25 lis 2020

Jak co środę, czyli podwójna krótka. Pan Andrzej

Andrzej Warych kończy 80 lat — Andrzej Warych (C) i były znakomity zawodnik, reprezentant kraju, trener Stanisław Gościniak (fot. PAP)

W latach 60-tych ponadprzeciętny siatkarz: reprezentant kraju, sześciokrotny mistrz Polski. Trener-asystent złotej drużyny mistrzów świata z 1974 r. Ceniony szkoleniowiec i działacz, ale nade wszystko wspaniały, godzien najwyższego szacunku człowiek. Panu Andrzejowi Warychowi stuknęła właśnie osiemdziesiątka.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Pobierz nową aplikację mobilną TVP Sport. Dostęp do sportu 24/7!

Urodzinowa errata. Felieton Jacka Dąbrowskiego

Czytaj też

Radość polskich siatkarzy podczas mistrzostw świata w 2018 roku (fot. Getty)

Urodzinowa errata. Felieton Jacka Dąbrowskiego

Powiedzieć, że środowisko siatkarskie jest od lat mocno podzielone, to jak nic nie powiedzieć. Ale nie znam w nim nikogo, kto nie darzyłby szacunkiem dostojnego jubilata. To człowiek instytucja, żywa legenda polskiej siatkówki, choć jak znam Pana Andrzeja, to on z pewnością żachnąłby się na takie sformułowania. Nigdy nie wychodził przed szereg, nie pchał się na afisz, po prostu wykonywał swoją pracę najlepiej, jak potrafił. I może przez to nie jest znany powszechnie w stopniu odpowiadającym swoim zasługom.

Poznałem go ponad dwie dekady temu, gdy obaj znaleźliśmy się w grupie osób tworzących coś, co po latach nazwano siatkarskim boomem w Polsce. W ekipie organizatorów pierwszej Ligi Światowej przeważało pokolenie dwudziestolatków, którego sam byłem przedstawicielem. Ale znalazło się w niej miejsce również dla znacznie od nas starszego Andrzeja Warycha, który od początku wszystkich nas młodych po prostu sobie zjednał. Nie tylko swoją wiedzą siatkarską, ale zaangażowaniem, pracowitością, a także taką zwykłą, codzienną sympatią okazywaną każdemu z nas. Dobrym słowem, którym nas zawsze witał. Zatroskaniem, gdy widział nasze problemy. Chęcią i gotowością do niesienia pomocy.

Nie było to bynajmniej czymś standardowym. Rówieśnicy Pana Andrzeja w większości z dużym dystansem przyjmowali zmiany zachodzące w polskiej siatkówce. A z jeszcze większym – panoszących się wszędzie młodych. On widział w tym całym twórczym zamieszaniu, jakie wówczas zapanowało, szansę na zmianę. Na lepsze. I faktycznie od końca lat 90-tych polska siatkówka już nie jest taka sama.

W tamtych latach nazwisko Warych mocno kojarzyło się także z siatkówką plażową. Też będącą u nas, choć z innych powodów, w powijakach i traktowanej na ogół z lekceważeniem. Pan Andrzej był tu wyjątkiem. Świetnie się w niej odnalazł, bardzo lubił i cenił plażową odmianę tej dyscypliny sportu. Pełnił nawet funkcje trenera kadry. Ale, co podkreśla w nielicznych wywiadach, najwspanialsze przeżycia szkoleniowe łączy z zupełnie innym, znacznie wcześniejszym etapem swojej pracy .

Gdy po igrzyskach w Monachium Hubert Jerzy Wagner nieoczekiwanie przejął stery trenera reprezentacji Polski, do współpracy zaprosił właśnie Pana Andrzeja, swojego niemal rówieśnika. Razem z Wagnerem pojechał na mistrzostwa świata do Meksyku i mógł tam świętować historyczny sukces, którego stał się współtwórcą. Pamiętam jak w dawnych, normalnych czasach zaprezentowałem na jednym ze świątecznych spotkań rodziny siatkarskiej obszerne fragmenty decydującego meczu z Japonią, po których nastąpiła niepokazywana chyba nigdy wcześniej długa sekwencja radości i dekoracji. W oczach głęboko przeżywającego ten materiał Andrzeja Warycha, oglądającego samego siebie sprzed lat, widziałem autentyczne wzruszenie. Nigdy nie był osobą wylewną, gadatliwą, ale wówczas wyjątkowo się ożywił i rozkręcił.

Francuzi nazywają liczbę osiemdziesiąt czterema dwudziestkami. Panu Andrzejowi, z którym miałem zaszczyt współpracować także podczas komentowania transmisji siatkarskich, życzę jeszcze wielu szczęśliwych i co najważniejsze zdrowych dwudziestek.

Urodzinowa errata. Felieton Jacka Dąbrowskiego