"Królowa Pałacu" i nowy król. Mistrzostwa świata w darcie przeszły do historii

"(W)right place, the (W)right time!"

Patrząc na Petera Wrighta, widać, że w darta gra nie od wczoraj. Na mistrzostwach świata zadebiutował już w 1995 roku. Zakończył je błyskawicznie – na pierwszej rundzie, przegrywając z przyszłym zdobywcą tytułu – Richie'em Burnettem. Później na wiele lat usunął się w cień. Finansowe kłopoty uniemożliwiły mu dalszy rozwój.

Do darta jednak powrócił i przez ostatnie kilka lat trzyma się w czołówce. Mimo to do tej pory zdołał wygrać jedynie dwa duże turnieje – UK Open w 2017 roku i World Cup of Darts kilka miesięcy temu w parze z Garym Andersonem.

To jednak zawodnik, który smak finału rozgrywek telewizyjnych zna bardzo dobrze. Jednak o słodyczy podnoszonych pucharów mógł zapomnieć. Dziewięciokrotnie w meczach o trofeum pokonywał go Michael van Gerwen. Nawet w momentach, gdy wydawało się to niemożliwe. W finale Premier League 2017 miał sześć lotek meczowych na wygraną 11-9, a ostatecznie przegrał 10-11.

W końcu został wybudzony z "zielonego koszmaru". Strach przed van Gerwenem w finale tegorocznych mistrzostw był niewidoczny. Ukarał lidera światowego rankingu za każdą pomyłkę na podwójnych. Jako czwarty Szkot w historii okazał się najlepszy w turnieju. Przed nim tytuły zdobywali: Jocky Wilson, Les Wallace i Gary Anderson.

Pierwszy skalp Ratajskiego

Polscy kibice też mieli odrobinę radości. Krzysztof Ratajski przystępował do swoich trzecich mistrzostw świata i pierwszy raz był rozstawiony. Po znakomitym roku miał przywilej rozpoczynania turnieju dopiero od drugiej rundy.

Poprzednie dwa turnieje kończył już na pierwszej przeszkodzie. Najpierw wyeliminował go James Wilson, a rok temu Seigo Asada. Wtedy Polak bardzo dobrze rozpoczynał, a z każdym legiem spotkanie wymykało się spod kontroli. W rywalizacji z Zoranem Lerchbacherem było zupełnie inaczej.

Rozpoczął przeciętnie, pozwalając Austriakowi na wygranie seta. Można to było zrozumieć, ponieważ kilka dni przed startem turnieju zmagał się z problemami zdrowotnymi. Zdołał jednak zebrać siły na kluczowe fazy spotkania i wygrać 3:1, w końcu zwyciężając w Ally Pally. Co prawda w następnym meczu rywalizował z Nathanem Aspinallem, który odpadł dopiero w półfinale, ale walka do samego końca mogła robić wrażenie. To może być dopiero początek wielkich rzeczy dla Ratajskiego.

"Królowa Pałacu"

Turniej miał jednak innego cichego bohatera. A raczej bohaterkę. Fallon Sherrock dostała się do mistrzostw świata PDC, wygrywając jeden z dwóch turniejów kwalifikacyjnych dla kobiet. W pierwszej rundzie zmierzyła się ze zdolnym Anglikiem – Tedem Evettsem.

Choć debiutowała i nie była faworytką, to grała tak, jakby urodziła się na wielkiej scenie. Imponująca skuteczność na podwójnych, solidna punktacja i niewiele pomyłek na pojedynczych wartościach – to dało Sherrock historyczne zwycięstwo kobiety nad mężczyzną w mistrzostwach świata.

Na tym jednak się nie zatrzymała. Choć kolejna przeszkoda była znacznie trudniejsza do przebrnięcia, to Mensur Suljovic także nie znalazł sposobu na pokonanie Angielki. Mecz skończył się w czterech setach – 3:1. Zimną krew zachował ostatecznie Chris Dobey – choć spotkanie nie było dla niego spacerem, to wyeliminował rodaczkę.

To jednak nie koniec pięknej przygody "Królowej Pałacu", jak została nazwana przez Matta Portera – dyrektora wykonawczego PDC. Wystąpi we wszystkich turniejach z cyklu World Series, a także będzie jednym z dziewięciu tzw. "pretendentów" w Premier League. Wystąpi już drugiego tygodnia rozgrywek w Nottingham. W styczniu powalczy także o kartę PDC, która dałaby jej możliwość gry w turniejach Pro Tour.

Pięć wesel i pogrzeb

Wiadomość o końcu kariery Raymonda van Barnevelda wraz z finiszem mistrzostw świata 2020 była znana od wielu miesięcy. Holender dostał szansę rywalizacji w Premier League, choć sportową postawą w 2018 roku nie do końca na nią zasłużył. Była to jednak forma pożegnania się z publicznością – w szczególności holenderską. "Barney" był oklaskiwany w każdym mieście, ale zdołał wygrać zaledwie jeden mecz – w Berlinie z pretendentem Maksem Hoppem.

