TOP 10: najlepsi skoczkowie Pucharu Świata 2001-2010

Pod uwagę wzięliśmy 10 sezonów – od 2000/01 do 2009/10. Jak wyglądała punktacja?
Punkty za klasyfikację generalną PŚ:
1. miejsce – 10 pkt
2. miejsce – 6 pkt
3. miejsce – 4 pkt
Punkty za miejsca na podium w konkursach PŚ
: 1. miejsce – 3 pkt
2. miejsce – 2 pkt
3. miejsce – 1 pkt
Tym razem nie przyznawaliśmy dodatkowych punktów za PŚ w lotach, bo aż sześć razy w tej dekadzie Mała Kryształowa Kula nie znalazła posiadacza.

10. Bjoern Einar Romoeren (Norwegia) – 48 punktów
Gdyby tworzyć zestawienie najbardziej pamiętnych skoków analizowanej dekady, to jego 239 metrów na Letalnicy znalazło się na jednym z najwyższych miejsc. Romoeren zapisał się jako jeden z najbardziej charakterystycznych zawodników (na finał sezonu pod kombinezon ubrał koszulę z krawatem) z dużym talentem do lotów. Nie był nigdy dominatorem, ale dzięki temu, że praktycznie jego cała kariera przypadła na lata 2001-10 wyprzedził w naszym zestawieniu Andersa Jacobsena (47 pkt) czy Martina Schmitta (42).
Romoeren w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 0-0-1
Konkursy: 8-6-8

9. Jakub Janda (Czechy) – 49 punktów
Ze skokowego średniaka stał się nagle... zwycięzca Pucharu Świata. Już jako doświadczony zawodnik, uskrzydlony poradami Vasji Bajca, wygrał klasyfikację generalną cyklu 2005/06, głównie dzięki świetnej pierwszej części. Spośród czołowej dziesiątki dekady ma najmniej konkursowych triumfów. Wszystkie odniósł w trakcie niespełna roku. Na skoczniach imponował głównie ułożeniem w locie, przypominającym styl Kazuyoshiego Funakiego. Po słynnym zwycięstwie w Turnieju Czterech Skoczni (ex aequo z Janne Ahonene) i wywalczeniu Kryształowej Kuli ponownie stał się drugoplanową postacią.
Janda w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 1-0-0
Konkursy: 6-7-7

8. Sven Hannawald (Niemcy) – 68 punktów
Jedyny Niemiec w zestawieniu. Pierwszy w historii zawodnik, który wygrał wszystkie cztery konkursy jednej edycji Turnieju Czterech Skoczni. Tamten triumf był jednym z najważniejszych wydarzeń nie tylko dekady, ale w ogóle w całej historii skoków. Hannawald po bardzo dobrej końcówce lat 90., przygasł nieco w sezonie 2000/01. W kolejnych dwóch zajmował już jednak drugie miejsce w "generalce". Ekspresja po dalekich próbach i wysokie noty od sędziów (komplet "20" w Willingen) – z tego też zapamiętaliśmy "Hanniego".
Hannawald w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 0-2-0
Konkursy: 12-8-4

7. Roar Ljoekelsoey (Norwegia) – 76 punktów
Największa norweska nadzieja na Kryształową Kulę w pierwszej dekadzie XXI wieku. Najbliżej było w 2004 roku, gdy ruszył w pogoń za Ahonenem, stając na podium w ośmiu z dziewięciu ostatnich zawodów sezonu. Ostatecznie zabrakło mu wówczas 10 punktów. Król Okurayamy, na której zwyciężał czterokrotnie. Wiele dała współpraca z Miką Kojonkoskim. Fin nie tylko pomógł wrócić mu do formy, ale uczynił zdecydowanie lepszym, dojrzałym skoczkiem. Indywidualny medalista igrzysk i mistrzostw świata. Tytuł najlepszego zdołał wywalczyć jedynie w lotach – ma w domu złoto z 2004 i 2006 roku.
Ljoekelsoey w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 0-2-0
Konkursy: 11-13-5

6. Matti Hautamaeki (Finlandia) – 82 punkty
Przedstawiciel klanu, który był w tym czasie niczym bracia Tachibana w Przygodach Tsubasy – groźny, ale jednak nieco słabszy od najlepszych. Matti jest jednym z największych w historii bez indywidualnego triumfu w wielkiej imprezie. Wybitną formę osiągnął szczególnie w drugiej części cyklu 2004/05. Sześć zwycięstw z rzędu w Pucharze Świata do dziś pozostaje niepobitym osiągnięciem (choć to rekord "współdzierżony"). Świetnie czuł się w Planicy i Zakopanem – w każdym z tych miejsc zaliczył dublet (dwa zwycięstwa w jeden weekend), a ogólnie wygrywał po trzy razy. Kolejny ze wspaniałych lotników dekady. Trzykrotnie poprawiał najlepsze osiągnięcie w historii Letalnicy – wówczas bezsprzecznie największej skoczni globu.
Hautamaeki w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 0-0-2
Konkursy: 16-8-10

