Tu też grają po 11, ale spalonych już nie ma, a kibice i drużyny dostają od sędziów dużo więcej

Polska olimpijka: mi też zarzucali, że nie jestem kobietą

Tom Cruise i... mniej kontrowersji. Paryż szykuje ceremonię zamknięcia

Czytaj też

Tom Cruise i... mniej kontrowersji. Paryż szykuje ceremonię zamknięcia

• W hokeju na trawie sprawdzają się rozwiązania, o których władze piłkarskie dopiero dyskutują
• Sędzia igrzysk olimpijskich mówi, że im sędziowanie jest bardziej przejrzyste dla osób oglądających mecze, tym lepiej
• Arbiter twierdzi, że możliwość weryfikacji decyzji na życzenie drużyn dobrze wpływa na relacje zawodników z sędziami

Tom Cruise i... mniej kontrowersji. Paryż szykuje ceremonię zamknięcia

Czytaj też

Tom Cruise i... mniej kontrowersji. Paryż szykuje ceremonię zamknięcia

Co za szczęście polskiego olimpijczyka. Wygrał na... loterii!

Czytaj też

Co za szczęście polskiego olimpijczyka. Wygrał na... loterii!

Rafał Rostkowski: – Wiem, że jest Pan sędzią międzynarodowym w hokeju na trawie, że w Paryżu jest Pan na swoich już czwartych igrzyskach olimpijskich, ale najpierw muszę zapytać o coś innego. Czy interesuje się Pan piłką nożną?
Marcin Grochal: – Oczywiście, interesuję.

– Zna Pan piłkarskie przepisy, chociaż trochę?
– Tak, przepisy znam, ale „Protokół VAR” tylko w takim stopniu jak przeciętny kibic.

– W takim razie, jako międzynarodowy sędzia hokeja na trawie i kibic piłki nożnej, co przeniósłby Pan ze swojej dyscypliny sportu, żeby sędziowanie piłki nożnej było po prostu lepsze?
– Ciekawą opcją jest to, że drużyny mogą prosić o wideo weryfikację decyzji sędziego. Ten proces nosi nazwę „team referal”, czyli jest to skierowanie sprawy przez drużynę do sędziego rozjemcy, takiego odpowiednika piłkarskiego VAR. Weryfikacja na życzenie drużyny sprawdza się w wielu sportach, ale w hokeju na trawie każda drużyna może o to wystąpić tylko raz w meczu. Jeśli okaże się, że miała rację, przysługuje jej kolejny „team referal”. Jeśli zakwestionowała decyzję sędziego niesłusznie, kolejnej szansy na naprawę błędu arbitra drużyna już nie ma. Takie rozwiązanie sprawdza się bardzo dobrze. To nakłada na zawodników obu zespołów odpowiedzialność za wybranie odpowiednich decyzji do weryfikacji. Lepiej nie być w czasie gry małostkowym, bo szkoda z powodu mało ważnej kontrowersji stracić możliwość naprawienia jakiegoś poważnego błędu.

– Dlaczego każdej z drużyn przysługuje tylko po jednym „team referal”? Przecież drużyna może się raz pomylić, ale to nie znaczy, że następnym razem nie miałaby racji.
– Z dwóch powodów. Jeden jest taki, że istnieje też „umpire referal”, czyli skierowanie sprawy do weryfikacji na życzenie samego sędziego. Z tego możemy korzystać tyle razy, ile zajdzie taka potrzeba. Drugi powód jest taki, że kiedyś przysługiwały po dwa „referale” na drużynę, ale czasami wykorzystywały je nie dlatego, że miały wątpliwości co do decyzji arbitra, lecz dlatego, żeby przerwać kontratak rywali. Chodzi o to, że w hokeju na trawie po takim zgłoszeniu gra zatrzymywana jest od razu, a nie po akcji, jak w piłce nożnej. Tak więc drużyny, widząc groźną akcję rywali, zgłaszały „team referal” tylko po to, żeby ją przerwać. Z tego powodu przepisy zostały zmienione.

