Paryż 2024. Piłkarz ręczny Emil Nielsen w trakcie igrzysk przeżył tragedię

👉 Trofeum zaprezentowane. Mecze o Superpuchar Polski zbliżają się wielkimi krokami

Medalista MŚ: byłbym dobrym trenerem, ale nie chcę takiego życia

Czytaj też

Medalista MŚ: byłbym dobrym trenerem, ale nie chcę takiego życia

Zaledwie kilka dni po przybyciu do Paryża, aby spełnić swoje marzenie i reprezentować kraj na igrzyskach olimpijskich, 27-latek dowiedział się o śmierci swojego ojca. Było to dokładnie dzień po zwycięstwie Danii nad obrońcą tytułu Francją (37:29) w meczu otwarcia w niedzielę 28 lipca.

Zawodnik był akurat w swoim pokoju w wiosce olimpijskiej, gdy nagle wpadł do niego Morten Henriksen. Dyrektor sportowy duńskiej federacji rzekł: "Musisz natychmiast zadzwonić do matki, to poważna sprawa”. Nielsen szybko zdał sobie sprawę, że ma kilka nieodebranych połączeń. "Emil, twój ojciec nie żyje” – usłyszał przez telefon w rozmowie z zapłakaną matką.

– Próbowałem wszystko ukryć – przyznał. Nielsen wahał się, czy wrócić do Danii, aby opłakiwać z bliskimi ten czas bolesnej próby. Ostatecznie zdecydował się pozostać w Paryżu, aby zdobyć medal olimpijski dla swojego ojca. Z wioski olimpijskiej zawodnik przeprowadził serię rozmów z rodziną i przyjaciółmi. Sekretem podzielił się także z kilkoma najbliższymi kolegami z drużyny, którym zaufał, towarzyszył mu psycholog.

– Funkcjonowałem z tragiczną tajemnicą, którą znało tylko kilka osób. Starałem się to ukryć podczas meczów, ale kilka razy stałem na boisku i płakałem – przyznał Nielsen.

Bramkarz Barcelony osiągnął cel. Wraz z drużyną narodową zdobył złoto olimpijskie, pokonując w finale Niemcy 39:26. – Ten finał oznaczał spełnienie się największego marzenia w moim życiu, a jednocześnie koniec ogromnego obciążenia psychicznego – podsumował duński bramkarz. 

Medalista MŚ: byłbym dobrym trenerem, ale nie chcę takiego życia

Czytaj też

Medalista MŚ: byłbym dobrym trenerem, ale nie chcę takiego życia