VIVE kontra rezerwy mistrza Niemiec. Siedem lat spędził w nich Maximilian Rolka, były reprezentant Polski

Z Płocka do Bundesligi? Maciej Gębala o krok od transferu

Rhein-Neckar podjęło taką decyzję, bo nie zdołało dojść do porozumienia z VIVE i Europejską Federacją Piłki Ręcznej w sprawie przełożenia terminu meczu. Lwy od jesieni miały zaplanowane na 24 marca ligowe spotkanie z THW Kiel. Nie mogły go przenieść ze względu na telewizję. Prawa do transmisji meczów Bundesligi ma SkySports, ale akurat to starcie – jako jedno z czterech w roku – pokaże krajowe ARD.

ARD nie chciało z kolei zmieniać daty spotkania, bo w sobotni mecz rozegrany zostanie w tzw. prime timie, gdy nie będą odbywać się inne cieszące się popularnością w Niemczech wydarzenia sportowe, zwłaszcza mecze piłkarskiej Bundesligi.

W tej sytuacji Niemcy złożyli VIVE propozycję rozegrania spotkania w środku tygodnia, ale kielczanie ją odrzucili. Sprawa trafiła więc do Europejskiej Federacji.

Ta zaproponowała, by pierwszy mecz rzeczywiście rozegrać w środę, ale w Mannheim, zaś rewanżowe spotkanie – w Kielcach. W analogicznej sytuacji było THW Kiel, które na zasadach EHF doszło do porozumienia z węgierskim MOL-Pick Szeged. Dla Rhein-Neckar taki scenariusz był jednak nie do zaakceptowania, a że klub więcej zarobi na zdobyciu mistrzostwa Niemiec (jest liderem) niż wygraniu Ligi Mistrzów, podjęto decyzję: w Kielcach zagrają rezerwy, a Kilonii – pierwsza drużyna.

Gdyby Rolka rok temu nie odszedł z klubu, w piątek razem z RNL II wyruszyłby w drogę do Kielc, a w sobotę po raz pierwszy w karierze wystąpiłby w meczu Ligi Mistrzów. I to od razu w fazie TOP 16.

Maciej Wojs, SPORT.TVP.PL: – Zaskoczyła cię informacja, że Rhein-Neckar wyśle na mecz do Kielc drużynę rezerw?
Maximilina Rolka: Szczerze mówiąc, dowiedziałem się o tym dopiero w tym tygodniu, tuż przed tym, jak się ze mną skontaktowałeś. Obecnie łączę grę ze studiami i pracą, więc po prostu nie miałem wystarczająco czasu, by śledzić to na bieżąco. Bardzo się jednak cieszę, że chłopaki dostaną taką szansę i będą mogli zagrać w Kielcach. Jestem ciekaw jak trzecioligowa drużyna, a sam gram na tym poziomie, będzie wyglądać na tle takiego zespołu jak VIVE. Choć wiadomo, że tych poziomów nie można w żaden sposób porównywać.

– Drużyna rezerw jest rzeczywistym zapleczem Lwów?
– Nie do końca. Grają tam zawodnicy w wieku 18-23 lat. Ci, którzy mają jakieś perspektywy i są utalentowani, dostają szansę treningów z pierwszą drużyną, ale jeśli chodzi o wyjazdy na mecze czy w ogóle grę, to zdarza się to bardzo, bardzo rzadko. To dwa różne poziomy. Rhein-Neckar nie chodzi o to, by wychowywać sobie młodych zawodników i wprowadzać ich do drużyny. Lwy mają walczyć o mistrzostwo. Dlatego też trenerzy są świadomi, że muszą wygrywać mecze i nie mają czasu na ogrywanie młodych.

– Czyli szansa przebicia się z drugiej drużyny do pierwszej praktycznie nie istnieje. W rezerwach mieliście przygotować się do dalszej kariery, ale już nie w Rhein-Neckar.
– Tak było i jest nadal. Trenowanie i występy w drugiej drużynie fajnie przygotowały nas do gry w innych klubach w kolejnych latach. Jako młodzi zawodnicy mieliśmy możliwość regularnych występów z seniorami. To było dla nas bardzo ważne.

– Patrząc na listę zawodników, którzy w poprzednich latach grali dla Rhein-Neckar II, jedynym który pojawił się w pierwszym zespole na nieco dłużej był Marius Steinhauser, który teraz gra zresztą dla Flensburga.
– Z nim było jednak trochę inaczej, bo przez cały czas był w składzie pierwszej drużyny. Trenował z nimi, jeździł na mecze, a od czasu do czasu grał też w rezerwach.

