03 lip 2015 | Tenis / Wielki Szlem

Jamajska zmora Nadala. Niezwykłe losy Dustina Browna

RP

W wieku 30 lat po raz pierwszy zagrał na korcie centralnym Wimbledonu. Urodził się w Niemczech, tenisa uczył na Jamajce, a przez lata mieszkał i jeździł na turnieje w kupionym przez rodziców kamperze. Oto niezwykle fakty z życia Dustina Browna – tenisisty spoza setki rankingu i pogromcy Rafy Nadala.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

– Jestem jaki jestem. Zawsze taki byłem – powiedział na konferencji prasowej, na którą przyszedł w koszulce z logiem Supermana w barwach Niemiec i ogromnej czapce rastamana, w której schował swoje długie dredloki. – To dla mnie trudne, gdy ludzie wypytują mnie, jakbym był jakąś ciekawostką przyrody. Równie dobrze mógłbym zapytać was: czemu wyglądacie inaczej ode mnie? – mówił do dziennikarzy po meczu drugiej rundy Wimbledonu, w którym pobił Rafaela Nadala 7:5, 3:6, 6:4, 6:4. Dustin Brown – człowiek, który sprawił największą jak dotychczas sensację w londyńskim turnieju.

Nigdy nie przegrał z Nadalem

Niewielu ludzi może to o sobie powiedzieć. W tourze jest tylko dwóch zawodników, którzy mierzyli się z hiszpańską legendą więcej niż raz i nie zaznali porażki. Pierwszy to Katalończyk Alex Corretja. Drugim jest właśnie Brown. Pierwszy raz udało mu się ograć Nadala przed rokiem, podczas w turnieju Halle. Rozbił wówczas Hiszpana 6:4, 6:1. – Miałem to szczęście, że dwukrotnie mierzyłem się z nim na trawie. Z moim stylem na innej nawierzchni pewnie nie miałbym szans – przyznał po czwartkowym starciu.

Można się po nim spodziewać wszystkiego

Londyńska publiczność dawno nie widziała tak efektownego występu. Gra Browna rzeczywiście dostarcza niezwykłej rozrywki. Luźny, gibki, ale ofensywny styl. Potężne serwy i woleje, do tego masa drop shotów i te wyskoki. "Nieślubny syn Gaela Monfilsa" to znalezione w internecie określenie chyba najlepiej opisuje długowłosego Niemca (choć Monfils jest od niego o dwa lata młodszy). Brown jest jednak świadomy, że widowiskowość nie zawsze przekłada się u niego na wynik.

– Trochę mi zajęło zanim zdałem sobie sprawę, że mogę zagrać taki mecz jak dziś, a następnego dnia odpaść w szokującym stylu. Muszę się z tym pogodzić – mówił po pobiciu Nadala. Przecież kilka tygodni wcześniej niespodziewanie odpadł w ćwierćfinale Challengera w Rzymie. Gdyby nie ta porażka, nie musiałby brnąć przez kwalifikacje Wimbledonu. U Browna po prostu nie ma półśrodków – albo pięknie, albo wcale. Więcej jego zachwycających zagrań można zobaczyć tutaj.

Dustin Brown (L) i Rafael Nadal (fot. Getty)

Grał dla Jamajki, mógł dla Wielkiej Brytanii

A obecnie reprezentuje Niemcy. Urodził się w grudniu 1984 roku w mieście Celle w Dolnej Saksonii. Jego matką jest Niemka Inge. Ojcem – Jamajczyk Dennis. W 1996 roku cała rodzina wróciła na Jamajkę, osiedliła się w Montego. Dustin od trzech lat wiedział już, że z wielu sportów, które uprawiał wybiera tenis. Państwo Brown nie mogli jednak liczyć na wsparcie jamajskiej federacji, dlatego wzięli kredyt i kupili synowi kampera. Dzięki niemu mógł jeździć po Europie i próbować swoich sił w turniejach talentów i niższej rangi challengerach.

– Ten kamper uratował moją karierę. To była niezwykła przygoda, ale pieniądze zarabiane na korcie ledwo pozwalały mi na start w następnych turniejach – wspominał tenisista. Rodzina spłaciła przyczepę dopiero w 2010 roku, kiedy Dustin zaczął przebijać się do pierwszej setki rankingu. Wciąż stoi ona jednak w domu państwa Brown. W 2003 roku zadebiutował w Pucharze Davisa w barwach reprezentacji Jamajki, ale obecnie gra dla Niemiec. Mógł również wybrać Wielką Brytanię, skąd pochodzi matka jego ojca.

Dustin Brown (fot. Getty)

Kolczyki, tatuaże, dredloki

"Rasta la vista, Rafa! – takim tytułem w piątek sportową kolumnę obdarzyli niezawodni dziennikarze "The Sun". Rzeczywiście, trudno nie utożsamiać Browna z jamajskim ruchem rasta. Zwłaszcza, że podczas starcia z Nadalem, w którym dwa razy zmieniał koszulkę, wszyscy mogli przyjrzeć się jego ogromnemu tatuażowi na boku przedstawiającego mężczyznę z dredami. Pierwsze skojarzenie: Bob Marley. Brown wytłumaczył jednak po meczu, że to jego ojciec. – Przez tenis bardzo rzadko się widujemy. Dzięki temu jest zawsze przy mnie – mówił bohater drugiej rundy Wimbledonu. Długie dredy, kolczyk w języku i ekscentryczne zachowanie uzupełniają niezwykły wizerunek Niemca.

W rankingu ma pod górkę

Brownowi w przeszłości udawało się pokonać nie tylko Nadala. W 2013 w Londynie ograł najpierw Guillermo Garcię-Lopeza, a potem Lleytona Hewitta. – Płakałem wtedy jak mała dziewczynka – wspominał. Pojawiał się w pięciu z ostatnich sześciu edycji turnieju przy SW19. A jednak jego najwyższym miejscem w rankingu ATP w karierze jest 78. pozycja z czerwca 2014 roku. Obecnie jest 102. Jeśli w trzeciej rundzie pokona jednak Viktora Troickiego (28.) przedostanie się do czołowej "70". Cały Londyn będzie trzymał za niego kciuki.