Bogusław Kaczmarek wspomina Leo Beenhakkera. "Nie został odpowiednio wykorzystany dla polskiej piłki"

W czwartek odszedł Leo Beenhakker. Asystentem Holendra w reprezentacji Polski był Bogusław Kaczmarek, z którym postanowiliśmy porozmawiać o zmarłym selekcjonerze. – Był fenomenalny jeśli chodzi o zarządzanie zawodnikami, stosował sztuczki socjotechniczne, przez które potrafił budować ich pewność siebie – podkreślił 75-letni szkoleniowiec.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Bogusław Kaczmarek wspomina Leo Beenhakkera. "Był fenomenalny jeśli chodzi o zarządzanie zawodnikami, stosował sztuczki socjotechniczne, przez które potrafił budować ich pewność siebie"
Opowiedział o awansie reprezentacji Polski na Euro 2008. "Uważam, że wycisnęliśmy potencjał tego zespołu w stu procentach"
Dlaczego druga część kadencji Beenhakkera była nieudana? "Leo nie miał już wsparcia u prezesa, bo zakończyła się kadencja Michała Listkiewicza, a nowym szefem PZPN został Grzegorz Lato, który wspierał polskich doświadczonych trenerów. Oni nie byli przychylni Beenhakkerowi"
Więcej piłkarskich treści na TVPSPORT.PL

"Beenhakker wygrywał na boisku, a przegrał z działaczami i trenerami"

Czytaj też

Leo Beenhakker i Jan de Zeeuw (fot. PAP)

"Beenhakker wygrywał na boisku, a przegrał z działaczami i trenerami"

👉 Futbol, kawa i... cygaretki. Nietypowe wspomnienie Beenhakkera

Maciej Rafalski, TVPSPORT.PL: – Jak będzie pan wspominał Leo Beenhakkera?
Bogusław Kaczmarek: – Poznaliśmy się ponad 25 lat temu, po meczu Polska – Anglia na stadionie przy ulicy Łazienkowskiej w 1999 roku w Warszawie poszliśmy na kolację. Później Leo był trenerem Jerzego Dudka, którego prowadziłem w Polsce. Siedzieliśmy przy jednym stoliku podczas gali w 2000 roku, gdy wręczałem Jurkowi nagrodę dla najlepszego piłkarza Eredivisie sezonu 1999/2000. Gdy Leo został selekcjonerem, sporo osób zastanawiało się, dlaczego znalazłem się w sztabie szkoleniowym, a my znaliśmy się już długi czas. Kontaktowaliśmy się jeszcze do niedawna przy okazji świąt czy urodzin. Leo wciąż miał światły umysł, ale ciało odmawiało już posłuszeństwa.

Z Leo zawsze będzie kojarzyła mi się sytuacja z sierpnia 2006 roku, gdy Legia Warszawa mierzyła się z Szachtarem Donieck. Siedzieliśmy wtedy na trybunach i podszedł do nas kontuzjowany Grzegorz Bronowicki, który chodził o kulach. Leo zapytał mnie, kim jest ten człowiek. Powiedziałem mu, że to kandydat do powołania na lewą obronę. Leo zaczął się śmiać, ale potem powołał go na październikowe zgrupowanie, podczas którego Bronowicki zatrzymał Cristiano Ronaldo w spotkaniu na Stadionie Śląskim.

"Beenhakker wygrywał na boisku, a przegrał z działaczami i trenerami"

Czytaj też

"Beenhakker wygrywał na boisku, a przegrał z działaczami i trenerami"

Był odkryciem Beenhakkera. "Nigdy nie usłyszałem od niego, że musimy poczekać"

Czytaj też

Był odkryciem Beenhakkera. "Nigdy nie usłyszałem od niego, że musimy poczekać"

– Gdy dołączał pan do sztabu reprezentacji Polski, był pan już doświadczonym trenerem. Czego nauczył się pan od Beenhakkera?
– Nie mogę powiedzieć, że coś w jego pracy mnie zaskoczyło, bo filozofia holenderskich szkoleniowców była mi znana od lat, wzorowałem się na tamtejszych trenerach. Leo był współpracownikiem Rinusa Michelsa, który stworzył tzw. "futbol totalny". Holenderskich trenerów charakteryzuje to, że są ludźmi wykształconymi, nie inaczej było w przypadku Beenhakkera. Był fenomenalny jeśli chodzi o zarządzanie zawodnikami, stosował sztuczki socjotechniczne, przez które potrafił budować ich pewność siebie.

