca dogadywałam się z poprzednim trenerem. Teraz wszystko się zgadza.

Andrejczyk wraca do wielkiej formy. Pomaga jej... "szaman"

Czytaj też

Andrejczyk wraca do wielkiej formy. Pomaga jej... "szaman"

Uwaga: talent! 21-latek jest już trzeci w historii. Docenił go Lewandowski

Czytaj też

Filip Rak po świetnym sezonie halowym znakomicie wszedł w lato 2024. Jest bliski wyjazdu na igrzyska (fot. PAP)

Uwaga: talent! 21-latek jest już trzeci w historii. Docenił go Lewandowski

– Jak wyglądały najgorsze momenty?
– Miałam lekką załamkę. Cały czas doskwierał mi ból. Nie mogłam sobie z tym poradzić. Czułam, że stoję w miejscu. Co pół roku pojawiałam się na rezonansie i widziałam, że mam ubytki. Leczenie pochłania duże pieniądze. Musiałam odwiedzać fizjoterapeutów i ortopedów. Nie było łatwo. Musiałam lepiej obudować ciało. Wzmocniłam niektóre partie ciała.

– Dużo kłopotów w tak młodym wieku. Jak zareagowałaś na te diagnozy?
– Był strach, stres i niepewność. Na początku była obawa przed pójściem na maksa. Na szczęście to już za mną.

– Bieganie w granicach 13 sekund jest realne?
– Wydaje mi się, że tak! Za mną nowe doświadczenia. Pierwszy raz miałam okazję startować na Stadionie Śląskim. Wow! Musiało do mnie dotrzeć, że startuję na tak dużym obiekcie. Walczyłam z rywalkami z innych krajów. Doceniam, że mogę być w takiej stawce.

– Jakie masz marzenia?
– Chciałabym być w czołówce polskich płotkarek. To marzenie każdej z nas. Wiem, że stać mnie na szybkie bieganie.

– Dlaczego wybrałaś bieg przez płotki?
– Nie lubiłam się z długimi dystansami. Męczyły mnie psychicznie. W kategorii U16 startowałam w wieloboju. Dotarło do mnie, że najwięcej frajdy sprawiają mi płotki. Po kilku latach stawiałam już tylko na nich.

– Łączysz naukę ze sportem?
– Wróciłam do studiowania po roku przerwy, ale nie do końca jestem ich zwolenniczką. Chciałam pokazać, że bez nich też można coś osiągnąć. Przegadałam tę kwestię z trenerem i dołączyłam na kierunek "Sport" na AWF-ie w Krakowie. Nie zmienia to jednak faktu, że moim głównym zainteresowaniem jest... kosmetologia. Lubię malować paznokcie, robić makijaż. To mnie odstresowuję przed startami.

– Medale międzynarodowych imprez są w twoim zasięgu?
– Jasne, ale nie chcę wybiegać w przyszłość. Nie chcę nakładać na siebie zbędnej presji. Gdy poszłam do Krakowa, związek się rozpadł. Mogłam wszystkie emocje przelać na tartan. Skupiłam się na ciężkiej pracy. Poczułam kopa motywacyjnego. Chciałam pokazać, że stać mnie na dużo!

Uwaga: talent! 21-latek jest już trzeci w historii. Docenił go Lewandowski