– Nie lepiej było ustalić po dwa „team referale”, ale decyzję sędziego weryfikować dopiero w czasie najbliższej przerwy w grze?
– Ale w hokeju na trawie obecne zasady są powszechnie akceptowane. To nie jest temat kontrowersyjny i nie słyszałem, żeby ktoś chciał to zmienić na wzór czy podobieństwo piłki nożnej. Jeden dozwolony „team referal” sprawia, że jest to coś wyjątkowego, to taka ostatnia deska ratunku. Myślę, że w piłce nożnej takie rozwiązanie też mogłoby się sprawdzać bardzo dobrze. Tak jak w hokeju na trawie, mogłoby korzystnie wpływać na atmosferę meczów. Wydaje mi się, że w hokeju relacje zawodników z sędziami są dużo lepsze niż w futbolu. Być może właśnie dlatego, że zawodnicy wiedzą, że mają prawo głosu i mogą mieć wpływ na zmianę decyzji sędziowskiej. Referale to bardzo pozytywne narzędzie.

Co za szczęście polskiego olimpijczyka. Wygrał na... loterii!

Czytaj też

Co za szczęście polskiego olimpijczyka. Wygrał na... loterii!

Prezes PKOl: rozmawiałem z szefem MKOl o IO w Polsce

Czytaj też

Prezes PKOl: rozmawiałem z szefem MKOl o IO w Polsce

– Wytłumaczył Pan, dlaczego przysługuje jeden referal, ale proszę też wyjaśnić, dlaczego wideo weryfikacja zarządzana jest od razu powodując przerwanie gry, a nie dopiero po akcji, w czasie najbliższej przerwy w grze, jak w piłce nożnej?
– W hokeju na trawie też tak było, ale 14 lat temu, kiedy dopiero wprowadziliśmy wideo weryfikację. Po jakimś czasie okazało się, że to złe rozwiązanie. W hokeju na trawie kontynuowanie gry i potem wracanie do jakiejś sytuacji z poprzedniej akcji lub sprzed kilku minut było bardzo źle odbierane. Nie chcemy takiego zamieszania i bałaganu, jakie po wprowadzeniu systemu VAR czasem zdarza się w piłce nożnej. Akcja toczy się, czasem długo, czasem pada po niej bramka, którą trzeba anulować, bo w poprzedniej akcji był faul, za który trzeba podyktować rzut karny przeciwko drużynie, która po przeoczonym faulu sama zdobyła gola… To dla niektórych widzów jest nieakceptowalne. Aby takich sytuacji uniknąć, w hokeju na trawie życzenie wideo weryfikacji trzeba zgłosić od razu po zdarzeniu. Wtedy gra jest przerywana, a czas gry zatrzymywany.

– Jak często drużyny mają rację zgłaszając „team referal”?
– W około 70 procentach przypadków. Ta liczba rosła przez lata w miarę jak zawodnicy uczyli się jak działa wideo weryfikacja i w których momentach warto o nią prosić.

– A jak często sędzia zmienia decyzję, jeśli dostaje sugestię od arbitra wideo?
– W 99 procentach sytuacji.

– Dlaczego aż tak często?
– W hokeju na trawie nie ma monitora ustawionego obok boiska, więc sugestia od sędziego wideo z reguły jest uwzględniana. Chyba że na telebimie jest pokazana powtórka spornej sytuacji, to wtedy sędzia boiskowy sam może ją ponownie przeanalizować i wtedy czasem zdarza się, że nie uwzględnia sugestii kolegi od powtórek wideo. Ale to się zdarza naprawdę mniej więcej raz na sto sytuacji.

– Powtórki spornych sytuacji są pokazywane na telebimach i wszyscy na stadionie je widzą?
– Tak. Wiem, że w piłce nożnej tak nie jest, ale w naszym sporcie to zupełnie normalne i nie powoduje żadnych problemów.

– Gdy sędzia meczu hokeja na trawie rozmawia z sędzią wideo, widzowie na stadionie i telewidzowie wszystko słyszą. Jak sprawdza się taka transparentność?
– Bardzo dobrze. To od razu daje wszystkim jasność, o co sędziom chodzi, jakie jest pytanie i jaka jest odpowiedź. Widzowie wiedzą, co widział sędzia na boisku lub czego nie jest pewien, a co dostrzegł sędzia wideo. Moim zdaniem to też jest bardzo pozytywny aspekt sędziowania w hokeju na trawie. Im bardziej proces podejmowania decyzji sędziowskich jest przejrzysty dla kibiców czy osób oglądających mecz, tym lepiej. Wydaje mi się, że w piłce nożnej przejrzystości mogłoby być więcej.

