Mateusz Czunkiewicz, czyli największy wygrany powołań Nikoli Grbicia... nie zapamiętał rozmowy. "Leciały łzy"

Czytaj również:
– Nikola Grbić tłumaczy powołania. Nie było jego intencją przeprowadzenie rewolucji
– Reprezentacja Polski siatkarzy zyskała siedmiu debiutantów. Jest niespodzianka
– Nikola Grbić podał szeroki skład reprezentacji Polski siatkarzy na Ligę Narodów. Są niespodzianki

• Nikola Grbić powołał trzydziestu siatkarzy na Ligę Narodów 2025
• W tym gronie znalazło się siedmiu debiutantów, w tym 28-letni Mateusz Czunkiewicz
• Okazuje się, że libero... nie zapamiętał nic z rozmowy z Serbem
• Więcej informacji o siatkówce w TVPSPORT.PL

Deklaracja Grbicia przed MŚ. Rozwiewa wątpliwości...

Czytaj też

Deklaracja Grbicia przed MŚ. Rozwiewa wątpliwości...

Sara Kalisz, TVPSPORT.PL: – Przede wszystkim chciałam pogratulować pierwszego powołania do reprezentacji Polski siatkarzy seniorów. Masz 28 lat. Czego jeszcze oczekiwałeś od kariery?
Mateusz Czunkiewicz: – Dziękuję, to bardzo miłe. Od wtorku przyjąłem wiele gratulacji. Czego oczekiwałem? Cały czas starałem się mierzyć jak najwyżej. W marzeniach na pewno było granie o najwyższe trofea w PlusLidze, ale największym z nich było dostanie powołania do kadry narodowej.

Kiedy je otrzymałem, nie byłem w stanie uwierzyć w to, co się wydarzyło. Dopiero teraz spadają mi emocje i zaczynam być naprawdę świadomy tego, że znalazłem się na liście. Mam nadzieję, że się na tym nie skończy. Będę chciał dać z siebie maksa, tak, jak robię to zawsze. Liczę na to, że trener to doceni i zobaczy we mnie potencjał. Czuję, że z każdym rokiem się rozwijam. Postawiłem sobie więcej ograniczeń życiowych, wykonałem więcej pracy niż we wcześniejszych latach kariery – to dlatego czuję, że progres cały czas jest możliwy. Mimo że mam 28 lat nadal uważam się za perspektywicznego siatkarza. Może nie młodego, ale perspektywicznego (śmiech).

– Na ile realnym w twojej ocenie było to marzenie jeszcze kilka miesięcy temu? 
– Nie dawałem temu wielkich szans głównie przez to, że mamy bardzo mocną rywalizację na naszej pozycji. Młodsi koledzy wchodzą "z buta" w ligę i pokazują się od świetnej strony. To więc naprawdę wspaniałe uczucie, że progres i poczynania ligowe zostały dostrzeżone przez trenera.

– Powiedział mi, że jesteś przykładem tego, że nigdy nie jest za późno. Wspomniał też, że jeżeli siatkarz chce się poprawiać, robić progres, to faktycznie ma szansę zostać zauważony niezależnie od wieku. Jak odbierasz te słowa?
– Bardzo miło. Wrócę do momentu, w którym otrzymałem od niego telefon. Może to śmieszne, bo jestem dorosłym, 28-letnim, wytatuowanym facetem, ale kiedy trener zadzwonił, słuchałem go i... nie zapamiętałem z tego ani słowa. Po prostu leciały mi łzy. Po rozmowie przeprosiłem go i poprosiłem, żeby napisał mi wszystko, bo nie jestem w stanie sobie nic przypomnieć – za dużo emocji we mnie wtedy siedziało. Gdy trener zaczął mówić cała przygoda z siatkówką przeleciała mi przed oczami. Zobaczyłem to, przez co przeszedłem i co poświęciłem, jak ciężką pracę wykonałem, żeby dostać taki telefon. Mam nadzieję, że trener się nie obraził, że poprosiłem go o napisanie mi tego, co do mnie powiedział.

Nie spodziewałem się takiej reakcji po sobie, ale również po otoczeniu. Kiedy zobaczyłem wypowiedź prezesa Sebastiana Świderskiego na mój temat, znów się wzruszyłem. Ostatnie dni to dla mnie moment pełen wzruszeń, emocji, ale tych tylko pozytywnych. Dzień powołania to jeden z piękniejszych dni w moim życiu. Jestem mega szczęśliwy. 