– Miałeś okazję trenować z pierwszą drużyną?
– Jak na zawodnika drugiego zespołu, myślę, że zdarzało się to nawet bardzo często. Nie było to jednak tak, że na nasz trening przychodził trener Lwów i wybierał spośród nas tych wybijających się. Po prostu gdy Rhein-Neckar brakowało zawodników, trener rezerw pytał czy ktoś chce pójść na trening pierwszej drużyny. Ja zawsze byłem chętny, bo przecież nigdy nie wiesz jaka szansa może z tego powstać. I choć nigdy nie zagrałem w żadnym meczu Rhein-Neckar, to byłem zgłoszony do rozgrywek Ligi Mistrzów. Nie żałuję ani trochę.

– Jak trafiłeś do Rhein-Neckar?
– Do 14. roku życia grałem w Bawarii. Urodziłem się w Bremie, ale gdy miałem około czterech lat, moja rodzina przeprowadziła się do Monachium. Trenowałem tam w Ismaning, gdzie trenerem był mój ojciec (Jarosław, w przeszłości zawodnik Wybrzeża - wyj. MW). Zdobyliśmy nawet mistrzostwo Bawarii. Po tym rozpocząłem starania, by dostać się do internatu Rhein-Neckar.

– Czyli Rhein-Neckar nie działa na tej zasadzie, że sprowadza do siebie zdolnych juniorów z całych Niemiec?
– Nie. Myślę, że ja i moi rówieśnicy byliśmy wtedy kompletnie nieznanymi zawodnikami. Pojechałem do klubu na trening i testy, wypadłem przyzwoicie i zaproponowano mi miejsce w internacie. To coś jak polska Szkoła Mistrzostwa Sportowego. Różnica jest jednak taka, że nie jest ona połączona ze szkołą. Więc na co dzień trenowałem piłkę, a do klasy chodziłem z ludźmi, którzy w ogóle nie zajmowali się piłką ręczną. W sumie, w internacie mieszkało nas dwunastu.

– Jak często trenowaliście?
– Od poniedziałku do piątku, codziennie po zajęciach w szkole. W drugiej drużynie było nieco inaczej – najpierw mieliśmy zajęcia na siłowni, później normalny trening. Do tego w piątki dochodziła analiza wideo, a w weekend mecze. Raz czy dwa w tygodniu każdy z zawodników z internatu mógł też przyjść rano na indywidualny trening. Trwało to 30 minut, maksymalnie godzinę. Byliśmy wtedy zwolnieni z pierwszej lekcji w szkole.

– Po siedmiu latach spędzonych w Rhein-Neckar przeniosłeś się najpierw do Leutershausen (2. Bundesliga), a jesienią zeszłego roku do Stuttgartu (Bundesliga).
– W Stuttgarcie dostałem taką ofertę, że będę zawodnikiem szerokiego składu i będę walczył o przebicie do meczowej kadry. Tyle, że wtedy doznałem kontuzji łokcia, a dodatkowo przez łączenie treningów ze studiami i pracą, nie miałem niestety wystarczająco czasu, by tam powalczyć. Dlatego wróciłem do Leutershausen, gdzie mogę regularnie grać.

– Myślisz jednak o powrocie do Bundesligi?
– Szanse ku temu zawsze mogą się pojawić, ale na razie staram się wykonywać swój plan krok po kroku. W najbliższych miesiącach chcę ukończyć licencjat z ekonomii w Heidelbergu, do tego grać w 3. lidze. A potem zobaczę. Pół życia poświęciłem piłce ręcznej, więc żal byłoby mi się z nią rozstać.

***
Maximilian Rolka – rocznik 1996. Były reprezentant Polski juniorów i kadry młodzieżowej. Przez siedem lat trenował i grał w juniorskiej, a następnie drugiej drużynie Rhein-Neckar Loewen. Obecnie występuje w SG Leutershausen w 3. Lidze (ten sam poziom co Rhein-Neckar II), studiuje ekonomię i pracuje dla firmy SNP. Jego rodzice również trenowali piłkę ręczną – tata Jarosław grał w Wybrzeżu Gdańsk, a mama Jadwiga (pod panieńskim nazwiskiem Gogolin) była reprezentantką Polski.