– Czy gdyby to od Pana zależało, z piłki nożnej przeniósłby Pan coś do hokeja na trawie?
– Chciałbym mieć monitor przy boisku, przynajmniej w ramach eksperymentu, żeby zobaczyć, jak by to u nas zadziałało.

– Coś jeszcze?
– W piłce nożnej są spalone. U nas też kiedyś były, ale… pozbyliśmy się spalonych. Zostały zlikwidowane wiele lat temu i chyba nikt za nimi nie tęskni. Myślę, że w piłce nożnej spalone też są niepotrzebne.

– Oj, polemizowałbym. Napastnicy staliby pod bramką rywala i czekali na piłkę. Nie byłoby ani kontrataków.
– Czyżby? W hokeju na trawie boisko ma podobną wielkość, też gra się po 11 zawodników…

Prezes PKOl: rozmawiałem z szefem MKOl o IO w Polsce

Czytaj też

Prezes PKOl: rozmawiałem z szefem MKOl o IO w Polsce

Polski arbiter świętuje. Jubileusz na igrzyskach

Czytaj też

Polski arbiter świętuje. Jubileusz na igrzyskach

– Ale u was piłka jest dużo mniejsza i nie można jej kopać, lecz można tylko zagrywać laską.
– Owszem, każdy sport ma swoją specyfikę, ale chętnie zobaczyłbym, jak by to się sprawdziło w piłce nożnej.

– A czego z piłki nożnej nie chciałby Pan w hokeju na trawie?
– W piłce nożnej nie podoba mi się podejście zawodników do sędziów. Jest zbytnio naładowane emocjami, czasem zbyt agresywne. Natomiast bardzo podoba mi się jak jest w rugby. Zachowanie zawodników wobec sędziów jest bardzo spokojne z bardzo dużą dozą wzajemnego szacunku i zrozumienia.

– Ma Pan w dorobku sędziowanie meczu finałowego igrzysk olimpijskich.
– Tak, w Tokio sędziowałem finał turnieju mężczyzn.

– Ile meczów sędziował Pan podczas igrzysk olimpijskich w Paryżu?
– Pięć. Wszystkie w fazie grupowej.

– Czy w hokeju na trawie też jest taki zwyczaj jak w piłce nożnej, że jeden sędzia nie sędziuje dwóch finałów w takich samych rozgrywkach, na przykład takich jak igrzyska olimpijskie, mistrzostwa świata czy Europy?
– Nie. Tu nie ma takiego zwyczaju. Zdarzają się powtórki.

– Czyli w przyszłości może się to przytrafić również Panu?
– Tak, teoretycznie może się zdarzyć, jeżeli za cztery lata pojadę na igrzyska do Los Angeles.

– Co oprócz finału w Tokio uważa Pan za swoje największe sukcesy?
– Chyba to, że jako sędzia z relatywnie małego hokejowego kraju awansowałem do światowej czołówki sędziów i uczestniczyłem w kilku igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata i Europy. Sukcesem jest też na pewno to, że cały czas udaje mi się to robić na wysokim poziomie i łączyć z obowiązkami zawodowymi i rodzinnymi, bo mimo wszystko sędziowanie hokeja to tylko nasze hobby i robimy to jako amatorzy.

Rozmawiał Rafał Rostkowski

PS: Na pomysł przeprowadzenia rozmowy z Marcinem Grochalem o hokeju na trawie i piłce nożnej wpadłem po lekturze artykułu Michała Kiedrowskiego pt. „Na igrzyskach też mamy »Marciniaka«. Oto jak może wyglądać niedługo piłka nożna” na Sport.pl.

Polski arbiter świętuje. Jubileusz na igrzyskach

Czytaj też

Polski arbiter świętuje. Jubileusz na igrzyskach