5. Thomas Morgenstern (Austria) – 107 punktów
Najmłodszy skoczek, który zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w XXI wieku (16 lat, 2 miesiące, 12 dni). Mówiono, że prezentuje książkową technikę z idealnie ułożonymi w locie biodrami. Miał zrobić wielką karierę i właściwie tak też się stało. Poza mistrzostwem świata w lotach wygrał wszystko. Wiele w dekadzie 2001-10. Przede wszystkim zaliczył kosmiczne wejście w sezon 2007/08, zwyciężając sześć razy z rzędu. Wspomniany cykl zakończył z Kryształową Kulą. Końcówka pierwszego dziesięciolecia obecnego stulecia przyniosła wiele pojedynków "Morgiego" z rodakiem Schlierenzauerem. Panowie nie do końca za sobą przepadali, co tylko podgrzewało rywalizację.
Morgenstern w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 1-0-1
Konkursy: 14-18-15

4. Simon Ammann (Szwajcaria) – 129 punktów
"Harry Potter" skoków, który jak nikt potrafił czarować na igrzyskach, zdobywając cztery tytuły. Magia Szwajcara działała też w Pucharze Świata. Szczególnie w sezonie 2009/10, który wygrał odpierając ataki genialnego młodzieńca Gregora Schlierenzauera. Rok wcześniej to jednak Ammann musiał uznać wyższość "Schlieriego" w klasyfikacji generalnej. W dwóch wspomnianych cyklach "Simi" stawał łącznie 33 razy na podium zawodów PŚ! Jeden z największych zawodników w historii.
Ammann w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 1-1-1
Konkursy: 17-23-12

3. Gregor Schlierenzauer (Austria) – 151 punktów
Człowiek, któremu zwycięstwa w zawodach przychodziły z nieznaną nigdy wcześniej (ani później) łatwością. Genialny nastolatek wkroczył do świata wielkich mistrzów pewnym krokiem i nie miał zamiaru nikomu ustępować. W sezonie 2007/08 powstrzymał go jeszcze Morgenstern, ale kolejny cykl był już wielkim popisem "Schlieriego". Wygrał trzynaście konkursów, w tym sześć z rzędu i zdobył Kryształową Kulę. Wyniki to jedno, ale Schlierenzauer po prostu przesunął granice wyobraźni w skokach. Latał tak daleko (a do tego nie gryzł się w język), że FIS musiał wyjść z reformą przeliczników (wiatr i belka), aby nie narażać zawodników.
Schlierenzauer w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 1-2-0
Konkursy: 32-13-7

2. Janne Ahonen (Finlandia) – 158 punktów
W XXI wiek wchodził już jako czołowa postać dyscypliny – w dorobku miał Turniej Czterech Skoczni, mistrzostwo świata i cztery(!) miejsca na podium "generalki" PŚ. To jednak dopiero w pierwszej dekadzie trwającego stulecia nastąpił renesans formy Ahonena. Kryształową Kulę 2003/04 wywalczył bazując na solidności, przy ledwie trzech konkursowych triumfach. Mało? Wrócił zdecydowanie silniejszy i zaczął wielką dominację cyklu 2005/06. 11 zwycięstw w 12 pierwszych konkursach jest wynikiem fenomenalnym. Triumfował w wielkim stylu, nie okazując praktycznie żadnych uczuć. W latach 2001-10 oddał też najdłuższy lot – nieustane 240 metrów w Planicy w słynnych okolicznościach (startował na kacu). Postać.
Ahonen w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 2-1-1
Konkursy: 32-13-7

1. Adam Małysz (Polska) – 207 punktów
Fenomen społeczny i socjologiczny. Ileż rzeczy można było mu przypisać? A na przykład cztery Kryształowe Kule Pucharu Świata, co pozostaje rekordem (wraz z Mattim Nykaenenm). Trzy triumfy w Pucharze Świata Małysz wywalczył w następujących po sobie sezonach, co czyni go jedynym takim skoczkiem w historii. Największe harce Polak urządzał w roku kalendarzowym 2001, gdy wygrał 17(!) konkursów. Pokonywał kolejne bariery w skokach i dokonywał rzeczy, które wydawały się nierealne. Jako pierwszy skoczył na dużym obiekcie ponad 150 metrów, a Turniej Czterech Skoczni wygrał z przewagą ponad 100 punktów.
Małysz w PŚ (2000/01 - 2009/10)
Kl. generalna: 4-0-0
Konkursy: 35-22-18