– Beenhakker jako pierwszy selekcjoner awansował na mistrzostwa Europy. O awans na turniej było znacznie trudniej niż obecnie, bo wówczas uczestniczyło w nim 16 drużyn. Co było kluczem do sukcesu?
– Beenhakker stosował trzy zasady: patrz, słuchaj i działaj. Nie miał wielkiej wiedzy o polskiej piłce, ale otoczył się ludźmi, którzy doskonale znali te realia. Sam jako trener prowadziłem wielu ówczesnych reprezentantów, Darek Dziekanowski miał za sobą świetną karierę piłkarską i był jeszcze młody jako trener. Nasze grono uzupełnił jeszcze Adam Nawałka, który wiele elementów podpatrzonych u Leo mógł wykorzystać, gdy sam objął kadrę. W tamtym czasie w reprezentacji nie było tylu graczy występujących w mocnych europejskich klubach, co obecnie. Uważam, że wycisnęliśmy potencjał tego zespołu w stu procentach. Problemy pojawiły się już po awansie, gdy z różnych względów straciliśmy wielu zawodników, którzy mieli wielki udział w tym, że dostaliśmy się na turniej. Mogliśmy rywalizować z czołowymi drużynami Europy, ale na ściśle określonych warunkach. Kłopoty personalne wpłynęły na to, jak zaprezentowaliśmy się na Euro 2008.

Sam awans na turniej należy docenić z jeszcze jednego powodu. Spójrzmy, kto prowadził drużyny naszych rywali. Selekcjonerem Portugalii był Luiz Felipe Scolari, mistrz świata z 2002 roku, w Serbii pracował Javier Clemente, a w Finlandii Roy Hodgson. Znalezienie sposobu na takich przeciwników było dużym wyczynem.

– Druga część kadencji Beenhakkera była już znacznie gorsza i zakończyła się zwolnieniem przed kamerami w Mariborze, po przegranym spotkaniu ze Słowenią. Jak pan to tłumaczy?
– Po Euro 2008 doszło do zmian w sztabie szkoleniowym. Ja zrezygnowałem sam, bo chciałem wrócić do piłki klubowej, a kontrakty z Adamem Nawałką i Dariuszem Dziekanowskim nie zostały przedłużone. Leo nie miał też już wsparcia u prezesa, bo zakończyła się kadencja Michała Listkiewicza, a nowym szefem PZPN został Grzegorz Lato, który wspierał polskich doświadczonych trenerów. Oni nie byli przychylni Beenhakkerowi. Z definicji uważali oni, że reprezentacja Polski powinna być prowadzona przez rodzimego szkoleniowca.

– Beenhakker został zapamiętany nie tylko ze względu na wyniki reprezentacji. Do dziś wspomina się chociażby wypowiedź o "wyjściu z drewnianych chatek".
– To były słowa wyjęte z kontekstu. Leo chodziło o to, żebyśmy w końcu przestali wspominać występy naszej reprezentacji na mundialach w 1974 i 1982 roku i poszli do przodu. Często powtarzał, że mamy piękną historię i jesteśmy utalentowanym narodem, ale musimy zacząć wykorzystywać te możliwości i przestać żyć przeszłością. Uważam, że można było o wiele lepiej skorzystać z wiedzy Leo i posłużyć się nią w kwestii kształcenia młodych piłkarzy. Odszedł wielki trener, który na pewno nie został wykorzystany odpowiednio dla polskiej piłki.

Był odkryciem Beenhakkera. "Nigdy nie usłyszałem od niego, że musimy poczekać"