Droga do mistrzostw świata także była długa i męcząca. Gdy już zdołał rozegrać w jakimś turnieju dwa całkiem dobre spotkania, to w trzecim przestawał być sobą. Obawy przed występem w Alexandra Palace narastały z każdym dniem.

W drugiej rundzie miał się zmierzyć z rodakiem – Jeffreyem de Zwaanem. Obaj mieli razem trenować, ale gdy usłyszeli o potencjalnym pojedynku, to musieli zmienić plany. Van Barneveld do tej fazy rozgrywek jednak nie dotarł. Przeciwko Darinowi Youngowi z USA okazał się bezsilny. Po budowaniu napięcia przez cały sezon atmosfera pękła jak balon. Pięciokrotny mistrz świata pożegnał się z profesjonalnym dartem bardzo boleśnie i bez aplauzu.

Człowiek znikąd

Jeśli jest ktoś wśród darterów, kto mógłby napisać coachingową książkę w stylu "od zera do bohatera", to jest nim Nathan Aspinall. Na początku 2018 roku odzyskał kartę PDC, którą stracił 12 miesięcy wcześniej. Wtedy nikt nie mówił o nim nawet w kontekście uczestnictwa w jakimkolwiek dużym turnieju.

Niegdyś bramkarz z potencjałem, później księgowy i niedoszły żołnierz – Aspinall mógł nigdy nie wstąpić na ścieżkę związaną z profesjonalnym sportem. Przygoda Anglika rozpoczęła się od wrześniowego triumfu w turnieju Players Championship. To był nie jedynie sportowy przełom, ale i życiowy. Jeśli masz na koncie 20 funtów, to rozgrywki rozpoczynasz z nastawieniem "teraz albo nigdy".

Dziesięć tysięcy funtów za triumf dało mu nie tylko finansową stabilizację, ale też motywację do treningów. W 2018 roku zadebiutował w MŚ i dotarł do półfinału, eliminując po drodze m.in. Gerwyna Price’a, Devona Petersena i Brendana Dolana. W marcu w efektowny sposób wygrał UK Open, a teraz powtórzył osiągnięcie z poprzednich mistrzostw i znalazł się w najlepszej czwórce. Jest już ósmy w rankingu i będzie grał jako stały uczestnik Premier League. Skoro tak dobrze radzi sobie z księgowością, to będzie miał teraz dużo pracy przy liczeniu zarobków…

Klątwa Gary'ego Andersona?

Choć rok 2019 był rekordowy, jeśli chodzi o dziewiąte lotki w federacji PDC – zebrało się ich aż 47 – to w Alexandra Palace wciąż trwa posucha. Nie pomogła zachęta ze strony Barry'ego Hearna – 100 tysięcy funtów dla tego, który w trakcie turnieju pokusi się o dwa "nine dartery". Nagroda godziwa, ale po łup nikt się nie schylił.

Ponad pięć lat – tyle czekali kibice na przełamanie tzw. "klątwy Rossa Smitha", który w 2013 roku ostatni raz zakończył lega dziewiątą lotką w cyklu European Tour. Przerwał ją nie kto inny jak Michael van Gerwen. Zrobił to podczas meczu z Ryanem Joycem w European Darts Matchplay.

Ponownie mógł zostać bohaterem – tym razem w finale z Wrightem. Po ośmiu bezbłędnych lotkach podszedł do podwójnej dwunastki, ale spudłował. Tę samą przykrość publiczności sprawili na tych mistrzostwach: Nico Kurz, Adrian Lewis i Darren Webster.

Ostatnim zawodnikiem, który dał momenty radości kibicom w Ally Pally był Gary Anderson. W dniu pisania tego tekstu – 2 stycznia – mija czwarta rocznica tego wydarzenia. Czy w przyszłym roku pojawi się rycerz na białym koniu? Czekamy tyle lat, poczekamy i kolejny rok…

Rekordowe łowy

Nie samymi dziewiątymi lotkami żyje kibic darta. Z wielkim entuzjazmem przyjmuje także wysokie finisze. Tych w tegorocznych zmaganiach było rekordowo wiele. 160 Humphiesa, Lima i Younga. Widowiskowe 164 w wykonaniu Kima Huybrechtsa. No i to, co tygryski lubią najbardziej, czyli checkouty ze 170 punktów. Brytyjczycy nazywają je "big fishes", czyli "duże ryby".

Skutecznych wędkarzy mieliśmy ośmiu, co stanowi rekord w historii mistrzostw świata PDC. Szlak dla amatorów łowienia przetarł Michael van Gerwen, który lega ze 170 punktów zamknął już pierwszego dnia – w meczu z Jelle Klaasenem. Później powtórzyli to: Ryan Searle, Ben Robb, Steve Beaton, Ricky Evans, Glen Durrant i Gary Anderson. Ostatnim naśladowcą był mistrz świata – Peter Wright – w ćwierćfinale.

