13 paź 2020 | Retro

Jerzy Kulej – urodzony, aby nokautować. "Przepraszam, czy tu biją?"

Jerzy Kul zdobył złote medale na IO 1964 w Tokio i IO 1968 w Meksyku (fot. PAP/Janusz Uklejewski) — Jerzy Kulej zdobył dwa złote medale olimpijskie: podczas IO w Tokio i IO w Meksyku (fot. PAP/Janusz Uklejewski)

Radosław Przybysz

Jerzy Kulej zwykł mawiać, że "nie ma dobrych bokserów, są tylko źle trafieni". W karierze potrafił temu zaprzeczać. Dominował nie tylko na krajowych, ale i światowych ringach. Dwukrotnie wygrał turnieje olimpijskie. Choć kilka razy od przerwania kariery dzielił go krok. W poniedziałek skończyłby 80 lat...

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Na igrzyska do Japonii poleciał jako mistrz Starego Kontynentu. Nie miał zamiaru się tym zadowalać. Drogę na szczyt torował kolejnymi pewnymi triumfami. Zaczęło się od Argentyńczyka Roberto Amayi i Brytyjczyka Dicka McTaggarta, a w ćwierćfinale pokonał Rumuna Iosifa Mihalika. Medal miał już w garści.

Poszedł za ciosem. W półfinale wygrał z Ghańczykiem Eddiem Blayem, a w finale z reprezentantem ZSRR, Eugeniuszem Frołowem. Znakomicie zrewanżował się mu za porażkę w meczu Polska – Związek Radziecki kilka miesięcy wcześniej. Podczas całego turnieju tylko dwóch bokserów było w stanie odebrać mu po jednym punkcie. Wszystkich pozostałych rozbijał do zera!

Przepraszam, czy tu biją?

Jerzy Kulej nigdy nie należał do pokornych. Poważne problemy zaczęły się tuż przed igrzyskami olimpijskimi w Meksyku. Wracając swoim mercedesem z dyskoteki, stracił panowanie nad autem. Czerwcowy poranek rozpoczął się dla niego groźnym dachowaniem i wyjazd do Ameryki Środkowej stanął pod znakiem zapytania. On jednak wiedział, że zdąży. Na pamiątkę tamtych dni została mu blizna w okolicach szczęki.

Choć zdążył dojść do siebie i wywalczyć nominację, na igrzyska nie poleciałby, gdyby nie interwencja Feliksa "Papy" Stamma. Wszystko przez bójkę w ostatnim dniu zakopiańskiego zgrupowania. Kulej znokautował w niej czterech milicjantów. Mimo iż sam, jako pięściarz Gwardii, formalnie był również funkcjonariuszem.

Mógł trafić do więzienia, gdyby nie ultimatum, które udało się wywalczyć Stammowi. Winy zostaną zapomniane, jeśli z Meksyku wróci z medalem.

Meksyk 1968: kubańska plama

Zdobył złoto, ale nie było wcale łatwo. W ćwierćfinale twarde warunki postawił reprezentant NRD, Peter Tiepold. Słabsza postawa wynikała prawdopodobnie z obawy o niewypełnienie ultimatum. Po wygranej walce, Kulej odetchnął więc z ulgą. Co najmniej brązowy krążek miał już w kieszeni.

Bez presji, w półfinale do zera rozprawił się z Finem Nilssonem. W finale czekał szybki i dynamiczny Kubańczyk, Enrique Requeiferos.
Polak wygrał 3:2, ale, jak wspomina, była to najtrudniejsza walka w jego życiu. Potężne ciosy Kubańczyka co chwila dosięgały głowy Kuleja.

– Przed oczami widziałem tylko ciemną plamę, w którą zacząłem z uporem bić. W ostatniej rundzie, zdawało się, że na ślepo biją już obaj. Zmęczenie rywala lepiej wykorzystał Kulej, który na kilka chwil przed gongiem kończącym ostatnią rundę, zdołał jeszcze skutecznie zaatakować.

Jednak brak tej wielkiej pewności, którą imponował przez całą karierę, był pierwszym sygnałem do jej zakończenia. Jerzemu Kulejowi udała się trudna sztuka – odszedł z czynnego sportu w chwili, gdy był na szczycie. Ze wszystkich 348 walk wygrał aż 317!