Deklaracja Grbicia przed MŚ. Rozwiewa wątpliwości...

Czytaj też

Deklaracja Grbicia przed MŚ. Rozwiewa wątpliwości...

– Miałeś zapisany numer Nikoli Grbicia?
– Nie! Jak mogłem mieć zapisany, skoro nawet nie myślałem o tym, że mogę być w spisie powołanych (śmiech). Ułożyłem sobie w głowie, że nie będzie mnie na kolejnych listach i się z tym pogodziłem. Kiedy do mnie zadzwonił, było to miłe zaskoczenie. Na telefonie wyświetliło mi się zdjęcie trenera, rozpoznałem go też po głosie, więc wiedziałem, że nikt mnie nie wkręca (śmiech). 

– Jak twoi najbliżsi zareagowali na te wiadomości?
– Tak samo jak ja. Chwilę zajęło zanim zebrałem się do powiedzenia, że dostałem się do kadry – musiałem przez moment to przetrawić. Akurat byłem w trasie, kiedy wykonałem telefon. Wszyscy moi najbliżsi zaczęli razem ze mną płakać. To była naprawdę wzruszająca chwila.

– Będziesz zabierał córkę na mecze kadry?
– Obowiązkowo! Jeśli dostanę szansę zagrania nawet jednego spotkania i będę o tym wiedział choć dzień przed, bliscy na pewno przyjadą mnie wspierać. To dzięki tej małej osobie moje życie poszło w tą lepszą stronę.

– Jak się nazywa?
– Marika. Kiedy zostałem tatą, postanowiłem zmienić podejście do sportu, do profesjonalizmu. Córka dała mi kopa, żeby stać się lepszym. Chciałem, żeby wiedziała, że tata dał z siebie maksa w tym, co robił i nie był po prostu fajnym człowiekiem, który grał w lidze, ale wykorzystał cały swój potencjał.

W kwietniu moja córka będzie miała dopiero trzy lata, wie co to siatkówka, wspiera mnie na każdym meczu, jest podekscytowana. Gdy powiedzieliśmy jej o tym, że tata znalazł się na liście trzydziestu osób powołanych do kadry, podeszła do mnie, powiedziała, że jest ze mnie dumna i bardzo mnie kocha. Znów się rozkleiłem.

– Jaki byłeś wcześniej?
– Dalej jestem osobą towarzyską, ale wcześniej byłem znacznie bardziej. Skupiałem się na tym, żeby wszystkim dać troszkę siebie, a przy tym sam sobie coś odbierałem – szczególnie czas i motywację. Chcę, żeby Marika wiedziała, że dałem z siebie wszystko. Chciałbym, żeby kiedyś mogła się pochwalić, kim był jej tato. To mój koń napędowy do życia. Moja żona oczywiście również mnie przy wszystkim wspiera, od początku widziała całą moją karierę. Jest ze mną od końcówki szczebla młodzieżowego, widziała spadki z ligi i awanse, doświadczała tego, jak męczyłem się, jak walczyłem i przeżywałem ciężkie chwile. To dzięki rodzinie pozostałem w walce o marzenia

– Jakie cele sobie dalej stawiasz?
– Chciałbym wystąpić w meczu z flagą na piersi, posłuchać hymnu, zaśpiewać go. Mam nadzieję, że znów się wtedy nie popłaczę, bo to by było troszkę śmieszne przed meczem. To mój najbliższy cel. Chcę już wrócić do treningów i zacząć się przygotowywać na ten okres.

– Paweł Zatorski nie wystąpi w tym kolejnym sezonie. Jakub Popiwczak wyrasta więc na pierwszego libero. Jak dużą szansę na debiut widzisz?
– Pawła nie ma na liście, co dało też szansę mnie. Mam z nim dobry kontakt, życzę mu jak najlepiej, szczególnie w powrocie do sportu i zdrowia.

Wiem, że Piwko jest numerem jeden. Wykonał świetną pracę i jest niesamowitym zawodnikiem. Nie czuję się jednak gorszy od chłopaków. Dzięki swojej postawie, zaangażowaniu, ciężkiej pracy i doświadczeniu na ligowych boiskach nie znalazłem się w tym miejscu, w którym jestem, przez przypadek. Potrafię pokazać się naprawdę ze świetnej strony i pomóc kolegom, jeśli będzie taka potrzeba. Będę miał więc otwarte ręce do pomocy, a rękawy zakasane do męskiej rywalizacji.