Kłótnie, sojusze i uściski

Dart to koncentracja, nerwy i spontaniczna radość. Każdy próbuje wpływać na rywala w inny sposób. Jedni spowalniają grę, wyjmując lotki z tarczy w żółwim tempie, a inni wyrzucają z siebie emocje, krzycząc i skacząc na scenie. Spotkanie tych dwóch typów graczy przy tarczy często powoduje spięcia. Nie inaczej było i tym razem. Pierwszy "incydent" obserwowaliśmy w dniu otwarcia, gdy van Gerwen nie zdecydował się kolejny raz na zakopanie wojennego topora z Klaasenem. Nienawiść między Holendrami trwa od dawna. Kilka lat temu starszy z nich wysyłał nagie zdjęcia do nastoletniej dziewczyny, która okazała się być rodziną trzykrotnego mistrza świata.

Ugryźć się w język nie potrafił Kim Huybrechts, który przegrał walkę o ćwierćfinał. Jego rywalem był Anglik Luke Humphries. – Jestem tysiąc razy lepszy niż on. Nie pokazałem tego. Nie mogę przegrywać takich meczów. Miałem najłatwiejsze losowanie w mistrzostwach i nic z tym nie zrobiłem – powiedział Belg tuż po spotkaniu. Anglik wytknął mu te wypowiedzi na Twitterze, więc chwilę później, gdy emocje opadły, Huybrechts kajał się i przepraszał. Niesmak jednak pozostał.

Tradycyjnie, mieszane uczucia pozostawił po sobie Gerwyn Price. Największy wróg publiczności przez większość turnieju zachowywał się kulturalnie. Aż do półfinału z Wrightem. Zaczęło się już podczas rozgrzewki. – Wygram pierwsze dwa sety, a potem zmienisz lotki – jak zawsze – mówił do Szkota Walijczyk. "Snakebite" nie uznał żartu za dobry, więc kiedy zapisał na swoje konto pierwszą półfinałową partię, postanowił ironicznie uśmiechnąć się prosto w twarz rywalowi. Price nie pozostał dłużny i w swoim stylu – krzykiem i szturchnięciem – wyrównał rachunki po drugim secie. Po meczu padło jeszcze kilka oskarżeń na mediach społecznościowych, ale panowie przeprowadzili rachunek sumienia i zgodnie uznali się za winnych całego zamieszania. Wirtualne uściśnięcie dłoni zakończyło spór. Przynajmniej do następnego meczu…

Krew, pot i… łzy radości

Dart to jednak przede wszystkim fantastyczna atmosfera. Piosenka "Kolo/Yaya Toure" to już nie tylko futbolowy klasyk. Nie ma sesji bez złośliwych przyśpiewek kibiców na trybunach w kierunku tych, którzy siedzą przy stołach. Hałas zawsze towarzyszy wejściom Vincenta van der Voorta, Maksa Hoppa i Adriana Lewisa. Nie ma mistrzostw bez odśpiewania "Sweet Caroline" razem z Darylem Gurneyem. Publiczność zawsze czeka na roztańczonych: Petera Wrighta, Devona Petersena i Dimitriego van den Bergha.

Powodów do uśmiechu jest coraz więcej. W tym roku, podobnie jak w poprzednim, zawiodła elektryczność, więc kolejny raz kibice musieli zwrócić się o pomoc do Roba Crossa. – Na szczęście jestem już wolny i mogę rozwiązać wszystkie problemy ze światłem – napisał mistrz świata na Twitterze, który odpadł już w pierwszym swoim spotkaniu – przeciwko Huybrechtsowi.

Do śmiechu z pewnością nie było Dariusowi Labanauskasowi. Sam fakt gry z Michaelem van Gerwenem nie należy do najmilszych, a jeśli jeszcze w trakcie takiego spotkania... skaleczysz się, to komfort psychiczny maleje niemal do zera. Litwin nie przestrzegał starej zasady, że lotki, która wypada z ręki, nie powinno się łapać. Po chwili nieuwagi Labanauskas miał już palec we krwi i sędzia musiał chwilowo przerwać spotkanie, aby opatrzeć zawodnika.

– Zacząłem grać w darta, bo widziałem, że to nie jest kontaktowy sport i nic mi się nie stanie. Później dowiedziałem się, że lotki są ostre – tak skomentował na żywo sytuację Wayne Mardle – były zawodnik, a obecnie komentator Sky Sports.

Ponoć alkohol bardzo dobrze uśmierza ból. A tego w Alexandra Palace brakować nie mogło. Jordan Pickford musiał być w bardzo złym stanie fizycznym, skoro cały kubek wypił w trzynaście sekund, będąc na trybunach tuż przed świętami. Znawcy tematu nie byli jednak pod wrażeniem wyczynu Anglika, ale nie mieli też mu tego za złe. Zauważyli, że w końcu mógł odprężyć się, spokojnie i powoli pijąc piwo. Teraz czas na to będzie miał każdy z uczestników mistrzostw. Miesiąc przerwy od darta wyjdzie na dobre każdemu.